Vreemd hoe ik nog maar een keer aan den lijve ondervonden heb, dat een mens zich terecht of onterecht beter voelt als hij ergens een naam op kan plakken. Als we het kunnen plaatsen, benoemen, dan zijn we zeker dat de beleving, het voorwerp, de waarneming, ... ooit eerder is voorgekomen en lijkt het al meteen een stuk minder abnormaal, juist?
Als ik graag mijn intieme zieleroerselen op het net smijt en graag naar alle mogelijke dingen kijk die onder 'normale' omstandigheden niet te zien zijn, wat ben ik dan? Juist, een mens zoals zovelen. Als mijn meest verregaande seksuele fantasie draait rond kijken en bekeken worden, wat maakt me dat dan? Juist, een mens zoals velen, maar al wat minder velen. Als ik effectief ooit voor mijn lol, voor de kick in mijn blote flikker in mijnen hof in de zon ben gaan liggen, op een plek waarvan ik zeker was dat de om zijn seksuele honger bekendstaande zoon van de buren me kon zien én het ooit fijn vond om mijn (ondertussen ex-) lief met een ander te zien vozen, wat maakt mij dat dan? Juist, lichtelijk op mijn ongemak!!
Ondertussen alweer een paar jaar terug, liep ik een paar mensen op straat, te midden van vrij veel volk, de toerist uit te hangen in het avondzonnetje. Achteraf werd me verteld dat mijn zwart, aansluitend kleed wel zeer doorschijnend was. Ik kon wel door de grond zinken van schaamte! 'k Heb me een tijdlang afgevraagd, wat ik daar nu zo ontzettend erg aan vond. Ik wist goed dat ik er niet mee zat, dat iedereen mij zo had gezien. Dat kon mij niet schelen, want die mensen kenden mij toch niet. En vandaag bij 't ontwaken wist ik het opeens! Ik had me betrapt gevoeld, schuldig op een moment dat ik niet schuldig was. 'k Was onbewust bang dat zij nu zouden doorhebben hoe ik in elkaar steek en dan nog wel door iets wat ik echt waar niet eens opzettelijk had gedaan.
Toen mijn lief orale sex afsloeg, wist ik even niet waar ik dat nou moest plaatsen. Achteraf bleek het te zijn, omdat we relatief dicht bij een venster op het eerste verdiep stonden. En alweer was ik mij van geen kwaad bewust. “Het is sterker dan mijzelf, ik doe zo'n dingen zonder het te beseffen!” dacht ik bij mezelf. Toen ik dan aan de fantasie en het zonnebad terugdacht, moest ik toegeven dat ik dat dus blijkbaar ook wel bewust in me heb. En toen bedacht ik:”Ik ben gewoon een exhibitionist!”. Zo simpel is het. Dat is gekend, dus dat is allemaal zo erg niet – op voorwaarde dat je jezelf uit de miserie houdt en dat lukt vast beter als je het tenminste weet van jezelf, meen ik. 'k Vulde dat aan en maakte het tot een exhibitionist die ook graag kijkt. Want ja ... dat komt er natuurlijk wel bij. Een exhibitionistische voyeur dus. Meteen was mijn gerustheid alweer minder en vroeg ik me af of dat wel zo 'relatief normaal' is.
Ik direct gaan zoeken op het internet, ging voor 't gemak rap even langs Wikipedia en vandaar kwam ik bij “het erotische oog en zijn naakt - een onderzoek naar de wederwaardigheden van de kijkdrift en de toondrift".
En wat blijkt – althans toch uit hetgeen wat ik er tot nu toe van gelezen heb – dat een combinatie van graag kijken en bekeken worden geheel normaal is en dat oorspronkelijk de intentie was bij seksualiteit tot onze culturele evolutie ervoor heeft gezorgd dat om seksueel opwindend te zijn de man een wezen zonder lijf met alleen maar status werd en de vrouw een lijf zonder hoofd. 't Feit dat ik beide activiteiten fijn vind, is dus niet zo schrikwekkend als ik eerst vermoedde. Ik ben gewoon niet mee geëvolueerd in het steeds sterker toenemende materialisme van onze maatschappij. 'k Vind het niet erg dat een man mijn lijf graag bekijkt en opwindend vindt en ik vind zelf een man die een dierlijke kracht en souplesse uitstraalt met zijn lijf en bewegingen een pák aantrekkelijker dan een man met alleen maar centen. Maar ik weet evengoed dat mijn gat als 't, net als mijn tieten, tegen de grond hangt niet genoeg meer zal zijn om me van eenzaamheid te sparen. En ik weet ook dat een 'zeldzaam beestje', zoals ik een van viriliteit blakende man noem, mij niet tegen diezelfde eenzaamheid kan beschermen.
Dus moet ik natuurlijk wel toegeven, dat ik weer zoals in zoveel zaken een beetje de neiging heb om hetzij bewust, hetzij onbewust te overdrijven. En dat 'normaal' (soms terecht) niet voor niets de voorkeur van de meerderheid geniet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten