digitaal afkicken

Telenet zou een aantal buitenlandse, openbare omroepen vervangen door commerciële zenders die in eigen land meer bekeken worden. (volledig artikel) Mijn eerste reactie daarop was:"Blij dat ik geen Telenet-klant ben!"
Maar eigenlijk heeft digitale tv rare dingen gedaan met mijn kijkgedrag.

't Zal ook wie nog niet digitaal kijkt wel bekend zijn, dat dé luxe hem zit in 'later kunnen kijken' en 'tijdens de uitzending een pauze kunnen nemen'. Van het handvol programma's dat ik graag wil zien, staat een groot deel nog een week op 'net gemist'. Een onderdeel waarvoor je niets extra moet betalen.
Sinds ik niet meer per se op het tijdstip van uitzending voor tv moét pleisteren, besloot ik om van de optie 'op aanvraag' duchtig gebruik te maken. In de praktijk doe ik dat dan niet binnen de week, zodat ik 3 euro zou moeten betalen om via 'ooit gemist' te gaan. Dan bedenk ik dat 't zonder dat programma te zien ook wel zal lukken en zie het dus niet.
Kortom: dankzij een uitbreiding van mijn mogelijkheden, zijn er ten huize dP spot meer volledige weken dat de tv niet heeft aangestaan dan wel.


Voor wie 'het' wél nog gezien wil hebben, is dit een bijzonder handige website.

Je in groep verplaatsen

heeft zo zijn voordelen?
Ken je de campagne van De Lijn met de pinguins en de vuurvliegjes?

Toen ik gisteren op weg was naar de Tweiclub, kreeg ik een helder moment.
Na twee trams te vroeg aan de halte te wachten tot er al vier trams moesten gepasseerd zijn, wilden een meneer met afhaal-Aziaat in een doorzichtig zakje en ik naar een andere stramlijn stappen. Maar zie daar! 35 minuten later dan voorzien, kwam hij dan toch nog in zicht. Op de plek van mijn overstap merkte ik dat ik nog veertig minuten moest wachten op de volgende verbinding. Ik haakte af en besloot terug naar huis te tramsporen.
En toen, wachtend op de volgende tram, kwam die Aha-erlebnis:

Dat kan niet missen dat ze zo van die cartoons gebruiken om reclame te maken. Er bestaat vast geen enkel reëel argument dat bondig en krachtig genoeg is om in zo'n spot te stoppen.
"Met ons geraakt je er niet altijd.
Wil je zéker op tijd zijn, moet je minstens een half uur vroeger vertrekken dan onze planning aangeeft.
Staat er financieel belang op 't spel, dan kan je beter een betrouwbaar alternatief voorzien.
Maar een auto kost al bij al wat meer en die moet je zelf wassen en parkeren."
't Zou waarschijnlijk zo niet scoren.

Ja, ja, ja ... Als er een accident gebeurt, heeft De Lijn daar geen schuld aan en een tram kan niet even een bochtje om de wrakken heen nemen. Ik wéét dat wel. En ik ben een trouwe fan van De Lijn hoor, ik!
Maar ga je dat erbij gieten in uw campagne? Dát zou kunnen tellen om uw betoog kracht bij te zetten ze dat!

opstekertje

Fashback ...

Ik:"Ik kan da nie-ie!"
Familielid:"Laat de kanne staan en pakt d' oor alleen!"

Kan tellen hé als opstekertje? NOT!!

Beter dit een keer proberen.

Beweeg en er beweegt altijd iemand mee.

Voor eens en voor altijd:"Contact via internet is NIET minderwaardig!"

'k Vind de filmpjes die de draak steken met allerhande social network sites écht grappig, omdat ze er vaak ontzettend goed in slagen om de minpunten uit te vergroten. Maar 't kind met 't badwater wegsmijten, daar ben ik niet voor.

Als ik voor mezelf naga wat ik allemaal al geleerd en verkregen heb, dankzij mensen die ik leerde kennen via 't net, ben ik er niet meer van te overtuigen dat het eerder een vloek dan een zegen is.
Volgens mij zit 't probleem hem meer in 't feit dat tegenstanders contact via internet per se willen zien als gelijkaardig aan de banden die we daarbuiten ontwikkelen.

"Over de honderd vrienden?! Dat kan toch niet?! Hoe ga je daar allemaal contact mee onderhouden?" ...
Voor het bestaan van internet en meerbepaald Web 2.0: helemaal niet, nada, noppes!!
Nu: af en toe, op de momenten dat we voor elkaar wat kunnen doen - door info te bezorgen, mee te doen, mee te genieten van, te luisteren, ergens je mening over te geven, ...
Je mocht nog alle e-mailadressen hebben van de mensen die je ooit leerde kennen. Zou jij het in je hoofd halen om gedurig naar je volledig adresboek een mail te sturen om te laten weten dat je met dit bezig bent, daar naar op zoek bent, hier naartoe gaat, dat leuk vind, ... ??? Had je 't gedaan en ik was een van de ontvangers geweest, dan had ik je eerst en vooral al kwalijk genomen dat je door die fucking forwards mijn e-mailadres aan al die anderen prijsgeeft -

wat ik nu dus nog altijd doe bij elke forward!!
en ja mijn e-mailadres staat op mijn blog
en ja mijn naam is daar terug te vinden achter de 'ook op FB?'-link
maar dat is MIJN keuze!!
iedereen loopt niet met heel zijn hannekesnest te koop, zoals ik doe
en daarom verstuur je forwards via BCC!!

- ten tweede zou 'k je blokkeren, omdat ik niet voortdurend alleman zijn handel en wandel door de strot geduwd wil krijgen.

