Paddestoelen en stijve choco

't Is herfst!! En niet alleen maar officieel.

Vangnet

Op een lange wandeling zou 'k - om écht op mijn gemak te zijn - graag meenemen:

• Ibuprofene
• nagelvijltje
• pleisters met wondontsmettingsdoekje
• papieren zakdoekjes
• vlekkendoekjes (2 st.)
• Nutridrink Multi Fibre
• naaietui
• verfrissingsdoekjes
• intiemdoekjes
• lippenbalsem
• nagelknipper
• handcrème
• notitieboekje
• agenda
  
• Staedler Triplus multi-set
• fototoestel
• bril
• siskaart
• bloedgroepkaart
• bankkaart
• rijbewijs
• identiteitskaart
• sigaretten
• aansteker
• flesje water
• cold spray (bvb. van Hansaplast)
  
• stick voor behandeling insectenbeten
• pincet
  
• juweliersloep
• leeg mini jampotje met schroefdeksel(van 50 gr. confituur)
• verrekijker
• rekverband
• gaaskompressen
• rolletje hechtpleister
• gsm

Maar als ik dat allemaal in een zak steekt en op mijn rug hang, heb ik misschien niet eens zin meer om te vertrekken.

Exhibibi

Toon je solidair met de Birmezen

Op het ogenblik dat ik de petitie had ondertekend, waren er 206,037 mensen die de Birmezen ondersteunen. De organisatie AVAAZ.org vraagt hulp om te komen tot 250000. Als we vanuit onze zetel al geen 250 000 halen, dan moeten we pas echt beschaamd zijn. Neem nu actie.

Ik ben net lid geworden van Avaaz.org. Avaaz.org laat burgers uit de hele wereld actie voeren voor internationale vraagstukken zoals klimaatverandering, vrede in het Midden Oosten, armoede en mensenrechten. Avaaz heeft al 1 miljoen leden uit 182 landen.

Als het je interesseert, bezoek dan de website.

Etiketjes plakken en in kastjes stoppen of opgeruimd staat netjes.

Vreemd hoe ik nog maar een keer aan den lijve ondervonden heb, dat een mens zich terecht of onterecht beter voelt als hij ergens een naam op kan plakken. Als we het kunnen plaatsen, benoemen, dan zijn we zeker dat de beleving, het voorwerp, de waarneming, ... ooit eerder is voorgekomen en lijkt het al meteen een stuk minder abnormaal, juist?

Als ik graag mijn intieme zieleroerselen op het net smijt en graag naar alle mogelijke dingen kijk die onder 'normale' omstandigheden niet te zien zijn, wat ben ik dan? Juist, een mens zoals zovelen. Als mijn meest verregaande seksuele fantasie draait rond kijken en bekeken worden, wat maakt me dat dan? Juist, een mens zoals velen, maar al wat minder velen. Als ik effectief ooit voor mijn lol, voor de kick in mijn blote flikker in mijnen hof in de zon ben gaan liggen, op een plek waarvan ik zeker was dat de om zijn seksuele honger bekendstaande zoon van de buren me kon zien én het ooit fijn vond om mijn (ondertussen ex-) lief met een ander te zien vozen, wat maakt mij dat dan? Juist, lichtelijk op mijn ongemak!!

Ondertussen alweer een paar jaar terug, liep ik een paar mensen op straat, te midden van vrij veel volk, de toerist uit te hangen in het avondzonnetje. Achteraf werd me verteld dat mijn zwart, aansluitend kleed wel zeer doorschijnend was. Ik kon wel door de grond zinken van schaamte! 'k Heb me een tijdlang afgevraagd, wat ik daar nu zo ontzettend erg aan vond. Ik wist goed dat ik er niet mee zat, dat iedereen mij zo had gezien. Dat kon mij niet schelen, want die mensen kenden mij toch niet. En vandaag bij 't ontwaken wist ik het opeens! Ik had me betrapt gevoeld, schuldig op een moment dat ik niet schuldig was. 'k Was onbewust bang dat zij nu zouden doorhebben hoe ik in elkaar steek en dan nog wel door iets wat ik echt waar niet eens opzettelijk had gedaan.

Toen mijn lief orale sex afsloeg, wist ik even niet waar ik dat nou moest plaatsen. Achteraf bleek het te zijn, omdat we relatief dicht bij een venster op het eerste verdiep stonden. En alweer was ik mij van geen kwaad bewust. “Het is sterker dan mijzelf, ik doe zo'n dingen zonder het te beseffen!” dacht ik bij mezelf. Toen ik dan aan de fantasie en het zonnebad terugdacht, moest ik toegeven dat ik dat dus blijkbaar ook wel bewust in me heb. En toen bedacht ik:”Ik ben gewoon een exhibitionist!”. Zo simpel is het. Dat is gekend, dus dat is allemaal zo erg niet – op voorwaarde dat je jezelf uit de miserie houdt en dat lukt vast beter als je het tenminste weet van jezelf, meen ik. 'k Vulde dat aan en maakte het tot een exhibitionist die ook graag kijkt. Want ja ... dat komt er natuurlijk wel bij. Een exhibitionistische voyeur dus. Meteen was mijn gerustheid alweer minder en vroeg ik me af of dat wel zo 'relatief normaal' is.

Ik direct gaan zoeken op het internet, ging voor 't gemak rap even langs Wikipedia en vandaar kwam ik bij “het erotische oog en zijn naakt - een onderzoek naar de wederwaardigheden van de kijkdrift en de toondrift".

En wat blijkt – althans toch uit hetgeen wat ik er tot nu toe van gelezen heb – dat een combinatie van graag kijken en bekeken worden geheel normaal is en dat oorspronkelijk de intentie was bij seksualiteit tot onze culturele evolutie ervoor heeft gezorgd dat om seksueel opwindend te zijn de man een wezen zonder lijf met alleen maar status werd en de vrouw een lijf zonder hoofd. 't Feit dat ik beide activiteiten fijn vind, is dus niet zo schrikwekkend als ik eerst vermoedde. Ik ben gewoon niet mee geëvolueerd in het steeds sterker toenemende materialisme van onze maatschappij. 'k Vind het niet erg dat een man mijn lijf graag bekijkt en opwindend vindt en ik vind zelf een man die een dierlijke kracht en souplesse uitstraalt met zijn lijf en bewegingen een pák aantrekkelijker dan een man met alleen maar centen. Maar ik weet evengoed dat mijn gat als 't, net als mijn tieten, tegen de grond hangt niet genoeg meer zal zijn om me van eenzaamheid te sparen. En ik weet ook dat een 'zeldzaam beestje', zoals ik een van viriliteit blakende man noem, mij niet tegen diezelfde eenzaamheid kan beschermen.

Dus moet ik natuurlijk wel toegeven, dat ik weer zoals in zoveel zaken een beetje de neiging heb om hetzij bewust, hetzij onbewust te overdrijven. En dat 'normaal' (soms terecht) niet voor niets de voorkeur van de meerderheid geniet.

Inhalen

Lees ik niet wat té veel andere blogs? Moest ik ze willen volgen vanaf nu niet, neen. Maar dat inhalen! Die mensen zijn (bijna) allemaal al zooooo lang bezig. 'k Ben nagenoeg zeker dat ik hun volledig archief niet zal doorploeteren.
'k Heb mij gepermitteerd om mijn gedacht er bij te zeggen, met de bedoeling anderen te overhalen om een kijkje te gaan nemen. Want er zijn zo ontzettend veel blogs, dat het moeilijk kiezen is. Geloof mij dus vooral niet en ga zelf een keer tot daar.

Eikebah, omdat de auteur een pittige meid is, die zich zowel zelfzeker als kwetsbaar opstelt.

Erix Gedachtenspinsels, omdat ik het vaak wel en soms niet met hem eens ben én omdat het voortreffelijk geschreven is.

Filosofie is voor iedereen, omdat het zo is en de auteur me sterkt in mijn overtuiging dat het goed is om mijn idealen vast te willen houden.

