Oud ontginningsterrein

Jaaaaaa!! 'k Ben er geweest!! Joepie-ie-ie-ie!!!!!

Wie mijn google map 'Spots' al een keer vergroot heeft en de plaatsbeschrijvingen stuk voor stuk heeft bekeken, kwam ook het 'oud ontginningsterrein' tegen. Gisteren ben ik daar geraakt.
Tram 21 genomen tot de eindhalte Melle Leeuw, de Heusdenbaan ... wel, voor wie de details wilt kennen, de route (het stuk te voet) staat op dezelfde google map onder de naam 'Wandeling oud ontginningsterrein'.
De weg naar de plas was moeilijk te vinden en had ik aan de hand van de satellietfoto niet op voorhand kunnen bepalen. Platgetrapte prikkeldraad over, een leeg beekje door, gebukt onder overhangende bladeren van vast drie meter hoge begroeiing lopen ('k waande mij heel even in de brousse), en dan ... dan ineens ... Water!! Water in zi-i-i-i-i-icht!!!!!!

Hau-au-au ... glimlach, zucht, handen in de zij met de vingers naar de rug, schouders naar voor, hoofd in de romp getrokken, neus lichtjes omhoog en dan kijken en snuiven, en nog eens snuiven, ... verrukking ...

Eens terug op de wereld, wil ik foto's maken. Na drie opnamen is mijn batterij leeg. 'k Heb er slechts één en vergeet ze geregeld op te laden. 'k Heb toch al besloten dat ik hier zéker nog een keer terug moet komen.

De plas ligt op een oud ontginningsterrein (nu gecontroleerd overstromingsgebied). Hij wordt vanaf de oever heel geleidelijk aan dieper. Door het heldere water kan ik de verschillende soorten waterplanten, de bodem en hier en daar een steen zien. Mijn twee Jack-Russell terriers, starten meteen met pootjebaden en Mika (één van beide) verkent met opgewonden trippelpasjes de mini zandbanken die vanaf de oever de plas in lopen. Ze volgt haar ogen, oren, neus en kijkt af en toe naar me op, alsof ze enkel kort haar beleving wilt onderbreken om me te 'kijken' dat we hier absoluut nog wat moeten blijven. Mistanguette, duidelijk in haar element.
Froemel is mijn ander woefke, zoon van Mika en iets minder ondernemend dan zij. Hij blijft in mijn directe omgeving en loopt bijna de hele tijd enthousiast hijgend met daarbij af en toe een sprongetje naar mij te kijken, alsof hij steeds opnieuw vraagt hoe ik dit wonder tevoorschijn heb gehaald.
Ik zou het liefst van al het water in willen. Zwemmen, met hen, in natuurlijk water. Maar ik besluit om me niet tot op mijn ondergoed uit te kleden, omdat het te koud zal zijn als ik het water uit kom en ik dan nog een heel eind in die natte kleren moet blijven zitten.

En nu? Links en rechts van me is alles overwoekerd door zo goed als ondoordringbare woestenij. Enkel langs de oever is een smal strookje onbegroeid gebleven. De woefiepootjes zakken niet in de bodem, dus probeer ik even uit of het ook mij draagt. Als ik wegzak, houdt de wandeling hier op. Ik sakker op mezelf omdat ik toch op z'n minst mijn laarzen had kunnen aantrekken. Even overweeg ik om schoenen en kousen uit te trekken en het voorbeeld van mijn honden te volgen. Maar de zanderige ondergrond is vast genoeg. Na zo'n tien meter stappen, kom ik bij een ongelooflijk pittoresk stukje moeras. Mooi, mooi, mooi, ... Ik blijf enkele minuten kijken. Juist! Geen laarzen en op blote voeten lijkt me niet écht aan te raden, omdat ik alleen ben. Je kan nooit weten, dat je ergens in trapt of een bloedzuigertje op je lijf krijgt en daarop allergisch reageert en oei, oei, oei, ... Dus keer ik terug en probeer de andere richting.
Veel beter begaanbaar, want even later kom ik bij een hoger gelegen, open plek waarop lekker zacht mos groeit. Daar ga 'k toch even zitten, om met de verrekijker rond te turen. Froemel (de zoon), komt meteen bij me liggen en wrijft zijn rug tegen me aan om alle geuren die hij heeft verzameld aan mij door te geven en de mijne op zijn vacht te versterken. Zodat iedereen die we tegenkomen zeker weet, dat wij bij elkaar horen!!

Voorbij de waterplas liggen nog twee grote vierkante bekkens. In een van de twee staat net genoeg water om het volledig door rietplanten te laten innemen. De bodem van het andere is slechts lichtjes klam. Ik klouter op handen en voeten omhoog tegen een van de zandwanden. Deze keer kan ik terug naar beneden want ik moet niet meer naar 't asiel (remember: de overwinning van het talud in 'Een rondje dierenleed'). Froemel vindt onze gezamelijke afdaling helemaal het einde. Ik kan op twee benen lopen, op vier benen zoals hij en blijkbaar zelfs op vier benen met mijn buik omhoog!! Tot wat ik toch allemaal in staat ben!!! Als we beneden zijn, blijft hij dolenthousiast springend gebaren:”Nog een keer! Nog een keer!”. Mika passeert en met haar meerennen is blijkbaar ook ok. Zij loopt het terrein over en over, speurt het helemaal af en komt af en toe op haar snelste naar me toegelopen alsof ze wil laten zien hoe moe ze nog helemaal NIET is!!
In het droge bekken staan twee uitgedroogde, lange, dunne boomstammen, op zo'n drie meter van elkaar rechtopgezet, spookachtig te zijn. Hier en daar liggen overblijfselen van kampvuurtjes. Een rubberbootje werd helemaal plat achtergelaten, misschien omdat het een muiterij of entering niet heeft doorstaan.
Wat verder klauter ik door nog maar een grachtje om wat verder weer bij een mini moeras te komen en terug te keren. Het daglicht gaat over in schemerduister. Ik heb geen andere uitweg gevonden. Drie uur is niet genoeg geweest. Ik blijf erbij dat ik terug moet komen. Nog vaak. Met laarzen, zwemkledij, menselijk gezelschap, snorkel en duikbril, een spinpotje, lege jampotjes, ... en de woefies natuurlijk. Dankzij hen trek ik overal naartoe.