Status updates op bijvoorbeeld Facebook en Twitter vallen te nemen of te laten. Zegt 't mij niets, dan kan ik dat moeiteloos negeren. Wat met een mail om louter praktische redenen al even wat anders is. Daarbij komt dan nog, dat ik als ik van iemand die ik ken een mail krijg, automatisch veronderstel dat de verzender vindt dat 't gaat om iets wat ik toch wel moet weten.
't Feit dat 't bij status updates niet evident geacht wordt, dat ik daarop reageer, moedigt mij ergens zelfs aan om het wel te doen. Want dat MOETEN of toch minstens 'verondersteld worden van' waaraan ik zo'n hekel heb bij sociale contacten, is er dus niet bij. Ik ben verdomme vrij om te kiezen of ik met jouw activiteit van 't moment iets wil te maken hebben of niet. Dat we ooit iets samen gedaan hebben en ik jou niet volledig uit 't oog wil verliezen, betekent niet dat ik me betrokken voel bij alles wat jou bezighoudt. En de 'social network sites'-attitude sluit daar volledig bij aan.

Blijkbaar zijn er heel wat mensen die net door het hebben van die keuze, heel gemakkelijk een hand uitsteken. En dat die mensen geen 'vrienden' zijn in de tradionele betekenis van 't woord, dat maakt mij nu een keer totaal niet uit zie!!
So ... aan iedereen die ooit ergens reageerde op wat ik eender waar ooit uitsprak op 't net:"Aaï lof joe gaaïs!!!" - 'k Wou zeggen:"Gemeend in dit geval.". Maar in feite ... bij de madame van wie 'k het pikte vast even en gelijkaardig oprecht op dat moment. -

En aan alle tegenpruttelaars: stap een keer af van de idee fix dat hulp, appreciatie, plezier maken, ... dingen zijn die enkel over en weer kunnen gaan tussen mensen die je heel nauw aan 't hart liggen! Laat gewoon weten dat jij beweegt en er beweegt altijd wel ergens iemand mee. Nooit vanuit een plichtsbewust zijn, soms vanuit een kans op heel concreet persoonlijk gewin, maar altijd met graagte. En alleen al daarom altijd even waardevol.

Haak kindje, haak.

Tussen mijn vingers loopt een draad.
Mijn handen zijn constant bezig, maar lijken het zelf haast niet te merken.

Er komt een ritme in, zoals de 'toedoem' in de trein
of toen ik klein was, achter in de auto, kijken naar 't voorbij glijden van de bundels straatverlichting, die samenliep met de 'toedoem' van de asfaltplaten.

Ik blijf nadenken, maar de druk wordt minder.
Uitbollen ...

Misschien zwemt er vannacht weer een hele grote, lieve, harige walvis voorbij,
die zijn bek opent als ik hem aan zijn wang krabbel.

doorgaan

Mijn gat is na veel tegenpruttelen in beweging geraakt. Welk café?? Tram 4 rijdt wegens werken niet tot aan de Korenmarkt. Maar hey, als ge 982,31 meter kunt lopen in 6min44sec kunt ge van 't Duivelsteen naar de Korenmarkt en beyond stappen ook.

Boite 1
'k Was de tram nog niet goed af, of ik had al zicht op een schoon half-caste kindje van Africaa Maan whom wanted to make family here.
Rustig, maar gepresseerd appeljenever en watertje uitgedronken.
Hier had ik hem toch niet verwacht.

Boite 2
Enkel een staanplaats naast de arrogantst uitziende mens van Gent, die mij gelukkig niet kon zien wegens blik omwikkeld door ego met hogere dichtheidsgraad dan de rook die hij in mijn gezicht blies.
Meneer vertrekt. Ik pik zijn barkruk in en drink rustig maar licht ongedurig mijn appeljenever.
Hier had hij héél misschien kunnen zijn, onverwacht.

Boite 3
Linker voet binnen, rechter voet erbij. Op de geïmproviseerde dansvloer een madame die in de 'ik ga kakken'-houding gaat, terug recht komt, weer in de 'ik ga kakken'-houding en terug recht geraakt. Rond de madam: drie mannen. De hand met het glas blijft in de lucht. En met 't fééééééééééép-geluid van een ballon waaruit de lucht op zijn irritantst losgelaten wordt:"Aaï lof joe gaaïs!!".
Rechtervoet buiten, linker voet erbij.
Hier had ik hem niet graag willen zien.

Boite 4
Naast mij zegt een jonge twintiger tegen een van de twee meisjes die bij hem zitten:"Moest jij niet lesbisch zijn, ik zou zo verliefd op u worden." Ik denk:"Hij kan dat gewoon afzetten. Da's handig."
Rustig, maar verveeld rol ik afwisselend de rand van mijn klein glas appeljenever en mijn groot glas water over de toog.
Hier is hij nu ook niet.

Aan de halte van de nachtbus staat een wereldverbeteraar op sjandallen met een zak kattenzand. Hij is vriendelijk en geklappig. 'k Vraag mij af of ze zijn besef dat er verschil in sekse bestaat geamputeerd hebben.
Ik blijf daar niet staan.
Als ik blablablabla meter kan lopen in blablabla, dan kan ik toch wel te voet naar huis ook zekers?!

En dan als ik thuiskom
aan mijn deur
is hij ook niet!

Vier boiten, drie appeljenevers, twee waters, één fikse wandeling en geen stap verder!!

Aan 't treinen voor de 20km van Brussel?!
Neen, in 't vormen van gedachten waarin dat gij niet voorkomt, kluiver!!
De eerstvolgende is vast wat hoog gegrepen.
Maar editie 2010 lijkt mij haalbaar.

stoute (hoge) schoenen

Hele dag gecontainerparkt en geshopt met grootmoe.
Wezen lopen.
Douchke gepakt en mij klaargemaakt om een muizepaske in de wereld te zetten. Ge zou 't niet zeggen ze, dat 't zo'n mini stapke is: hoge hakken, strakke jeans, leren vest ... Ge zou 't echt niet zeggen ...