Gedachtendoosje, omdat de auteur gebalde, doelgerichte en treffende berichten plaatst en me daarmee aantoont dat men soms niet veel woorden nodig heeft, om immens veel te zeggen.

Tales from the crib, omdat de schrijfster zich zo vol overgave kan en blijft smijten.

Tales of Drudgery & Boredom, omdat de schrijver op een bijzonder fijne manier toch uitdrukkelijk zijn gedacht zegt.

Target, omdat de schrijver rauw is zoals ik soms graag zou willen, maar niet kan zijn, behalve heel af en toe, heel diep vanbinnen, misschien.

Vleervlinder, omdat de auteur heerlijk positief door haar leven lijkt te bewegen en zo vaak blaakt van energie.

Well I suppose that's the price you pay, omdat de schrijfster haar gedachtengang me aanspreekt, los van hoe ver ik zelf van haar vandaan sta.

Geen werk

Een foto van ongeveer een week geleden. 'k Zal wel de zoveelste zijn die zich vragen stelt bij de 'er is geen werk' bewering. Moeten we niet zeggen dat er wel werk is, maar het niet wordt aangeboden? Waarom wordt er niet betaalt voor het uitvoeren van weet ik veel welke (menswaardige!!) klus, in plaats van enkel te betalen en alles te laten liggen?

Kan de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening (afgekort: RVA) als federale parastatale instelling van werkzoekenden eisen dat zij, zolang ze geen job hebben gevonden en geen opleiding volgen met het oog op tewerkstelling, bijvoorbeeld dit onkruid verwijderen?

Op deze site las ik het volgende:“De 1 euro-jobsDe Duitse oplossing om de massale werkloosheid uit hun land te helpen? Laat langdurig werklozen klusjes opknappen. Tegen 1 euro per uur. Bijvoorbeeld schoonmaken van parken en wegen. Weghalen van graffiti. Opruimen van zwerfvuil. Herschilderen van gevels. Alles moet kunnen. Verwacht wordt dat er een half miljoen werklozen aan de slag moeten kunnen. Hoewel 500.000 jobzoekers op 4,46 miljoen nog steeds een minderheid is. Organisaties, ziekenhuizen, bibliotheken allerhande worden aangemoedigd om “1 euro-jobs” te creëren.” Wordt dit in Duitsland inderdaad toegepast? Zo ja, waarom kan dit wel in Duitsland en niet bij ons?

Ik zeg niet dat het zo moet. Daarvoor is mijn mening niet voldoende gefundeerd. Ik wil alleen graag weten waarom het niet kan of waarom het hier niet wordt toegepast.Wie zou ik daarvoor best een keer aanspreken?

Jim Reeves - Welcome To My World

Als ik mijn kot niet kuis, dan is het niet omdat je dat niet waard bent.
Als ik je niet opbel, is het niet omdat ik niet aan je denk.
Als ik je niet mail, is het niet omdat ik je vergeten ben.
Als ik je niet omhels, is het niet omdat ik je niet dicht bij me wil.
Als ik niet verder lees, is het niet omdat het me niet interesseert.
Als ik traag ben, is het niet omdat ik rust heb gevonden.

Er is alleen té veel te voelen, te doen, te zien, horen, beleven. Als ik “Welcome to my world” hoor, vind ik dat mensen de volledige tekst tegen hun kinderen moeten zeggen en tegen hun geliefde, hun vrienden. Ik wil het zeggen aan alle mensen die ik graag zie en de rest ook. Ik kan geen mate houden en kan niet kiezen, wil té veel en ben daardoor verplicht om alles onafgewerkt te laten, moet het houden bij proeven, in het beste geval snel, snel grote happen gretig naar binnen schrokken.
Of misschien ben ik zoals Jim Reeves en zijn interviewer zeggen:”Just lazy”, ”Born tired”.



