Allez ... Groei!

Goed weer, beestjes, veel lucht en kindjes zorgden voor een uitstap naar de wereld waar alles en niks moet uitgelegd worden.




otter, originally uploaded by dP spot.

giraf, originally uploaded by dP spot.

ik
"Maar ik kan niet onder jouw arm doordraaien met uwe vinger boven mijn hoofd.
Daarvoor moet jij eerst héél hard groeien.
Allez ... Groei!"

zij:
"Maar ... maar ..."

ik:
"Groei dan! Allez hup! Nu!!"

zij:
"Maar da gaaaa toch nie-nie-nie-nie!"



'Alles' is misschien wat veel.
'Niks' is misschien wat weinig.
Maar 't komt er toch zalig dicht bij in de buurt.

Meer foto's van vandaag.

'Den Duits met de Kruiwagen'

Da's dat verhaaltje dat mensen aan kindjes vertellen eens ze zeven, acht lege flesjes bier naast de zetel staan hebben.

Ouder verkoopt opvoeding aan kind?

Iemand vertelde me onlangs voorstander te zijn van een vergoeding voor ouders die er bewust voor kiezen om niet (meer) uit werken te gaan en in de plaats daarvan thuis te blijven om voor één of meerdere kinderen te zorgen. Dat zou mensen moeten stimuleren om een warm nest, een echte thuis, een kwalitatieve opvoeding te voorzien. En ja hoor, ik zie dat best een positief effect hebben ... op een klein deel van de ouders hun aanpak.
Wat ik me bij zulk 'voorstander zijn' dan meteen afvraag, is of diegene die daarvoor oppert al wel heeft nagedacht over de praktische invulling daarvan, over de rechtvaardigheid, over de diepgaande waarde van zo'n 'oplossing'.

De praktische invulling ...

Ik krijg een kind, ik zeg mijn job op of zoek er gene en ziezo, ik krijg een vergoeding die gelijkstaat aan het bestaansminimum? Zo simpel?
Wat met de oorspronkelijke bedoeling van die vergoeding? Wat als ik geen warm nest creëer? Wat als ik dat niet kan, omdat ik daar mentaal niet toe in staat ben? Wat is trouwens 'een warm nest'? Wie gaat dat bepalen? Wat als mijn idee over 'een warm nest' verschilt van wat bepaald werd? Word ik mijn vergoeding ontnomen als ik mijn kind bijbreng dat het nu en dan moet wachten eer het respons krijgt? Wordt mijn nest met andere woorden als koud aanzien, als ik mijn kind voorbereid op de wereld van volwassenen waarin we van een hoop frustraties bespaard blijven als we wél geleerd hebben, dat we nu en dan moeten wachten? Of word ik niet meer betaald als ik precies dát niet aan mijn kind kan aanleren, omdat ik het zelf nooit werd bijgebracht?
Ik ga geen ellenlange lijst voorbeelden geven van kwesties die van ontzettend groot belang zijn inzake de kwaliteit van een opvoeding. Niet dat 't me niet aanspreekt om dat te doen. Misschien een andere keer, als item op zich. Maar één zo'n punt, lijkt me hier al voldoende om aan te tonen dat controle zou impliceren dat we allemaal dezelfde mening of in de praktijk dan toch alleszins dezelfde aanpak zouden hanteren. En ja, dat zou enerzijds een goede zaak kunnen zijn. Anderzijds is dat evengoed een ontzettend grote beperking van de mensenrechten. Of overdrijf ik volgens jullie wat die controle betreft? Zou ze moeten beperkt blijven tot toezicht op het naleven van de wetten omtrent de fundamentele rechten van het kind? Dan zeg ik u, dat die controle er altijd en overal moet zijn! Ook zonder dat er sprake is van een vergoeding. Dat dit eisen zijn die aan iedere ouder worden gesteld. Wanneer het toezicht op de opvoeding door een vergoede, bewust thuis blijvende ouder niet groter is, is ze bijgevolg gelijkwaardig aan onbestaande.
In Duitsland is/was het zo dat een moeder tot de schoolgaande leeftijd van haar kind inderdaad vergoed werd. Er worden/werden geen eisen gesteld aan ouders, buiten diegene die sowieso binnen de wetten rond kinderbescherming vastgelegd zijn. Daar heeft het systeem op zich in elk geval niet voor warme nesten kunnen zorgen.
De sociale zekerheid steekt in dat land trouwens sowieso anders in elkaar dan in België. Een uitkeringsgerechtigde ouder met een niet schoolgaand kind heeft hier bij ons doorgaans minder snel een schorsing te vrezen dan anderen. Het grote verschil tussen de situatie zoals ze nu is en het bestaan van zo'n vergoeding zit hem in de praktijk - in geval we het louter financieel en los van enige controle, noch op vlak van opvoeden, noch op het terrein van werk zoeken bekijken - in het niet zelf mogen opzeggen van de job die men zou hebben.
Wat als we inderdaad geen controle voorzien, de hoog in het vaandel gedragen vrijheid respecteren en vertrouwen op de goede bedoeling van betreffende ouders? Dan stel ik me weer de vraag:"Wat als mijn mening sterk verschilt van die van het overgrote deel van de maatschappij?". Het nest dat ik wil maken, komt dan niet overeen met het beeld dat daarover doorgaans heerst. Heeft diezelfde maatschappij dan het doel dat zij vooropstelde toch bereikt? Indien zij zich tevreden stelt met het gedeeltelijk scheppen van een mogelijkheid wel. Indien zij het initiatief pas geslaagd acht als het doel - naar haar normen - effectief bereikt wordt helaas niet.

Rechtvaardigheid ...

Hoeveel van de taken die van een ouder worden verwacht dat hij of zij die uitvoert, worden ook door een kinderloze vervult? Hoeveel duurt het langer om een warme maaltijd te bereiden voor één volwassene én een kind dan zonder? Hoeveel meer tijd wordt gespendeerd met vullen van een wasmachine, poetsen van de vloer en lappen van de ramen? Of zeggen jullie me dat zo'n thuiszorgende ouder 38 uur per week exclusief aan het kind zal besteden? En zal de ouder de taken die een kinderloze evengoed heeft, verschuiven naar overblijvende tijd zoals een voltijds werkende doet? Tuurlijk niet! En dat zou ook absurd zijn, omdat het noch voor het rendement binnen het huishouden, noch voor het kind voordelig zou zijn. Zonder de avonduren en weekends mee te rekenen al 38 u/week volop aandacht!! Welk fysisch en psychisch gezond kind zou dat ten goede komen?!
Met andere woorden, een heel groot deel van de tijd zou door zo'n ouder gespendeerd worden aan taken die werkenden onbetaald moeten uitvoeren. Leg mij uit hoe dát te verdedigen valt!
Maar ik erken dat een ouder die het 'goed' wilt doen méér werk heeft. Daarom vraag ik me af of een vergoeding per kind niet beter zou zijn. Niet even groot als het bestaansminimum. Neen, eerder zo ongeveer in verhouding met het extra werk dat een kind meebrengt. Maar oooh! Juist!! Dat bestaat al!! Het heet 'kinderbijslag'.
En ja, voor één kind jonger dan 6 jaar, bedraagt dit slechts € 125,86 per maand. Deel dat door € 10 (een relatief verdedigbaar bedrag om te verdienen per uur) en er blijken slechts 12,5 uurtjes gedekt. Schromelijk veel te weinig voor wie er werk van wil maken én voor elk uur betaald wil worden. Maar ... € 180,65 per maand voor een tweede kind. Want als je al ervaring hebt, kost opvoeding je meer tijd?! Ik stel me fameus vragen bij de peilers waarop die verdeling gebaseerd is en geef toe: het systeem moet herzien worden! Want ...

de diepgaande waarde van zo'n 'oplossing'

"Kinderbijslag dient niet om dat bijkomend werk te vergoeden! Dat dient om de hoge kosten die een kind meebrengt op te vangen!!" zullen velen opperen. Ik haal aan dat die kostendekking bij velen daarmee niet lukt en denk aan een alternatief voor verhoging of introductie van welke bijslag ook.
Ouders die meeloper zijn in de consumptie-maatschappij zullen veel meer te kort hebben om die kosten te dekken dan wie tegen de druk van buitenaf bestand is. Wie ervoor kiest om thuis te blijven voor de kinderen, moet die dat doen om hen ook weer te leren meelopen in de grotendeels op materieel bezit gerichte samenleving? Is een warm nest er één met hoogpolig luxe-tapijt in alle kamers?! Hoort warmte niet net een wapen te zijn tegen de vlucht in verhandelbare diensten en goederen?
En als we dan een vergoeding geven aan zo'n ouder, is dat dan wel het ideale signaal, de beste wegwijzer naar waar we heen willen als we over een degelijke opvoeding spreken? Kunnen we het geld dat we aan een vergoeding zouden spenderen niet beter investeren in bewustmaking van ouders? Zouden we met die bewustmaking niet al starten van in het onderwijs en wel vanaf het prille begin?
Zou het kunnen dat ouders die nu al in staat zijn hun kind effectief warmte en wapens tegen de kilte van 'dingen' te bieden, zo'n bijkomende vergoeding niet vragen of zelfs niet nodig hebben?
Ik bedoel maar ... Wat willen we zeggen? Een kind grootbrengen is een dienst verkopen aan die kleine mens die je hier net gezet hebt? Of willen we liever dat een ouder dat ziet als een gelegenheid om een mens zo goed mogelijk voor te bereiden op een leven waarin we de keuze hebben tussen 'streven naar vergoedingen voor alles wat we voor een ander doen, zodat we onszelf kunnen belonen met aankopen' en 'betaling in de vorm van een warme nest vanbinnen'?

Ik weet zeker dat de voorstander het goed bedoelde. Maar deze vragen wil ik toch even voorleggen.

veel en neig

Elke keer - nog voor 't onweer in volle glorie is - sta ik er al bij stil dat ik daar weer een heel dubbel gevoel bij zal hebben.
Want 'k vind dat enerzijds een prachtig natuurfenomeen. Maar anderzijds kan 't toch wel primitieve angsten bij me oproepen.

Een vriendin vertelde me daarstraks dat bij haar 't water omhoog kwam in 't bad, omdat de rioleringen 't niet meer konden slikken. Misschien was dat hier ook. Maar 'k zou 't niet weten, want ik ben niet durven opstaan om te gaan kijken wat dat visueel zoal veroorzaakte.
Volgens de kranten was 't blijkbaar overal in Vlaanderen.
En zeggen dat er mensen zijn die daar losdoor geslapen hebben. Aan wie wel wakker was:"'t Was toch neig hé?".

De donderslagen die vielen eigenlijk nog mee. Maar bliksemen!! Zo snel op elkaar volgende schichten, dat had ik nog nooit gezien. En niet zomaar eventjes hé. Minutenlang aan één stuk door de ene na de andere. En gieten!
'k Heb nu gelezen dat 't op veel plekken ook zwaar gehageld heeft.

Dees in haar bedje liggen denken van

"Zoveel bliksems!
Waar eindigen die allemaal?
Zouden die allemaal ergens op een punt op aarde eindigen?
Hoe zou dat eigenlijk allemaal precies in zijn werk gaan, zo die krachten die in de lucht zo op elkaar inwerken en dan zulke ontladingen veroorzaken?
Hoe zou dat eruit zien van in de lucht? Van héél hoog ...
Water trekt de bliksem aan.
Zou dat klein vijverachtig dingetje op de koer de bliksem aantrekken?
En als 't er zoveel zijn, dan is er toch wel veel meer kans dan anders dat er zo ene hier op 't dak terechtkomt?
Mja ... kijk ...
ALS ik nu doodga, dan zou 'k toch niet ongelukkig sterven."

Daar werd ik dan weer heel rustig van.

En het onweer bedaarde.
Even ...
Een minuut of vijf later werd het winderig.
Steeds harder
En harder
Tot het rolluik ervan flapperde, ik op straat van alles hoorde rollen en mensen dingen naar elkaar hoorde roepen.
Nu en dan een sirenewagen van de hulpdiensten die ik in de verte hoorde rijden.
En weer begon het te gieten.
En weer volgden de bliksemschichten elkaar razandsnel op.

Dees in haar bedje liggen denken van:
"Choh ... Stel dat 't dak eraf vliegt.
En dat daardoor het huis aan stevigheid verliest.
En 't tweede verdiep op 't eerste valt.
En 't eerste ook instort.
Zou 'k deine van hierboven niet gaan wakker maken, voor in geval 't dak eraf vliegt?
Mja ... Door bang te zijn, kan je dat niet tegenhouden hé?
Maar ja ...
Misschien is angst een teken dat je uzelf in veiligheid moet proberen brengen.
Als al dat puin naar beneden komt, zou 'k dan niet veiliger zijn onder mijn bed?
Als 't écht erg wordt, misschien toch maar onder mijn bed kruipen."

't Werd rustiger en ik dan ook.


In de krant staat ook dat er 34 liter per m² neerslag gevallen is.
Mijn vijvertje heeft een oppervlakte van 1.22 m².
Dan zou daar 41 liter water in gevallen moeten zijn.
Als ik mijn wijsvinger loodrecht in 't vijvertje steek, kan hij er net helemaal in en die meet 7 cm.
De totale hoeveelheid water die erin zit, is nu dus 85 liter.
Ja ... Wel ... Dat is dus 't resultaat van minstens vier waterdraag-wandelingetjes in één keer.
Maar wel spijtig van al die schade overal.

onder( )gaan

steek
broebelbroebelbroebelbroebel
duw
trek
hhhheu

steek
broebelbroebelbroebelbroebel
duw
trek
hhheu

steek
broebelbroebelbroebelbroebel
duw
trek
hhhheu

steek
broebelbroebelbroebelbroebel
duw
trek
hhheu


alle geluiden verplaatsen zich vertraagd
diegene die me bereiken, klinken dichter

alle gewaarwordingen deinen uit over heel mijn lichaam
diegene die buiten mezelf veroorzaakt worden, nemen voorrang

alle beelden verliezen tempo
diegene die zich aan me opdringen, doen dat geduldig

weer( )haak(s)

Kort voor 't einde speelde hij dit nummer.



Net als bij Dire Straits viel de momenten dat er niets gezegd werd veel te vernemen.

Achteraf werd duidelijk, dat we toen afscheid namen.
't Heeft jaren geduurd voor ik er nog naar durfde luisteren.
't Heeft tot vandaag geduurd voor ik wou lezen wat ik destijds schreef en te lezen kreeg.

Ik probeerde meer te zijn zoals hij. Dat was goed bedoeld.
Maar hij hield van diegene die haaks op hem stond.

"'k Dacht dat jij anders was?!" zijn woorden die nergens geschreven staan.

minister van zwembadig beleid

omwille van persoonlijke voorkeur, in het Waas' dialect
vertaling naar het Nederlands onderaan

g:
"Zeg ze tegen mij:"Awel? Woar es uine compagnon?"
'k Zeg:"Choh, z' es toch zu blij as ze ne ker ni mee moet."
Ja, z' heed altijd kaa hé. Zeg ze:"Ik moet in bewegink blijven jong, of ik krijg kaa."
Wardjen die sukkeleiër uëk. Die mens zie van tijd blaat.
Zijn vraa niede. Dat es een struise.
Dat moe uk e zicht zijn. Een slek op een epse.
IJ mor dat es ambetant zunne. Kan ekkik nou zeggen dat ze niemer mee maag goan?"

ik:
"'k Verstoan dat toch niet goed zunne. Dat es nou al zu lank da 'k ou dat huër zeggen.
Is dat nou niet simpel op te lossen? Waarom zwem ze ten niet gewuën vuërt? E' zwembad dient toch niet veur van tètètei te doen?"

g:
"Ah ja, kijk nou. Tè moete 'k ik uk niet niemer zeggen."

ik:
"Ah, oetche. 'k Wist niet dat gulder met een ketink oniën hangt veur te gon zwemmen."


Hoop en al een uur later, zijn de politiekers allemaal prutsers die niet weten wat ze vertellen en zegt ze dat moesten haar ouders geld gehad hebben om hun kinderen te laten verder studeren, het allemaal ministers geworden waren.
En gij nu?!



vertaling:

g:
"Zegt ze tegen mij:"Wel? Waar is je vriendin?"
'k Zeg:"Choh, ze is toch zo blij als ze een keer niet mee moet."
Ja, ze heeft altijd kou hé. Zegt ze:"Ik moet in beweging blijven of ik krijg kou."
Wardje die sukkelaar ook. Die mens ziet soms blauw.
Zijn vrouw niet. Dat is een mollige.
Dat moet ook een zicht zijn. Een slak op een hesp.
Hé, maar dat is vervelend hoor. Kan ik nu zeggen dat ze niet meer mee mag gaan?"

ik:
"Ik begrijp dat toch niet goed hoor. Dat is nu al zo lang dat ik je dat hoor zeggen.
Is dat nu niet simpel op te lossen? Waarom zwemt ze dan niet gewoon verder? Een zwembad dient toch niet om in te tateren?"

g:
"Ah ja, kijk nu. Dan moet ik ook niets meer zeggen."

ik:
"Ah, oei. 'k Wist niet dat jullie met een ketting aan elkaar hangen om te gaan zwemmen."

doe nu maar

Hij heeft mijn hals de hele tijd met één hand vast gehouden. De pijn was weg.
Ik zei:"Doe mij nu maar dood, want beter komt niet meer."

's ni waar ze

Meester?

'k Krijg soms de indruk, dat er mensen zijn die zelf écht niet door hebben dat ze volleerder zijn dan diegene die ze als meester zien.



Andere keren herinner ik me mijn plaats.
Herinner ik me die maar al te goed.
Goed.

The ... is the new fig leaf!

Ga 'k voor een rechte, nonchalante broek, t-shirt en sport- of andere schoenen zonder hak?
Een jeans, hoge hakken en een truitje met blote schouders?
Of voor een knielange rok, dat truitje met blote schouders en laarzen met hoge hak?
Als je je in elk van die combinaties goed voelt, is dat niet simpel ze!

Mannen vind ik er veelbelovend uitzien in een besmeurde klusbroek en aansluitend T-shirt.
But the dark suit can absolutely sweep me off my feet!

'Denken over kunst'

Een aantal maanden geleden heeft een vrouw voor mij een bos geschilderd. Ze gebruikte een foto als voorbeeld en wilde het werk technisch zo netjes mogelijk hebben.
We praatten geregeld over hoe verschillend zij en ik met tekenen, schilderen, beelden maken, ... omgaan. Zij wil wel, maar durft de techniciteit (nog) niet loslaten om uitdrukking te geven aan iets wat binnenin haarzelf ontstond. Ik benijd haar motivatie om allerhande technieken grondig onder de knie te krijgen, omdat het de mogelijkheden vergroot om heel dicht te geraken bij wat je precies wilt weergeven.
Zij hoopt dat ze eens ze over zichzelf het idee heeft dat ze technisch kundig geworden is, zal durven uiting geven aan wat haar drijft. Ik start vanuit wat me drijft en zoek - binnen de beperkte mogelijkheden die ik heb - naar een manier om dat te communiceren.
Zij stelt met andere woorden aan wat ze zelf maakt de voorwaarde dat het technisch hoogstaand is. Terwijl ik voornamelijk en meteen vraag dat er 'iets' achter steekt, dat er vanachter komt piepen, springt, glijdt, druipt, waait, ...

Een kunstenaar is voor mij iemand die de studie van alle denkbare technieken doorloopt en ze aanleert, om te slagen in wat ik probeer. Ik bekijk wat ik zelf maak niet als 'kunst', maar als een neerslag van mijn gevoelens en gedachten. Van kunst is dan pas sprake, wanneer die neerslag de vrucht is van een doorgedreven zoeken naar, werken aan de best mogelijke manier om die neerslag te bekomen.

Ik wil naar musea en exposities toe om aan den lijve te ondervinden wat een werk met me doet. Daarna wil ik over die werken weten hoe ze gemaakt werden, om op zuiver empirisch vlak te weten te komen hoe een effect (mede) mogelijk gemaakt wordt. Maar ik wil ook een idee krijgen over waarom anderen een werk ervaren zoals ze doen, want dat valt lang niet altijd louter met het gebruik van bepaalde technieken te verklaren. En daarom, wil ik het boek 'Denken over kunst' van A.A. Van den Braembussche in huis halen.
Kortom, ik wil denken over kunst, om bewust bezig te zijn met hoe ik haar aanvoel.

De Olifant Is Grijs

Eéntje van Gorki.



Het doet me (weer) bedenken dat goede bedoelingen soms arrogant overkomen.
En ook dat achter goede bedoelingen soms arrogantie schuilgaat.

met een camionette van 't één naar 't ander

Als ik ooit nog écht op reis ga, dan is 't met een camionette. Mijn honden mee en van 't één naar 't ander.
Slapen vanachter op een matras. Mensen aanspreken en hen vragen of ik tegen betaling bij hen thuis mee aan tafel mag schuiven en een douche mag nemen. Met hen praten, foto's nemen en mijn bedenkingen opschrijven.
Dat moet niet ver zijn. Er zijn hier vlakbij genoeg plekken die 'k nog nooit heb gezien. 'k Zou den buiten intrekken. Naar kleine dorpen en gemeenten. Grond, bos en water. Veel daarvan! Dat wil ik zien.


De zandgroeven in de geburen van Calonne en Gaurain-Ramecroix. Terwijl ik daar ben het Bois de St-Marc in trekken.


Grotere kaart weergeven


De Franse grens over, naar Macou - onder de woorden 'Parc Naturel Régional Nord-Pad-de-Calais' - zitten en kijken.


Grotere kaart weergeven



Terwijl ik daar dan vlakbij ben, in het Forêt Domaniale De Raismes-saint-amand-wallers rondlopen en linksonder op de kaart over het Mare à Goriaux turen.


Grotere kaart weergeven


Naar Wallonië en bij Cerfontaine een toertje rond het Plate Taille maken.


Grotere kaart weergeven


Bij Petites Tailles gaan kijken hoe rood de aarde er van dichtbij uit ziet.


Grotere kaart weergeven


Ons een paar dagen verschuilen in 't midden van dit schiereiland in de Rurstausee.


Grotere kaart weergeven


Misschien nog even langs de Wheback Stausee.


Grotere kaart weergeven


Maar veel kans dat ik na 't schiereiland al naar huis zou komen.
Zeer voldaan.
Door efkes niet te kijken naar hoe bedrieglijk 't vast is.

aandacht besteden aan zichzelf

Zouden er vrouwen zijn die bij het 'aandacht besteden aan zichzelf' zo een schoon muzieksken opzetten, een geurkaarske of zevenendertig doen branden of toch minstens eerst hun armen, benen, hun haar , ... , ... aanpakken?
Mah ja ... Ik vraag mij dat dus echt af hé! Maar ik heb het met andere vrouwen niet over zulke dingen.

'k Sprak enkele weken geleden met een jong, gezond mansmens over 'uw lijf kennen'. Er zijn redelijk veel vrouwen - naar 't schijn in elk geval - bij wie 'helemaal niet kennen' beter uitgedrukt is.
Hij vertelde dat 't allemaal heel begrijpelijk is, maar dat die vrouwen dan toch ook niet vanuit een compleet passieve houding moeten gaan zeuren dat 't de vent zijn fout is als 't niet al te veel voldoening schenkt. Maar daar komt zo veel bij kijken, toch?
't Feit dat de - op dat specifiek terrein - al te openhartige vrouw jarenlang voor een del gehouden werd, waarmee je maar beter niets serieus kon beginnen, zit er hier en daar waarschijnlijk nog altijd wat in. 't Is voor veel vrouwen vast een voortdurende tweestrijd tussen de traditioneel ingebakken norm en de natuurlijke - nog veeeeel meer ingebakken - mogelijkheid om daar evenzeer van te genieten dan de man.

Maar ge hebt er ook - en dat weet ik zeker! - die hun eigen lijf zo goed kennen, dat 't hoop en al vijf seconden duurt voor den aanloop, tien seconden om de meet te zien en 't zich dan bijna nooit kunnen laten om rap een versnellingske bij te steken en vlam! Aankomstlint in frellen vaneen!!!
Pffff ... Dan is dat gezoek en occasioneel gesukkel, dat opbouwen en uitstellen met een ander erbij toch plezanter ze.


Trouwens ...
Als 't opkomt, wie wilt er dan nog kaarskes zoeken allez?

En als 't met kaarskes moet opgewekt worden ...
Wie heeft er dan genoeg in huis jong?

Wie moest willen reageren, houdt 't misschien een beetje 'verbloemd' als ge wilt hé. Dat er hier geen schare Google-aars volkomen ten onrechte toestuikt naar aanleiding van het 'direct' taalgebruik. ;-)

spinazietanden

Toen ik zeventien was, keken ze bij mij thuis - op 't tijdstip dat ik klaar stond om de aap uit te gaan hangen - naar Dierenplezier. Een programma op VTM over beestjes met een panel dat vraagjes moest beantwoorden en een prijsvraag waarmee je een safari naar Kenia kon winnen. Elke week speelden mijn grootouders mee.
Eén keer ging ik "dag" zeggen voor ik vertrok, net toen die prijsvraag werd uitgezonden. Zij bespraken welk antwoord ze gingen opsturen op de gele briefkaart en ik was het er niet mee eens.
"Ah dan moet je ook meespelen hé."
"Wel, 'k zal dat doen zie."

De week nadien kreeg ik tijdens het laatavondlijke slingeren van soortgenoten te horen, dat ik een reis gewonnen had. Mijn gele briefkaart was eruit gepikt en het panellid dat voor mij speelde - René Vandereycken - had gewonnen.
'k Mocht de reis voor twee personen niet afstaan aan mijn grootouders, dus ging ik zelf mee.

Alles erop en eraan met de bijkomstige meeval voor celebrity gazers dat Paul Koeck, Daisy Van Cauwenbergh en de blonde assistente Francesca - ben haar familienaam vergeten en vind hem niet via Google - mee waren.
't Enige noemenswaardige dat me over de dames bijbleef:

"Mmm, mmm ... G'hebt spinazietanden!"
"Oooo!! Choh ... Dank je!"

Vanaf toen weet ik, dat vrouwen elkaar op kleine vergetelheidjes mogen wijzen.
Veel later bedacht ik dat ze 't bij voorkeur niet en plein public doen.

quote

"The problem is not that there are problems. The problem is expecting otherwise and thinking that having problems is a problem"

Theodore Isaac Rubin

I rest my case!



Ontvangen van een madame die haar geadresseerden in bcc zet.

Inkijk - deel 6 - zoveelste recyclage; eerste Ikea-hack

Mijn pc-tafel werkte al een tijd op mijn systeem. 't Kastje dat ik gemaakt had om erboven te hangen, stond mij meer aan en 'k wou op 't zelfde elan verder.
Mij dan maar weer in maak-het-zelf-modus gezet.

Dit is het bureautje waarmee 'k gestart ben. Eéntje uit de Ivar serie van Ikea.




't Bovenblad eraf gehaald.
De uittrekbare plank voor 't klavier eraan vast gemaakt met vier L-profielen.
Zwart folie op 't blad gezet.
Met aluminium latjes de boorden afgewerkt. - 'k moet er 't etiket met de barcode nog af doen.
De hele handel op steunen tegen de muur.
En de pc zelf op een plank gezet. Op wieltjes natuurlijk. - Yep! Steuntjes, pootjes en wieltjes zijn mijn ding.


'k Dacht dat zo rap efkes te doen tussen de soep en de patatten. Dát is een beetje tegengevallen toch.
Dat Ikea meubel uit elkaar halen, is peace of cake eens je dat gewend bent.
Maar bij 't monteren van die L-profielen op het bovenblad, moest ik eerst al op zoek naar de juiste vijzen. Kopke dik genoeg om niet door de gaten van 't profiel te kunnen en kort genoeg om niet door de plank heen te gaan. En ge pletst die ook zomaar niet waar ge wilt, want dat uittrekbaar blad moet daar dus tussen.
Dan moesten de rails van dat uittrekbaar blad daaraan vast en dat ging enkel met boutjes met een moertje erop. Boutjes met een kopke dat dik genoeg is om ...
Daarna die latjes. Aluminium is een zacht metaal. Maar dat wil niet zeggen dat het 'zacht' is! 'k Moest die op lengte zagen en er daarna gaatjes in boren. Kleine gaatjes, zodat ik ze discreet op de randen kon spijkeren. Met de multi tool dus, een fijn boortje en geduld of boortje kapoetsjki. Gaten in de muur maak ik met een boorhamer van Bosch. Daarmee boor je moeiteloos in beton. Dit was wel even aanpassen.

Dat ik af en toe moet stoppen omdat 't gevijs of gezaag mij meer kracht kost dan ik op overschot heb, dat staat mij dan niet aan. Een draadloze elektrische schroevendraaier is handig. Maar bij nieuwe gaatjes lukt 't mij niet om daar meteen mee aan te zetten. Plus dat je dat ding natuurlijk wel op tijd moet opladen!
Goed ja. Uiteindelijk lukt dat allemaal wel en ben ik er mee opgezet dat ik dat kan en zelfs echt graag doe.