Maar kunde geloven, dat 't mij meer moeite kost om effectief mijn gat naar een café te krijgen als dat toerke rond den blok te laten doen??

Pfff! Goe bezig!

'k Kon voorbij mijn visuele ankerpunten van gisteren lopen en 'k heb er in totaal twee minuten langer over gedaan. Da's bekanst 50%! Pfff!!!

Of ik moet mij gisteren dik miskeken hebben.
Vandaag was 't vijf voor negen toen ik dacht dat 't vijf voor acht en naar Delhaize wou vertrekken.
En neen, ik krijg geen Nike+ van mijn eigen! Ik kan zélf kloklezen.
...
Er staat een chronometer op mijn gsm. Mmmm ...
Gewoon, om 't wat nauwkeuriger te meten. Bij zo'n kleine afstanden maakt dat wel verschil hé! En dan kan ik 'stop' duwen als ik moet wachten omdat de stoute auto's mij niet laten oversteken aan 't zebrapad.
Ja, ja. Vanaf morgen zal 't just zijn!

shift-delete van de single vaardigheden

Wou ik laatst een hoeslaken voor een tweepersoonsbed opvouwen en dacht ik:"Hoe moet ik dat hier nu gaan doen, allez?!"
De ene hoek in de andere van de korte kant, dubbel geplooid en over de leuning van een stoel gehangen terwijl ik 't zelfde deed met de onderkant. Het ging. En dat is goed. Want plots bedacht ik dat mijn maatje - aka 'deine van hierboven' - er niet altijd zal zijn om die dingen samen mee te doen.
De dag dat hij een goed lief vindt, hij hier vertrekt en ik 't zonder hem moet stellen, komt vroeg of laat. En ik sta daar niet altijd bij stil.

Hoe deed ik dat vroeger dan? Wel, ik weet 't niet meer! 't Lijkt wel of ik zeven jaar geleden shift-delete gedaan heb met een pak van mijn single vaardigheden. En 'k wil géén nieuw lief om lakens mee te plooien!!
Samen vuilmaken ... dat wel.

Choh, doen jullie dat ook, als je zo samen aan 't vouwen bent, daar zo ne snok aan geven dat ze uit den anderen zijn handen schieten? Da's lachen hé?!
Eigenlijk wil ik toch een lief om lakens mee te plooien ...

Men kope eens twee taaie vissen ...

15 september 2007 schreef ik voor 't eerst over mijn goudvissen. 'k Zat er niet naast, want we zijn straks twee jaar verder en ze zwemmen nog altijd rond. Iets té 'rond' naar mijn goesting!
Net als mijn succulentjes hebben ze aangetoond zonder al te veel kunstmatige trucs goed hun plan te trekken en er zelfs nieuwe bevolkingsgroepen ontstaan. Dus wordt 't voor hen ook tijd om hen te 'verplanten'.

Een volledig in tegels gevloerde binnenkoer, daar ga je niet eventjes een vijvertje in graven. Maar ik zou ik niet zijn, moest ik mij daar dan zonder meer bij neerleggen. Dus ...

Men neme vijf richeltjes met wieltjes in van een in onbruik geraakte Ikea opberglade en vijze die op een betonplex plaat.





Men blaze een plonsbadje op en placere dat op de plaat.




Men drapere zwarte plastiek over het zwembadje, foefele de hoeken eronder en spanne twee koordekes rond het bad, om de plastiek vast te houden.




Men bemerke dat er op de hoekskes plaats is voor planten en overwege om de opstaande randen - voor 't zicht - niet rond het bad maar gelijk met de kanten van de plaat te maken, zodat er aarde langs het vijvertje kan, om daarop mos te laten groeien!!

En men bedenke dat er nog veel naar de naburige vijver zal moeten gelopen worden, eer dat vijverke vol genoeg is ...

'k Heb 't gedaan!

Ja! 'k Heb mijn woord gehouden en gelopen!
De fictieve sessie die 'k gisteren had ingevoerd is dus vervangen door een echt toertje!! Jéééé!!!
Een blokje rond - bijna één kilometertje in vijf minuutjes - en niet eens aan één stuk door, maar toch ... 'k Ben blij.
En die douche nadien hé zeg!! Geen enkele douche zo zalig als na 't sporten!! Dat wist ik al en kan zot klinken, maar dat heeft mij toch ook geholpen om effectief in gang te schieten.

Als mijn ademhaling vrij sterk versnelt, schakel ik over op stappen. Blijven lopen tot ik bekaf ben, lijkt me geen goeie methode. Ja, mijn conditie ... er is werk aan ... En onder andere daarom doe 'k het ook hé!
'k Ga dat klein toertje alleszins niet vergroten voor ik dat tenminste in één keer uit kan lopen.

Elspresso haar aanpak sprak mij wel aan. Visuele ankerpunten nemen die 'k dan in de toekomst kan passeren zonder op stappen te moeten overschakelen. Dat op zich gaat mij al duidelijk maken dat 't verbetert.
Zoals Georgina hier aanhaalde, doet een loopmaatje vast ook veel. Nu heb ik geen fysiek aanwezige compagnon, maar wel een vriendin die ook terug wil starten. Zij en ik zijn op nog al punten sterk gebleken in elkaar motiveren, dus hebben we besloten om dat hier ook te doen. Dat is misschien zelfs nog beter, omdat je anders toch je tempo aan elkaar aanpast en dat lijkt me niet ideaal. Plus dat ik niet wil - correctie: nog niet kan! - babbelen tijdens 't lopen.
En moest ik dat toch willen, dan zou 'k nog niet direct weten met wie. Dat moet dan al iemand uit de buurt zijn, want mij eerst een kwartier of twintig minuten moeten verplaatsen, dat gaat mij zeker niet motiveren! Neen, neen ... Zoals 't nu is, lijkt 't mij 't eenvoudigste.