Welcome to my world
Won't you come on in
Miracles I guess
Still happen now and then
Step into my heart
Leave your cares behind
Welcome to my world
Built with you in mind
Knock and the door will open
Seek and you will find
Ask and you'll be given
The key to this world of mine
I'll be waiting here
With my arms unfurled
Waiting just for you
Welcome to my world

Knock and the door will open
Seek and you will find
Ask and you'll be given
The key to this world of mine
I'll be waiting here
With my arms unfurled
Waiting just for you
Welcome to my world
Waiting just for you
Welcome to my world

Maanbaan

Morgen is 't weer volle maan. De tijd dat de zottekes nog zotter doen, dat er meer kindjes worden geboren, dat de weerwolven het lastig hebben en het water op zijn hoogste staat.

Ik weet niet hoe lang ik me heb afgevraagd, hoe ik nou toch die bewegingen van de maan aan de hemel zou kunnen inschatten. Hoe de zon beweegt dat is duidelijk. Hoe het komt dat we volle en nieuwe maan zien, eerste en laatste kwartier, enz. dat weet ik al lang. Maar uit de baan van de maan heb ik mij nooit verstaan. 'k Ben dan uiteindelijk een keer serieus in de Google zoekresultaten gedoken en heb eindelijk het antwoord gevonden. Niet ontzettend simpel, maar te doen. Voor elk die 't ook wilt weten, heb ik het antwoord met bronvermelding bewaard in dit Google document.

Magical Tree

Drie jaar geleden haalde ik uit het beeld van een boom inspiratie voor een rol in een theaterstuk. En het deed nog meer.

Toen ik nog piep was, woonde ik een huis aan een onverharde weg waar die stopte bij een veldwegeltje van een man breed, omgeven door weilanden, akkers, braakliggende terreinen, aan hun eigen willekeur overgelaten bossen en grote vijvers. Er was geen omheining om onze tuin en geen onderscheid tussen bij ons en daarbuiten. Op de open vlakte naast ons huis groeide onkruid tot hoger dan mezelf. 's Zomers stond ik samen met de zon op om met een deken en een kussen daar verder te slapen. Ik plukte voor mijn grootmoeder zo veel boterbloemen dat mijn armen nog amper om het boeket heen konden. Er lag een spoorlijn die al jaren buiten gebruik was en prima dienst deed als evenwichtsbalk. In een deels onder water gelopen bos, gingen vrienden en ik uitzoeken hoe ver we konden doordringen. Stapje voor stapje tastend verder, telkens met één voet vooruit en elkaar vasthouden. “Dieper!” riepen we opgewonden uit en keerden pas om toen we plots tot net onder ons bekken in het water floepten. Onder het slijk naar huis, de douche in en dat was ok. We hadden een lievelingskoe die ons herkende en gaven haar zelf een naam. De mijne had een witte krans om haar nek en kon wel eens dwars liggen als de boer en zijn zoons kwamen melken. Ze bleef niet staan of trapte ongedurig met een achterpoot. Mijn grootvader haalde een vlieger uit een weiland en werd daarbij achterna gezeten door een kolos van een trekpaard zodat hij moest rennen en over de pinnetjesdraad springen. Mijn grootvader stond niet al te stil bij bloemen, maar hij zag wel graag de violetten die zich verstopten in de bermen langs de vijverpaden en kolleblommen die hele velden groen met rood gestippeld maakten. In onze tuin werden allerlei groenten en bessen gekweekt. Zowel het gedroogde patattenkruid als papier en karton werden opgestookt in een oud metalen vat.

Beetje per beetje werd dat landschap waarin ik opgroeide omgevormd tot verstedelijkt gebied. Het zicht werd onderbroken door de nieuwe spoorlijn. De weg werd verhard en doorgetrokken. De gronden naast ons huis werden verkaveld. Op de top van een van de laatste zavelbergen, die er lag tijdens de zoveelste verandering, was ik Sheena, Queen of the Jungle met gehuil en al.

Ikzelf evolueerde mee. Bos, velden, bloemen, beestjes, tochten door gebied dat ik kende als mijn broekzak werden vervangen door schoenen, hitparades, kleren, kapsels, danspasjes en jaloezie. Jongens waren er al.