Het ding waar die papieren aan ophangen, is gewoon een rail voor gordijnen. Door de rondjes waar normaal de haakjes gaan, stak ik paperclips.

beestachtig

Eerst gefrutsel onder de verwarmingsradiator. Dan achter de kachel. Daarna een opbergbox omver. Telkens met enige tijd tussen en elke keer met Puddy als bron. Tot zijn gekoers en gespring me vanochtend nóg maar eens wakker maakte, ik rechtop in bed ging zitten en hij me gespannen zat aan te kijken mét ... een muis in zijn bek.

"Flinke Púddy! Muis gepakt?! ... Flínke man!"

De kat legt haar neer en loopt op hoge poten, staart in een vraagteken en opgeheven kop weg. De muis trippelde ook weg. Vooral met snelheid. Roefel, de fauteuil onder! Doosje genomen, zetel weg, doosje over de muis, dekseltje eronder en met haar naar buiten.


Bedankt!, originally uploaded by dP spot.

Beestje was toen ik het doosje oplichtte, waarschijnlijk té sterk van slag om zich meteen uit de voeten te maken.
Gevolg ... zoals te zien op volgende foto.


O jee!, originally uploaded by dP spot.

Hij weer met 't grutje naar binnen en 't wreed amusement kon herbeginnen. Na relatief korte tijd was er al 't leven uit.


Is 'beestachtig' terecht of onterecht het woord voor datgene waarvoor 't staat?

Mijn grootvader die bond destijds een mus die hij gevangen had, levend met een touwtje aan een staak. Die pikkedieven kwamen roven in zijn moestuin. "Om de andere mussen te verjagen." zei hij.
Ja, inderdaad. Dezelfde grootvader die een merel hield in een kooi. Hij die beweerde vogels graag te zien. Hij hield van het plezier die ze hem leverden, niet van vogels zelf.

Katten zouden naar 't schijnt 'spelen' met hun prooi, omdat ze instinctief nog altijd jagen, maar het niet meer doen uit honger.
Mijn grootvader had ook genoeg aan wat overbleef na de mussen hun inmenging. 'k Vraag mij af wat de verklaring is voor zijn gedrag. 'k Zie er niet graag een domme, eigengereide bruut in.

simpel

Warning Sign - Coldplay

A warning sign,
I missed the good part then I realized,
I started looking and the bubble burst.
I started looking for excuses.

Come on in,
I've gotta tell you what a state I'm in,
I've gotta tell you in my loudest tones,
That I started looking for a warning sign.

When the truth is,
I miss you.
Yeah the truth is,
That I miss you so.

A warning sign,
You came back to haunt me and I realized,
You were an island and I passed you by,
You were an island to discover.

Come on in,
I've gotta tell you what state I'm in,
I've gotta tell you in my loudest tones,
That I started looking for a warning sign.

When the truth is,
I miss you.
Yeah the truth is,
That I miss you so.

And I'm tired,
I should not have let you go.

So I crawl back into your open arms.
Yes, I crawl back into your open arms.
And I crawl back into your open arms.
Yes, I crawl back into your open arms...

scheutenparade

(Een vervolgje op 'de wet van de sterkste'.)

Kijk! Dat bedoel ik dus hé.
Ik steek een verfomfaaid blad in de grond en daar komt een babyplant van.
Je moet nog wel goed je best doen om haar te zien, maar toch.






En dat hieronder ... (klikken op de foto om te vergroten)
- Ja inderdaad, stofnetjes! Maar die wou 'k niet per se tonen. -
in de rode rechthoekjes
die groene bolletjes
dat zijn ontluikende scheuten.



Schoon hé?! :-D



Ja, ja ... Met vetplantjes lukt het prima!!

Iedereen een beetje Goedele!

Goedele - dé Goedele die ons helpt bij 't seksen - staat op de recentste voorpagina van haar blad in een kanten bh met een nonnenkap op haar hoofd en presenteert - in de vorm van hosties - haar lichaam.
De Standaard Online lanceerde daarover een debat en het merendeel van de reacties is zeer negatief.
Dat 't choquerend is, dat ga ik niet betwisten. Elk heeft zijn triggers en dat heb je zelf niet in de hand. Maar om het daarom ook ongeoorloofd te noemen, vind ik verkeerd.

Sinds er in 't nieuws ooit beelden waren van een bom die ontplofte terwijl er mensen vlakbij stonden, kijk ik liever niet meer. Ik vond dát choquerend. Maar alweer 'ongeoorloofd'? Misschien is het tonen van beelden tegenwoordig voor de grootste gemene deler wel nodig, om een item te laten doordringen. 't Kan best dat het merendeel van de mensen al té veel gewend is, om nog geraakt te worden door louter verbale boodschappen.
Zelfs als men ons enkel wil raken om er financieel voordeel uit te halen, durf ik niet zomaar stellen dat dit niet zou mogen. Een maatschappij waarin winstbejag niet toegestaan is, leeft onder een communistisch bestel. - Als er u andere politieke systemen bekend zijn waarin dat niet mag, laat 't me aub weten. - De mens die zich op geen enkel vlak kan verrijken, is niet geneigd veel uit te richten. Bepalen wat op dit terrein kan en wat niet, is dansen op een slap koord.
Kortom, ik stel dingen vaak liever sterk in vraag dan er meteen een (starre) mening over te formuleren.

Terug naar de discussie over de voorpagina.
Ik heb het blad nog nooit gelezen en omdat Goedele me op tv niet overkomt als iemand die de franjes eraf haalt, was ik dat ook niet van plan. En dát alleen al, vind ik een reden om niet over die cover te oordelen.
De bakken afkeuring deden me meteen denken aan de hetze teweeggebracht door de affiche bij het stuk 'Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen' door Union Suspecte. Ook daar werd het beeld beoordeeld zonder de inhoud waarnaar het refereert te bekijken. Terwijl wat in het theaterstuk werd aangekaart en weergegeven die keuze volledig kon verantwoorden.