Maar 'k wel een vraag!! Waar stoppen jullie medelopers sleutels, portefeuille en gsm?!
Ik heb dat nu in zo'n buideltasje rond mijn middel gestopt, maar dat ding hangt daar maar te klutsen en die sleutels daarin te rammelen dat 't niet meer schoon is. Moet ik eentje nemen dat strakker aansluit rond mijn middel? Dan moet ik daar maar naar op zoek gaan. Of is er een beter alternatief? Laat 't mij aub weten, want dat is iets wat toch wel fameus op mijn systeem werkt!

zonder Nike+ en zonder Evy

Bij deze ga ik mijzelf iets aandoen.
Gene paniek!! 'k Heb alleen maar besloten om luidop te zeggen, dat ik ga beginnen met 'lopen'. Want als ik dat luidop zeg, dan voel ik mij nadien moreel en zedelijk verplicht om dat ook effectief te doen. Verplichtingen die anderen mij opleggen, daartegen kom ik gemakkelijk in verzet. Dit soort misschien ook. 'k Zal nog zien. Maar enfin, soit ... Ik ga dat dus gewoon doen hé.

Twee jaar geleden was ik al een keer héél, héél even gestart (lees: twee keer met een paar dagen tussen 't blokske rond gelopen) en 'k vond dat eigenlijk wel plezant.
Een paar maanden geleden, vond ik nog eens dat ik moest lopen. Op dat moment voelde ik mij eigenlijk zo slap als een vijg, maar 'k wou er niet aan toegeven en dacht dat 't nadien alleen maar beter zou gaan. Dat bleek een serieuze misrekening te zijn en dat was genoeg om er direct weer mee op te houden.
En toch blijft dat gedacht bij mij zitten, dat mij dat goed zou doen. Beweging is voor mij sowieso een goeie remedie tegen allerlei ambetantigheden.

'k Had bij een aantal bloggers gezien dat er een systeem is dat uw loopsessies registreert, waardoor je vorderingen kunt bijhouden en met anderen kunt vergelijken enzo, enzo. Dat leek mij fantastisch als bijkomende motivatie. Zo loop je wel alleen, zodat je helemaal je eigen tempo kunt aanhouden en altijd zelf het tijdstip kunt kiezen, maar heb je toch anderen die jou mee aanzetten om vol te houden.
Maar 'k ga mij dat toch niet zomaar direct aanschaffen. Want voor 't zelfde geld bijt ik een week op mijn tanden en besef ik dan dat 't eigenlijk toch niks voor mij is en dan ligt Nike+ daar.
Wat ga'k dan doen? 'k Ga 't bijhouden in een excel(l?)eken. Neen, een google doc om precies te zijn . De afstand kan ik op een google map zien en de duur op mijn horloge. Dat moet genoeg zijn!

Klik hier om te zien in hoeverre ik er iets van terecht breng.

'k Heb een vogelke.

Mijn grootvader hield een merel in een kooi. Ik was daar ontzettend kwaad om. 'k Vond 't vergelijkbaar met een mens zijn levenlang opsluiten in een ruimte de grote van een openbaar toilet - 't Mag nog één voor roelstoelgebruikers zijn. - en zijn argument dat 't beestje content was dat hij geen eten moest zoeken, raakte voor mijn part kant noch wal. En waarom? Omdat een merel zo schoon zingt. Dat is waar.

Ik ging regewormen voor hem zoeken, omdat ik wist dat ze dat graag eten, merels. Ja, 't was een mannetje. Gitzwart met een oranje-gele bek. De vrouwkes die zingen niet.




'k Heb een vogelke., originally uploaded by dP spot.

Deze hier komt sinds enkele dagen geregeld op bezoek. Allez ja, op bezoek ... Hij komt in de buurt van de binnenkoer zitten en alsmaar dichter. Vandaag tot op de scheidingsmuur met de buren.
'k Hoor hem telkens voor ik weet waar hij zit. Da's zo herkenbaar! En als ik daarvan kan genieten, zonder hem in een kot te steken, vind ik dat magnifiek schoon.
Dat kan uwen dag zo dat extraatje geven, contentement dat ge nog niet te dood (lees: cynisch, afgestompt, vervreemd) geworden zijt om dat op te merken.
En toch ...
Soms maakt dat allemaal niet veel uit.

dampen om te doempen

'k Gebruik al weken een nieuw Rizla tube filling machien. En al even lang sakker ik mij zot op 't feit dat ze 't design veranderd hebben.
Vroeger waren die dingen hoekig en ze werkten gelijk niks. Dit ziet eruit als de bovenkant van een walvis en bij elke sigaret blijf je vlak voor 't einde steken.




Telkens weer mag je onderbreken om de tabak die al in de huls zit naar de filter te doen zakken, wat nog in 't machien zit losmaken en de huls er voor de tweede keer opsteken, om ze verder te vullen. En uiteindelijk blijf je bijna altijd zitten met een voor iets meer dan de helft gevulde sigaret.

'k Heb mij dus fameus vragen gesteld bij de reden waarom ze dat toestel aangepast hebben. En probeer niet de kleveren uit te hangen door te zeggen dat 't de bedoeling is om minder te roken! Rizla zou zijn eigen ruiten uitslaan.
Truth is: ik weet 't nog altijd niet. Maar 't is in elk geval nog maar een keer gebleken, dat de handleiding lezen een goed gedacht is. Er zit namelijk een spullement bij, dat bij 't vorig model niet meegeleverd werd en ik dus ook niet gebruikte. Dat spullement heet in 't Engels een 'damper', een stamper dus. En met die stamper moet je de tabak in 't gleufje aanstampen en dan gaat 't wel. Stoem hé? Vroeger was dat helemaal niet nodig!!