Toen ik uiteindelijk verhuisde, trok ik naar omgevingen waar nog veel minder groen was. 'k Ben mijn interesse in natuur niet kwijtgeraakt, maar ze bleek meer en meer van op afstand en op de lange duur enkel nog in theorie tot uiting te komen. The Magical Tree has broken the spell.

In mijn volwassen ogen leek hij op een boom uit een sprookje, die een gezicht zou hebben en zou beginnen te praten eens je er vlakbij stond. Hij bracht echter ook die tijd terug dat realiteit nog nutteloos en onbelangrijk mocht zijn – wat meteen ook het mooiste is uit mijn kindertijd – en liet mij vooral terug de bosbewoner zijn die ik als kind was geweest. Voor wie bomen niet moesten kunnen praten om erbij te horen. Ze waren wat ze waren, een onlosmakelijk deel van mijn leefwereld.

Het was liefde op het eerste zicht en toen ik een steek waarop vond, begon ik hem te fotograferen en dankzij hem ook te lezen over hoe je bomen kunt herkennen. Geloof het of niet. Ik ben in de schaduw en tussen de wortels van bomen groot geworden, maar kon (zonder de vruchten) enkel de den, spar, berk, knotwilg en populier herkennen. Het is een paardenkastanje. Die komt oorspronkelijk uit de Balkan. Net als mijn vader. Haha!! Maar dat is natuurlijk toeval.

Oud ontginningsterrein

Jaaaaaa!! 'k Ben er geweest!! Joepie-ie-ie-ie!!!!!

Wie mijn google map 'Spots' al een keer vergroot heeft en de plaatsbeschrijvingen stuk voor stuk heeft bekeken, kwam ook het 'oud ontginningsterrein' tegen. Gisteren ben ik daar geraakt.
Tram 21 genomen tot de eindhalte Melle Leeuw, de Heusdenbaan ... wel, voor wie de details wilt kennen, de route (het stuk te voet) staat op dezelfde google map onder de naam 'Wandeling oud ontginningsterrein'.
De weg naar de plas was moeilijk te vinden en had ik aan de hand van de satellietfoto niet op voorhand kunnen bepalen. Platgetrapte prikkeldraad over, een leeg beekje door, gebukt onder overhangende bladeren van vast drie meter hoge begroeiing lopen ('k waande mij heel even in de brousse), en dan ... dan ineens ... Water!! Water in zi-i-i-i-i-icht!!!!!!

Hau-au-au ... glimlach, zucht, handen in de zij met de vingers naar de rug, schouders naar voor, hoofd in de romp getrokken, neus lichtjes omhoog en dan kijken en snuiven, en nog eens snuiven, ... verrukking ...

Eens terug op de wereld, wil ik foto's maken. Na drie opnamen is mijn batterij leeg. 'k Heb er slechts één en vergeet ze geregeld op te laden. 'k Heb toch al besloten dat ik hier zéker nog een keer terug moet komen.

De plas ligt op een oud ontginningsterrein (nu gecontroleerd overstromingsgebied). Hij wordt vanaf de oever heel geleidelijk aan dieper. Door het heldere water kan ik de verschillende soorten waterplanten, de bodem en hier en daar een steen zien. Mijn twee Jack-Russell terriers, starten meteen met pootjebaden en Mika (één van beide) verkent met opgewonden trippelpasjes de mini zandbanken die vanaf de oever de plas in lopen. Ze volgt haar ogen, oren, neus en kijkt af en toe naar me op, alsof ze enkel kort haar beleving wilt onderbreken om me te 'kijken' dat we hier absoluut nog wat moeten blijven. Mistanguette, duidelijk in haar element.
Froemel is mijn ander woefke, zoon van Mika en iets minder ondernemend dan zij. Hij blijft in mijn directe omgeving en loopt bijna de hele tijd enthousiast hijgend met daarbij af en toe een sprongetje naar mij te kijken, alsof hij steeds opnieuw vraagt hoe ik dit wonder tevoorschijn heb gehaald.
Ik zou het liefst van al het water in willen. Zwemmen, met hen, in natuurlijk water. Maar ik besluit om me niet tot op mijn ondergoed uit te kleden, omdat het te koud zal zijn als ik het water uit kom en ik dan nog een heel eind in die natte kleren moet blijven zitten.