Ik lees vragen over waarom ze de Islam niet attaqueert en beweringen dat ze dat niet durft. Toen Mohammed niet mocht worden afgebeeld, gingen velen zwaaien met het recht op vrije meningsuiting. Dan wil ik weten of wie zo'n vraag stelt naar dezelfde benadering van religieuze symbolen toe wilt en vooral of hij ook stilstaat bij wat daarvan de onrechtstreekse gevolgen kunnen zijn.
Verdedigers gaan in de aanval met de uitspraken van de paus over condoomgebruik als middel voor AIDS-preventie en vinden het een argument om de Rooms-Katholieke Kerk te mogen aanvallen. Wel, ik houd niet van een 'Ja maar zij zijn begonnen!'-houding en vind dat eigenlijk al even kortzichtig.
Kortom, oordelen is heel gemakkelijk. Een gefundeerde mening opbouwen en doordacht argumenteren niet.

Maar wat moeten we doen? Eisen dat al wie reageert bij zo'n debat eerst een verklaring tekent dat hij zijn mening op aanvraag uitgebreid zal toelichten met stevig onderbouwde replieken? Ervoor zorgen dat elke uitspraak die hij doet, wordt geregistreerd in een bestand waarvan de inhoud te allen tijde tegen hem gebruikt kan worden?
Ik ben eerlijk gezegd heel erg blij zo'n reeks ondoordachtheden te kunnen lezen. 't Is slechts ééntje van de vele bewijzen dat wij ons hier verdomd veel kunnen veroorloven. We zijn dus eigenlijk allemaal een beetje Goedele in haar nonnenkap met kanten bh.

'het ontspoken van the unspoken' ofte 'leutering on'

De patattenpuré, de kroketten, de chipkes met BBQ-smaak, de koffie morgenvroeg,

de vacht van Puddy, de lieve, breekbare "miauw" van Nono die zich verheugt op melk, de speelse concentratie te lezen op de snoetjes van mijn honden,

een flink uitgeknepen, warme, warme, warme washand, crème die mijn droge handen zacht maakt,

een maak-het-zelf klus die net af is, een lade met doosjes met spullen nét gesorteerd, een blogstuk, een nieuw ontwerp, een pasgeboren blobje,

een outfit die mijn mood weergeeft, een foto die iets heeft gevangen.


Ik mis de schoot van mijn grootvader, zoals ik hem kende als kind, mijn moeder haar kriebeltjes over mijn armen en kammen, borstelen, opsteken en vlechten van haar haar, hoe Rico mij toonde dat ik zijn allerliefste, beste baasje was.

En ik hoop op de geur van tomatenplanten en vers paardenzweet aan mijn handen, een vrijwillige, grondige massage van mijn voeten, enkels, kuiten, achter- en zijkanten van mijn dijen, onderrug, schouders, nek, gezicht en handen en het niet, niet, niet binnengeraken van het spook dat "Boooohoooohooo! Jij hebt nu niets om naar uit te kijken." zegt.

Want het bestaat tóch niet echt.

En het liegt!!!

Done with 'Happy go lucky'!!! - of hoe 'gelukkig zijn als plicht' mijn strot uitkomt -

Je kan niks meer doen of er is hulp beschikbaar.

• Wil je tv kijken, dan is er tv.be.
• Lezen doen we na het raadplegen van Goodreads, Shelfari, ... waar we allemaal elkaar bijstaan in het maken van een goede keuze.
• Radio luisteren kan aan de hand van de smaak van onze vrienden op Last.fm, Deezer.com.
• Doelstellingen halen we samen met Ikkanhet.
• Lopen doe je met Evy of Nike+.
• Koken kan met de Piet Huysentruyten, Jamie Olivers, Nigella Lawsons die te kust en te keur op ons afgevuurd worden.
• Seksen met Bo Coolsaet, Goedele Liekens en consoorten.
• Kuisen met Sien & Maria, de ploeg van Tante Kaat en andere witte tornado's.
• Klussen met Roger.

Neen, zomaar wat in ons eentje aanmodderen, dat hoeft er niet meer bij te zijn. Bijstand is alomtegenwoordig!

Vroeger, vroeger bestond dat toch zo niet?
Een mens leerde wat hij moest kennen om zijn plan te trekken in 't dagelijks gedoe. En wat hij niet geleerd had, dat liet hij over aan mensen die 'de stiel' kenden.
Er kreeg het wel eens enen in zijnen bol om nog iets bij te leren op volwassen leeftijd, zo om zich wat bezig te houden. Maar er haalden 't zich toch maar weinig mensen in 't hoofd, om ál wat gedaan moest worden zélf te willen doen. Nu is alles daarop afgestemd en zowel 't materieel, 't materiaal als 't resultaat hangen vaak met haken en ogen aaneen!
We willen altijd maar meer vrije tijd, want we willen ons persoonlijk ontwikkelen. Om dan andermans' werk over onze kop te trekken en uiteindelijk minder vrije tijd over te houden. En dat klein stukje dat nog overblijft, wordt nog gevuld met bezigheden waar we blijkbaar ook 't idee van hebben, dat we er zelf niet genoeg van kennen om er iets persoonlijke-ontwikkeling-waardig van terecht te brengen.

Als wij vroeger zoveel van die activiteiten ook al hadden, maar zónder hulp van buitenaf, waarvoor dient al die begeleiding dan? Om dé grote behoefte van deze tijd te bevredigen?
We willen meer doen, beleven, kunnen en kennen dan vroeger én we willen ons o-ver-al goed bij voelen. Want dat kan!
Vroeger deden mensen wat ze moesten, zonder zich vragen te stellen over het 'feel good'-gehalte en in hun schaars genoemde vrije tijd deden ze hun gedacht, hun goesting. Nu vertelt men ons gedurig hoe belangrijk het is om ons goed te voelen en heeft men altijd een productje klaar om daarvoor te zorgen.
Zelden geraken we even 'happy go lucky' als de aanprijzers ons voorhouden en voelen ons verplicht om de strijd voor duidelijk waarneembaar geluk weer voort te zetten, door nóg meer 'hulp' aan te schaffen.