Tegenpolen, (hoezo?) fatale aantrekkingskracht.

Via Mijn naam is Georgina kwam ik bij Van de Pot Gerukt en zo bij Vrouwelijk Web waar ik reageerde op een artikel met de titel "Tegenpolen, de fatale aantrekkingskracht"
Daarin wordt beweerd dat grote verschillen een negatieve invloed hebben op de slaagkans van een langdurige relatie.
Ik heb daar mijn gedacht over.

"Spontane partnerkeuze berust op natuurlijke aantrekking. Natuurlijke aantrekking zorgt voor een goede keuze als het aankomt op gezond nageslacht verwekken en in leven houden. Daarbij zijn grote verschillen, zowel genetisch als qua praktische vaardigheden en interesses een voordeel.
De langdurige relatie waarin we 'het heel lang leuk hebben samen' als doel op zich stellen, is relatief nieuw en wordt door ons lichaam nog niet herkent.
Een match waarbij zowel de natuurlijke aantrekking als het delen van allerlei overtuigingen en bezigheden vooropgesteld worden, is daarom per definitie onmogelijk. Enkel door de grote verschillen te waarderen, kunnen we het met elkaar 'uithouden'. Mensen zijn helaas te vaak verliefd op zichzelf."

Leest u ook het artikel zelf, zodat u kunt zien waarop ik precies reageerde?

wormen in uw vel

Toen ik klein was hé, toen dacht ik dat meeëters wormen waren die in uw vel leven en daar een deel van wat jij eet, opeten. 'k Kon geen andere reden bedenken waarom die anders zo genoemd worden.

En nu nóg vraag ik mij af waar die benaming vandaan komt! In mijn Prisma Etymologisch Woordenboek staat 't niet en via google vind ik 't antwoord evenmin.
Is er een etymoloog in de zaal?

tips voor wie wil leren crocheteren ...

met de dvd van de Veritas.

Zij die de dvd gemaakt hebben, zijn verzekers heel ervaren in het haken en zijn blijkbaar hun sukkelperiode ondertussen vergeten. Er worden namelijk een paar bijzonder belangrijke aanwijzingen over 't hoofd gezien.

Maar ik, ik weet dat nog héél goed. Alsof 't gisteren was! Terwijl het toch al van voorbije maandag geleden is dat ik er ooit mee startte.

Vandaar een paar tips.

• Kijk u net als ik onozel naar waar ze die naald precies steken en hoe ze de draad nu eigenlijk omslaan tot dat ge 't met uw ogen dicht voor u ziet. Maar probeer nog niet om het na te doen!

• Kijk – net als ik deed ná lang en veel vloeken en miljaren, omdat mijn luskes te strak, te los, te beweeglijk (lees: wegschuivend en compleet onbruikbaar of zelfs foetsie!!) waren – héél goed naar waar de madame haar vingers zet. Want 't is niet dat ge daar ongestraft uw goesting mee kunt doen!

• Neem de haakpen tussen de duim en wijsvinger van uw rechterhand. - Ja als ge linkshandig zijt, moet ge hier alles omdraaien hé. - Want ja, dat speelt toch wel een rol ja.

• De draad die van de bol komt en ge met wat chance al aan uw haaknaald vast gekregen hebt, die laat ge over de vingers van uw linkerhand lopen en tussen uw ring- en pinkvinger door, zodat ge hem met die twee vingers wat kunt vastpakken. Geloof mij, als beginner komt 't van pas dat ge dat kunt.

• En dan eens ge aan het echte geworstel begint, is 't de bedoeling dat ge met de middelvinger van uw rechterhand de lus op uw haaknaald vasthoudt terwijl ge de naald beweegt om er op spectaculaire manieren draad om te wikkelen. Als de draad errond geslagen is, verzet ge die middelvinger naar dat stuk draad. Soit, altijd uwe middelvinger van uw rechterhand op 't laatste wat ge op die haaknaald gekregen hebt.

• Als ge dan zover geraakt zijt dat ge iets door een lus hoort te halen, dán is 't de bedoeling dat ge met de duim en wijsvinger van uw linkhand de lussen waar ge door moet, vasthoudt en de blokkade met de middelvinger opheft. Als ge die niet vasthoudt, dan hebt ge voor zoals ik, dat ge er halfweg door geraakt en dat is leutig als ge graag opnieuw en opnieuw en opnieuw begint, maar 't is zonder dat ook lekker lastig genoeg in begin.
  Ge moet natuurlijk wel garen nemen dat uit veel verschillende draadjes bestaat hé, zodat ge er zo telkens één of twee van de zevendertighonderd kwijt kunt spelen en “allez, herdoes!” tegen uzelf kunt roepen.
  

• Om iets door iets anders heen te trekken, is 't ook handig om de eerste iets een beetje aan te spannen rond uw haaknaald voor ge het door de tweede en eventueel derde en vierde iets probeert te trekken. Ja, sorry. Er komen inderdaad momenten dat ge een lus door drie andere moet krijgen. Daar komt de draad-tussen-ring-en-pinkvinger-van-de-linkerhand extra van pas.

Volgende tips zijn vooral bedoeld voor mensen die zó veel naar masochisme neigen dat ze heel den hannekesnest na een uur nog niet op de grond gesmeten hebben, om er een danske op te placeren.

• Weet dat ge naar uw haakwerk zult grijpen op elk moment dat ge iets anders waar ge zo lekker door opgekasjt werd even aan de kant laat. Omdat ge in tegenstelling tot bij zoveel andere situaties hier enkel uw eigen lompe poten kunt verketteren en dat doet 't hem toch hé?