En nu? Links en rechts van me is alles overwoekerd door zo goed als ondoordringbare woestenij. Enkel langs de oever is een smal strookje onbegroeid gebleven. De woefiepootjes zakken niet in de bodem, dus probeer ik even uit of het ook mij draagt. Als ik wegzak, houdt de wandeling hier op. Ik sakker op mezelf omdat ik toch op z'n minst mijn laarzen had kunnen aantrekken. Even overweeg ik om schoenen en kousen uit te trekken en het voorbeeld van mijn honden te volgen. Maar de zanderige ondergrond is vast genoeg. Na zo'n tien meter stappen, kom ik bij een ongelooflijk pittoresk stukje moeras. Mooi, mooi, mooi, ... Ik blijf enkele minuten kijken. Juist! Geen laarzen en op blote voeten lijkt me niet écht aan te raden, omdat ik alleen ben. Je kan nooit weten, dat je ergens in trapt of een bloedzuigertje op je lijf krijgt en daarop allergisch reageert en oei, oei, oei, ... Dus keer ik terug en probeer de andere richting.
Veel beter begaanbaar, want even later kom ik bij een hoger gelegen, open plek waarop lekker zacht mos groeit. Daar ga 'k toch even zitten, om met de verrekijker rond te turen. Froemel (de zoon), komt meteen bij me liggen en wrijft zijn rug tegen me aan om alle geuren die hij heeft verzameld aan mij door te geven en de mijne op zijn vacht te versterken. Zodat iedereen die we tegenkomen zeker weet, dat wij bij elkaar horen!!

Voorbij de waterplas liggen nog twee grote vierkante bekkens. In een van de twee staat net genoeg water om het volledig door rietplanten te laten innemen. De bodem van het andere is slechts lichtjes klam. Ik klouter op handen en voeten omhoog tegen een van de zandwanden. Deze keer kan ik terug naar beneden want ik moet niet meer naar 't asiel (remember: de overwinning van het talud in 'Een rondje dierenleed'). Froemel vindt onze gezamelijke afdaling helemaal het einde. Ik kan op twee benen lopen, op vier benen zoals hij en blijkbaar zelfs op vier benen met mijn buik omhoog!! Tot wat ik toch allemaal in staat ben!!! Als we beneden zijn, blijft hij dolenthousiast springend gebaren:”Nog een keer! Nog een keer!”. Mika passeert en met haar meerennen is blijkbaar ook ok. Zij loopt het terrein over en over, speurt het helemaal af en komt af en toe op haar snelste naar me toegelopen alsof ze wil laten zien hoe moe ze nog helemaal NIET is!!
In het droge bekken staan twee uitgedroogde, lange, dunne boomstammen, op zo'n drie meter van elkaar rechtopgezet, spookachtig te zijn. Hier en daar liggen overblijfselen van kampvuurtjes. Een rubberbootje werd helemaal plat achtergelaten, misschien omdat het een muiterij of entering niet heeft doorstaan.
Wat verder klauter ik door nog maar een grachtje om wat verder weer bij een mini moeras te komen en terug te keren. Het daglicht gaat over in schemerduister. Ik heb geen andere uitweg gevonden. Drie uur is niet genoeg geweest. Ik blijf erbij dat ik terug moet komen. Nog vaak. Met laarzen, zwemkledij, menselijk gezelschap, snorkel en duikbril, een spinpotje, lege jampotjes, ... en de woefies natuurlijk. Dankzij hen trek ik overal naartoe.

Een spin met een maatje groter

Een spin moet vervellen om te kunnen groeien. Om dat te doen moet ze eerst zoveel mogelijk volume uit haar achterlijf naar haar kopborststuk halen. Daardoor barst haar chitinepantser en kan ze uit het oude vel kruipen. Daarna moet het nieuwe exoskelet uitharden. Het kopborststuk blijft groter dan voordien. Het achterlijf is kleiner dan voor de vervelling. Voor ze een volgende keer kan vervellen, moet de spin voldoende voedingsstoffen opnemen om opnieuw haar kopborststuk zo sterk in een korte tijd te laten uitzetten dat haar pantser barst.
Dus is een spin na het vervellen, nadat ze met andere woorden een maatje groter heeft aangetrokken, inderdaad minder dik!