Wie? Wie is diene fucking klootzak die is komen aandraven met dat rot gedacht dat wij van de ene extase in de andere moeten rollen?!
Ik ben niet gelovig in één of andere godheid en aanbid - als in: bewonder - enkel de natuur omwille van de vanzelfsprekendheid waarmee ze alles doet. Maar als ik de leefregels van vele religies even overloop, dan valt 't mij op dat daar nergens tussen staat:"Gij zult gelukkig zijn!". 't Is fout om mensen voor te houden dat geluk des duivels is. Maar 't is verdomme al éven evil om hen wijs te maken dat 't erbij hoort!
'Je goed voelen' is geen aangeboren recht. Van nature zijn er geen, helemaal géén evidenties! Gedaan met stressen omdat ge stress hebt! Stress is wél natuurlijk, want zonder zouden we (allemáál) geen zak uitrichten.
Je kan snel om een boekje over mindfulness lopen of permanent in therapie gaan bij een personal life coach - al naargelang uw budget. Maar 't kan simpeler, effectiever en goedkoper! Stop gewoon met u door de commerce en door haar geïnfecteerden te laten wijsmaken dat we ons verongelijkt moeten voelen als ons leven geen groot feest blijkt met vooral ups, ups, ups! Doe gewoon een stap dichter naar onze natuurlijke manier van zijn: neutraal, met veel stuff to do en hoere-chance als 't zo nu en dan een keer gelijk vanzelf lijkt te gaan.

(h)up

pakken ons nen aanloop
180° draaien
zwier!
aan 't haakske


Yeah ... I'm good
Doing juuuust fine.

bijl

Ja, er zit een barst in mijn steeltje.
En neen, ik voel mij niet meer nieuw.
Maar 'k ben toch niet naar 't containerpark gedragen.

Plakband moet af en toe vernieuwd worden.
Maar als dat op tijd gebeurt?
Dan zie 'k mij nog wel efkes meegaan.


En ik ben 't enige gereedschap dat ik heb.


Ik ben een gerief
Met mij kunt ge vanalles in stukken van elkaar kloppen!
Wat geschallotterd ja
Maar geen blinkend modelleke om aan de muur te hangen
Ik ben gemaakt om mee te werken.
En er is altijd werk.


'k Kom al uit de Kringloopwinkel.
Daar is geen 'niet goed geld terug'-garantie.
Niet te veel aan uitgeven dus.

Misschien, als mijn bijl niet in den blok blijft steken
Dat mijn steeltje wat gevuld en geschuurd wordt.

Maar 't is en blijft werken
Wil 't werken
Voor wie 't niet kan, ben ik een gevaar.

Voorzichtig beginnen.
Zien hoe 'k in d' hand lig.
De shwoeng komt nog.

'k Ben al een keer opgepakt.
Da's al dat.

Steek mij nu maar in die lus aan uwe gordel.
Ga wat slapen en iets eten ook.
Dat ge 'r kloek op staat.

Want 't is en blijft wel werken.

En vet mij misschien af en toe 'ns in.
Da's goed tegen roest op de snee.
Maar dat weet ge wel.

knip

'k Heb het gedaan
Omdat 't moest

'k Ben er niet blij om
Want 't doet wat zeer
Redelijk wat


'k Hoop dat ik er goed aan deed


Knip
Licht uit
Of is 't licht aan?


Knip
Elastiekje door


No more worries



No more hopes



No more chasing pavements?



Soms is graag zien loslaten

Van angst


Om 'met' of 'zonder' te zijn


En soms moet je ...

1 mei verwarringen

'De dag van de arbeid' en we maken er nen dag congé van.
Goed. Dat valt nog te verdedigen, want 't is om te vieren.


Maar "Op 1 mei leggen alle vogels een ei." ... 'k Wee ni hé ...
Als kind kon ik daar niet goed bij.
"Dat is wel maar bij manier van spreken hé zeg!" was 't antwoord.
Maar ik begreep 't concept 'bij manier van spreken' op zich eigenlijk niet.

En mijn Duitse stiefvader zegt geregeld:"Ich gehe ein Ei legen!"
Waarbij 't over zowat het tegenovergestelde van de oorsprong van een kersvers leven gaat.
Hoe komen ze erbij?
't Komt ook uit een gat hé.
Maar als kind had ik vast liever gehad dat men zei:"Ik ga mijn dikke darm leegmaken."

Domoor en het krakkemikkig bijtje

Kwam ik van de supermarkt, zat daar toch wel een bij op 't voetpad zeker!
Ik mij gehurkt, beestje op kasticket laten kruipen en op de koer bovenop 't hondenhok gezet. Klontje suiker natgemaakt en bij haar - of hem? geen idee - gelegd. Foto's gemaakt. Foto's op pc gezet.


Krakkemikkig bijtje?, originally uploaded by dP spot.

Nog eens gaan kijken. En ze was al weg!

'k Dacht:"Allez, zo krakkemikkig dat die er voor kwam. Die kan toch niet zomaar ineens weggevlogen zijn? Sebiet is die achter 't hondenkot gekropen, bij de spinnenkoppen!!"
Omdat ik toch graag naar spinnenkoppen kijk, eens geloerd tussen de muur en 't hok om te zien of er nog geen nieuwe Tegenaria's zaten. En ja hoor! Een grote, dikke Huisspin inderdaad en heel veel trilspinnen - zoals altijd.
Hondenhok van de muur weg getrokken en mij in allerlei bochten gewrongen om foto's te nemen van de nieuwe bewoner of -ster. En toen ik 't hok terugzette, spurtte er nog een dikke madame een kort eindje weg. Net of ze héél even geschrokken was en zou geroepen hebben:"Mor allez gij!! Kunde gij dat ne keer ni zeggen dat ge hier zo nen heft aan gaat geven??!!"


Jaren geleden speelde ik Domoor in het sprookje De Bijenkoningin. Een rol die mij op 't lijf geschreven was, denk ik.