• Houdt er rekening mee dat 't een perfecte bezigheid is voor mensen die elke godsgrondigen dag uren en uren tijd over hebben. Ge zult zien, op nen ik en ne gij zijn er drie of meer uren om, kunt ge uzelven voor 't hoofd slaan bij de bedenking dat dit niet in uw schema past en u volkomen terecht afvragen of 't misschien geen tijd wordt om zo'n kap met een tiretteken aan te schaffen.

Allez ... ik ga nog wat aan 't mijn verder doen. 't Bestaat tot nu toe uit een centraal punt met vandaar uit allemaal lange, smalle friengelkes, want de Veritas madame zegt bij elke nieuwe steek “Begin met een ketting van losse.”. En 'k heb nog veel van die strengen vandoen om aan een mutske te geraken dat over mijnen dikken, dikke keikop kan!!!

de wet van de sterkste

Ik houd niet van betuttelen. Mensen je mening verzwijgen, is voor mij een teken dat je hen niet capabel acht om voor zichzelf te oordelen. Praten tegen planten lijkt me overbodig, omdat ze al lang welig tierden voor er van ons zelfs nog maar sprake was. Maar 't gaat op plant-vlak eigenlijk nog wel wat verder bij mij ...

Ze moeten tegen één en ander bestand zijn, om bij mij in de smaak te vallen. Lange perioden van droogte doorstaan, verblijven in een krappe pot en wortel schieten in universele potgrond zonder extra mest moeten tot hun vaardigheden behoren om het te halen. En er is een soort die daarin met vlag en wimpel geslaagd is: de vetplant. En hoe?!
Kijk, dit hier is Big Mama ...

Haar heb ik zo'n 14 jaar, van toen ze nog maar een klein, tenger prutske van hooguit 15 cm was. Ondertussen heeft ze straffe ontberingen doorstaan – ja, in de natuur regent het ook niet schoon om de week een precieze hoeveelheid druppels hé zeg! En ze heeft toch maar mooi bijzonder levensvatbare scheuten voortgebracht. Want zo'n scheut, die moet ook niet te veel op extra inspanningen van mijn kant rekenen. Een blad dat afvalt - of een stuk tak – stop ik in een potje met alweer universele potgrond en that's it. En toch groeien die. En hoe?!
Kijk, dit hier is 't oudste kind van Big Mama ...

Gekweekt vanuit één mini, mini takje en al een aantal keer verpot, heeft dienen duts nu gemakkelijk twee jaar in een pot gestaan die hem heel weinig diepte en aarde bood. En toch ... Ook voor hem was weken en weken geen water krijgen en dan ineens een super guts goed genoeg om te blijven doorgaan.

Vanaf één blaadje krijg ik met mijn (enigzins gebrek aan) techniek ook flink uit de kluiten gewassen scheuten.

Nu zijn Big Mama en haar oudste kind - dankzij de warmte van de laatste tijd - gaan bloeien. Dat doet een plant toch niet als ze niet kan aarden?!

't Zelfde met een andere soort vetplant. Die groeien ook zo sterk dat ze onderaan hun takken worteltjes krijgen.
Op websites lees je dat zoiets wil zeggen dat die tak zich klaarmaakt om af te vallen en op zichzelf verder te groeien. Wat denkt dees hier dan? Wel, dat in de natuur er ook niemand klaarstaat om die op deze of gene wijze in de grond te steken. Dus leg ik hen bovenop potgrond en laat ze hun plan trekken. Als ze sterk genoeg zijn, vinden ze de weg.
Dit is zo'n nieuwe lichting.

't Zijn allemaal stukken die de voorbije winter afgevallen zijn. 'k Heb hen in een diep bord met keukenrol gelegd, af en toe een héél klein beetje water gegeven. Net als in de vrije natuur op vochtige grond liggen, stimuleert dat de aanmaak van worteltjes. En nu krijgen ze dus kans om zich degelijk vast te zetten.

Vandaag was verpot-dag. Vandaar dat ik erover schrijf. En toen ik zo op de binnenkoer bezig was, viel mijn oog plots op dees kastaars.

Dat zijn piepkleine scheutjes in een potje dat de hele winter buiten op een legplank tegen de muur gestaan heeft. Géén idee hoe ze daar zijn kunnen starten. Ze hebben in elk geval meer dan genoeg vechtlust getoond, om mij enthousiast te maken en een plek te krijgen in ... juist! ... universele potgrond!

Cactussen zijn heel anders! Daarbij mag je er niet op rekenen dat ze wel een stuk van zichzelf zullen laten vallen om kloek en robuust van vorm te blijven. Doordat ik die doorgaans ook gewoon laat begaan, zijn dat dus lange zwiepers geworden.

Wat ervoor gezorgd heeft dat die bovenaan ineens pweut naar beneden gaan groeien zijn, daar heb ik geen gedacht van.

Van die met platte schijven, die krijgen lange smalle tammelet op tammelet. 'k Heb er nu toch maar zelf een paar afgesneden en de kleintjes in een potje gezet. Ja euhm ... een cactus groeit bij mij ook op zichzelf verder als ik dat doe.

Nu kan 't zo lijken dat planten mij nauwelijks interesseren en dat 't wraakroepend is dat die bij mij zo willen groeien, terwijl u zich uit de naad werkt om hen alles te geven wat in de boeken wordt aangeraden en die maar niet willen overleven. Mja ... die onregelmaat en povere condities zorgen er blijkbaar voor dat ze sterker worden.
Een pak jaren geleden, was er een periode waarin ik inderdaad amper naar hen omkeek. En het leek of hen dat goed had gedaan, want ze deden het nadien beter dan voor die verwaarlozing. Achteraf bekeken, leek me dat nog zo gek niet. De natuur is ook niet zo afgemeten bezig en last ook geregeld tijden met straffe omstandigheden in.