Tataaaaa!!!

Een rondje dierenleed?

Een visje in zoet, zout of sterk water?

Wat een namiddag! 'k Moet jullie met een lange, lange post belasten.

Ondanks ik op voorhand wist, dat het zwaar voor me zou zijn, had ik mezelf voorgenomen naar een opendeurdag te gaan van het dierenasiel in het Gentse Citadelpark. 'k Wilde niet vluchten voor die realiteit. Dus, ik met de bus naar 't park.

Voor 't eerst kocht ik mijn ticketje met de gsm. Dus kreeg ik er deze keer geen visitekaartje bij (zie 'Biljet van de Lijn'). Tot 31 oktober is het eerste ticket dat je via gsm betaalt gratis. Dat was mijne 'zondag'.

Omwille van een onvrijwille omweg kwam ik bij het park aan op 't kruispunt van de Filips Van Marnixstraat met de Koning Leopold II-laan. Wie de omgeving kent, weet dat wie aan die kant per se het park in wil een flink talud moet beklimmen. Er was een deel zodanig afgesleten, dat er zelfs geen gras meer op groeide. Dan moest het toch goed te doen zijn? Nu moet je weten, dat ik hoogtevrees heb vanaf het moment dat ik niets meer heb om me – desnoods met één vinger – aan vast te klampen. Halverwege die helling realiseerde ik me de mogelijkheid dat ik stuik achterover zou vallen als ik mijn bovenlichaam niet dicht genoeg bij de grond hield. En dat stelde me absoluut niet op mijn gemak. Mijn bottines kregen amper grip op de bodem en even overwoog ik om terug naar beneden te klauteren. Toen ik in de diepte keek, wist ik dat ik dat enkel schuivend op mijn gat zou durven.

En ik wou nog naar 't asiel. Dus moest ik verder. Ik liet me zo dicht mogelijk bij de grond zakken en bracht mezelf met kleine, uiterst voorzichtige passen net boven een boompje. “Als ik dan op handen en voeten naar beneden schuif, is het toch maar tot tegen dat boompje.” dacht ik. Doembeelden uit de turnlessen op de evenwichtsbalk en hoe het zou voelen als ik bij een mislukte kattensprong met mijn ... op de balk terecht zou komen, drongen zich meteen op. Gelukkig waren er uit de grond stekende boomwortels van bij de plek waar ik dom, bang, maar toch ook moedig stond te wezen tot helemaal boven. Nadien was ik enerzijds trots en anderzijds kwaad op mezelf.

Toen moest ik het park doorkruisen. Het eerste paadje dat ik inliep, gaf uit op een bankje met twee keuvelende jonge mannen. Ik erger me aan vooroordelen en vroeg me toch direct af, of dat homo's waren die in het park hun ding kwamen doen. Daarvoor is 't Citadelpark het best gekend.

Om bij het asiel te komen, kon ik een rotstrap nemen of een lang pad af wandelen. Mmja ... 'k Had het talud al bedwongen, dus waarom de spookachtige trap niet? Elke stap die ik zette, steunde ik met minstens één hand op een rotsblok aan de zijkant. En dan moest ik nog met mijn voeten de bladeren van de treden vegen, om hem effectief veilig begaanbaar te maken. Er was geen levende ziel in de omtrek te bespeuren. “Als ik hier naar beneden kletter, kan ik hier lang liggen.” was de gedachte die mij het ei in mijn gat deed ophouden. De voorlaatste twee treden waren mooi breed en niet met loof bedekt, dus haalde ik diep adem en genoot van twee normale stappen. De laatste, gevaarlijke stap zocht ik toch maar weer houvast bij een steen. 'k Was al zo ver geraakt. Zou 't niet zonde geweest zijn als ik daar nog onderuit was gegaan?