In de winter houd ik hen in een ruimte die koud is maar waar het niet vriest. Zo'n plant heeft rust nodig. Ze krijgen dan ook geen water. Hun dikke blaadjes gaan lichtjes rimpelen, maar eens 't beter weer wordt en ze weer nieuwe blaadjes krijgen, dan heb ik dat wel meteen gezien.

Neen, neen, neen ... 't Is niet dat 't mij niet kan schelen. 't Is echt gewoon dat ik ervan overtuigd geraakt ben, dat 't beter is om hen wat moeite te laten doen.

- ... -

Zou dat met mensen ook werken??? Zal ervan afhangen hé. Als er onder mensen ook een genre succulenten bestaat misschien wel ...

voor en na ... de lente

Ze is er! Met meer zonlicht en meer warmte. En gezien ik bezaaid lijk met fotovoltaïsche zonnecelletjes, lijken vervelende klussen mij weer heel wat beter af te gaan! De voorbije maanden kon een flinke boost uit de woorden van iemand om wie ik geef, er nét voor zorgen dat ik die dingen bleef doen die écht wel nodig zijn. Nu geeft hij me de extra energie om met volle goesting te doen wat ik voordien alsmaar voor me uit was blijven schuiven.

Klussen en grondig opruimen ... Dat zijn toch van die dingen waar een mens zich echt een keer aan moet zetten? Dat doe je niet zomaar snel even terwijl je 'ik zal dat hier een keer gaan arrangeren zie!'-attidude eens vijf minuten de kop op komt steken!

Wel ... tijdens de vorige goed-weer-vlaag heb ik de binnenkoer aangepakt: allerhande afval weg gegooid – hier komen zelfs petflessen van de buren aanwaaien!! -, de kerstboom die nog altijd in zijn oorspronkelijke kleine pot stond verplant, slingerspullen afgewassen en opgeborgen, legplanken aan de muur plus de tuinmeubels schoongemaakt en de tegels geschrobd. Daarna buiten gezeten om te eten en dat was plezaaaant!!!

In de huidige goed-weer-vlaag, gisteren om precies te zijn, ben ik er – zéker mee dankzij een flinke boost uit hecht-vriendschappelijke bron – toe gekomen om de kamer tussen mijn stek en onze gemeenschappelijke keuken te bespringen. Weer slingerdingen verzameld en bewust een plek gegeven én er zelfs toe gekomen om prulletjes weg te gooien.
Geen idee of iedereen dat in heeft, maar ik ben dus geneigd om dingen die ergens wel enige nostalgische waarde hebben, maar ik eigenlijk, feitelijk hoogstwaarschijnlijk nooit meer bewust uit een kast zou gaan opdiepen, tóch bij te houden. Toegangstiketten van evenementen, doopprentjes én -suiker, sleuteltjes waarvan ik bijgod niet meer weet op welk slot ze passen – de nostalgische waarde daarvan ontsnapt zelfs míj nu! - enz.
Soit, heel even moeten doorbijten maar er dus in geslaagd om flink wat in de vuilbak te smijten.

Legplanken die ik nog op zolder had staan eindelijk opgehangen, kasten, deco-leukiteiten, voorraaddozen, memoborden, pennenbakjes, ... en de gro-ho-hooote tafel afgewassen. Note to self: een keer uitzoeken hoe ik dat beschadigd tafelblad – verkleuringen, kleine krassen - eventueel zou kunnen herstellen.

's Avonds laat heb ik me dan aan die gro-ho-hooote tafel gezet om een la-ha-haaange mail te schrijven naar de boost-leverancier. Door daar te zitten, kon ik de zege met haar vieren.

En nu deel ik dat dus met jullie. Er zijn vast heel veel mensen die last hebben van winterblues. Moesten die hier lezen en er zelf nog niet uitgeraakt zijn, dan kan de courage maar aanstekelijk werken.

Voor ...



Na ...








Vandaag heb ik muren afgewassen bij mijn oma thuis. Woensdag beginnen bij haar schilderwerken en dat frotten en ladder op ladder af is geen werk meer voor haar.

En morgen? De keuken, planten verpotten, de dikste winterjassen opbergen, ... Zolang goed weer en een boost met elkaar gecombineerd worden, zie 'k het hhhhelemaal zitten.

riiiinnnnnggggg!!!

Lyrics zijn belangrijk.
Ritme ook.


Voor mij hoeft er geen riiiiinnngggg om.
Maar 'k kan goed aannemen dat er ladies en gents zijn die zeggen:"Nu niet komen lastig doen. Gij hebt uw kans gehad!"

En 't ritme? Aaahhh!! Volledig 'Night out'-proof!!

Beyoncé - Single Ladies [Put A Ring On It] - Dave Audé Club Mix

scheef

Blobje zit van in een zeteltje naar mij te kijken. Als ze mijn blik en mijn aandacht vangt, zet ze zich recht. Ze wil me iets tonen.
Ze weet dat ik veel dingen beter begrijp, als ze in een beweging worden weergegeven.
Ze laat haar linker schouder zakken, trekt de andere omhoog, zet de linker voet opzij, strekt het been dat er aan vast zit, ontspant zich enigszins en begint te stappen.
Ze loopt automatisch cirkeltjes, hoe langer hoe sneller, tot ze uiteindelijk haar evenwicht verliest en valt.

We lopen in cirkeltjes inderdaad.
Overal – ook in mijne living waar ik (zogezegd) allleen ben! - kom ik mensen tegen die zo af en toe serieus de indruk hebben dat ze vast zitten.

“In een vaste relatie krijg ik toch maar problemen.”
“'k Zit ik nu weer in die situatie, zie!”
“Maar 'k loop ik elke keer met mijne kop tegen de muur jong!”
“'t Is alsof ik nog altijd tegen hém bezig ben.”
“Maar ik wéét dat niet! Ik weet niet wat ik wil!”
en mijn “Hoe moet ik dat hier nu op de rollen krijgen, allez?!”
Uitspraken van allemaal verschillende mensen, die allemaal op 't zelfde neer komen:”I am stuck here!!!”

En zo vaak weten we wat nodig is om uit die cirkel te geraken, maar toch lukt 't niet.
Soms wou ik dat er voor mensen add-ons bestonden. Effe downloaden wat je tekort hebt en klaar!

Blobje moest enkel haar schouders in evenwicht brengen. Maar dat is moeilijk eens je volop in beweging bent.

tik tik tikketik ... de Tweiclub

tik tik tikketik
tik tik tikketik

Als kind nam ik een paar breinaalden van mijn oma, stak er net als zij ene onder mijn arm en liet er ene hangen.
En dan maar 'tik tik tikketik' doen ...
Elk huis heeft zo zijn geluiden. Dat geluid hoorde bij mijn thuis.

'k Heb mijn oma nooit gevraagd om me te leren breien en zij heeft het nooit voorgesteld. Zo waren wij niet. Daar zou toch maar oeverloos gekakel van gekomen zijn.

Op school kwam het nooit aan bod.
En toen een vriendin met ervaring er dan uiteindelijk werk van maakte, zette ik de steken zo vast op de naalden, dat 't na een priem of vijf meer op power training dan breien ging lijken!!
Sleurend aan elke steek hield ik het al bij al toch zo'n lap van 30 cm. vol. En dan belandde hij - dankzij ontstoken pezen in mijn polsen en er hartsgrondig genoeg van hebben – in een tas. De katten ontdekten mijn te vondeling gelegd handwerk-boorlingske en keurden het goed.
Een jaar later propte ik het gedrocht uit frustratie in de vuilbak.

En toch had ik het nog altijd niet volledig opgegeven. Ik kocht wat wol en een dvd van Veritas om het te leren. 'k Moest dat nu toch wel kunnen zekers, allez?!
De dvd zette ik in een rek bij de boeken die hetzelfde doel gemist hadden, de wol legde ik in een kast ... voor some day. En af en toe fantaseerde ik over hoe het toch wel plezant zou kunnen zijn. Want het heeft iets.
Breien wordt al zo lang gedaan, dat 't net is of het je uit de tegenwoordige tijd kan halen, terug naar waar tijd nog niet zo belangrijk was. Je zit daar maar te zitten, met dat tik tik tikketik ... en dat gaat niet voorui-ui-uit!!!!
Heel erg huiselijk ook, vind ik. Je blijft waar je zit. Tenminste ik toch, omdat ik niet in gedachten helemaal kan afdwalen zonder steken te laten vallen. Helemaal anders dan tegenwoordig al die 'klik en je bent op een andere plek in de wereld'-ervaringen.
Maar het kwam er niet van. De dvd en wol bleven ongebruikt.

Tot ik ze voorbije maandag ben gaan opdiepen! Opzetten, de rechtse en de averechtse, die wilde ik toch al terug onder de knie hebben voor mijn eerste Tweiclub.
Met de combinatie van de pauze en doorspoelknop, bekeek ik herhaaldelijk de in schokjes passerende beelden en het lukte me!! Na relatief weinig gesakker, had ik de steken geleerd. Dankzij mijn onophoudelijk “Losjeus! Niet trekkeun!!” tegen mezelf, kon ik ze zelfs zonder krachtpatserij over de naald bewegen.

'k Had de Tweiclub (op Twitter) een paar weken geleden al opgemerkt, zag toen in mijn verbeelding een flits met een vijfvoud van mijn oma en dacht:”Dat is niets voor mij! Allemaal zo madammen die tik tik tikketik zitten doen.”
En toch ging ik bij Gudrun een keer kijken wat de bedoeling precies was, wie wou meedoen en hoe dat dan wel in elkaar stak die Tweiclub. Want zo ben ik wel: doorgaans nieuwsgieriger naar, dan afkerig van iets wat ik niet ken.
Mja ... dat zag er eigenlijk helemaal geen 'die hard breiend oma-vijfvoud' uit!!
'k Had dat natuurlijk van de eerste keer kunnen checken. Maar mijn afkeer beslist soms nét dat beetje sneller dan mijn nieuwsgierigheid. Dat twitterende en/of bloggende mensen die voorstellen om nu en dan bij iemand thuis af te spreken om te handwerken, niet per se met hun naalden vergroeide exemplaren moeten zijn ... dat is een bedenking die op dat eerste moment, ergens onderweg naar mijn gezond verstand bleef steken.

Gisteren was ik dan bij Gudrun thuis. Samen met greetd, Illona, San, zofie en zomermaantje.
Haken, breien en kruisjessteek werden rap aangevuld met babbels over van alles en nog wat ... Van middeltjes tegen hardnekkige, ongenodigde, kleine springers over naar de betrouwbaarheid van de resultaten die bepaalde wetenschappelijke onderzoeksmethoden opleveren tot bij onze grotendeels gemeenschappelijke hang naar in je eentje grote meubels verhuizen.

Gelijk of 't niets was, leerde Gudrun me op twee manieren vermeerderen en afzetten. Over dat laaste moest ze me wel zeggen wat het was.

Gudrun:“Afzetten? Dat is om te stoppen.”
Ik:”Ah, maar ik ben nog nooit gestopt.”

En ja ... madams onder elkaar zijnde ... niet onbelangrijk ...
Er was gezamelijk gezorgd voor cake, taart, chocolade, koekjes, ... tegen de plotse hongertjes. En Gudrun had allerhande drankjes in huis gehaald, want (ook) van handwerken krijg je dorst! Maar vooral goesting ...

Goesting in meer van dat.