Plots hoorde ik muziek. 'k Wilde uit nieuwsgierigheid mijn pas versnellen, maar ik moest opletten om geen kramp in mijn bovenbeenspieren te krijgen. Van dat simpel klimmetje! Wat verder gewandeld, zag ik een dranktent en springkasteel. “Zou hier nog iets anders te doen zijn?” vroeg ik mij af. Toch niet. Ik was bij het asiel aangekomen en het zag eruit als een stukje uit een Vlaamse dorpskermis. De tent was versierd met kleurrijke ballonnen en vlaggetjes, het bier en de snacks werden gretig verteerd en 'Tom Jones' zong lekker luid de ene hit na de andere. Ik had het gevonden en het was hier feest!! 't Leek nog gezellig eigenlijk.

Een keer het opvangcentrum binnen, sloeg de ellende me nog harder in mijn gezicht dan ik had verwacht. Elke hond achter de tralies in zijn kooi van één op drie meter en alle hokken volzet. Natuurlijk had ik het ooit al wel gezien op t.v. Toch was dit erger. Mensen passeerden de rennen alsof ze voorbij marktkraampjes liepen. Ik was gegeneerd daar in feite bij te horen en voelde me een eerste klas ramptoerist. De ene na de andere Staffordshire stond daar te wachten, in aantal op de voet gevolgd door Jack Russell-terriers. Beide rassen zijn vast slachtoffer geworden van hun populariteit.

Eén Jack liep vlak bij zijn deur constant rondjes. Ik geef even een stukje conversatie mee, dat ik heb opgevangen.

Kind (ong. 8 jaar - lachend):”Kijk mama! Dat hondje draait altijd maar in rondjes.”
Mama (ook lachend):”Ja dat zou zeker graag zat worden hé.”
Kom je daarvoor met je kind naar een asiel???? Om het niets of niets of niets de kloten bij te brengen, dat ik het zo lelijk moet zeggen? En ik moet het lelijk zeggen, want ik moet lelijke woorden gebruiken als ik kwaad ben! Om dat mens niet den 'djoef van de week' te willen verkopen.

Bij de katten (telkens met een vijftal in één grote ruimte) hoorde ik dan weer 't volgende.
Dhr. X (na het bekijken van één van hen):”Katten zijn toch verwaande beesten ze.”
Misschien komt het inderdaad zelden voor dat mensen zowel honden als katten kunnen appreciëren. Ik ben alleszins één van hen. Ook al kom je naar de opendeurdag omdat je het toch zo erg vindt voor de honden, dan ga je toch nog het leed van die katten niet ontkennen? Misschien was hij enkel mee om zijn dierenvriendin een plezier te doen.

Als je lid wordt, wat tien euro per jaar kost, mag je de honden uit wandelen nemen. Eens terug op de pensenkermis, bedacht ik dat ze nu vast wandelaars op overschot hebben. Dat is natuurlijk fijn. “Hoeveel zullen er nog komen opdagen eens het elke dag pijpenstelen regent of vriest?” vroeg ik me ook meteen af. 'k Weet dat ik er met mijn woefies al tegenop zie, als 't niet ophoudt met regenen.

Bij mijn vlucht uit het park, zag ik dat de plantentuin van de Universiteit van Gent open was. Ter gelegenheid van Aquariana 2007, een aquarium en terrariumtentoonstelling. Tegelijkertijd kon je ook de tentoonstelling 'Verzamelkoorts : ziekte of zegen?' in het Museum voor Dierkunde van de Universiteit Gent bekijken.

Ik was de plantentuin al zo vaak gepasseerd zonder er binnen te kunnen, dat ik deze kans niet wou laten liggen. De tuin was mooi (zoals verwacht) “en aquariums en terrariums zijn dat ook” dacht ik en ging naar binnen. Mmmm ... Ik genoot met volle teugen van het kuieren voorbij de grote, prachtig natuurlijk ingerichte visverblijven en hield halt aan elk terrarium om te zoeken naar de bewoner, om dan opgetogen te lachen als ik hem had kunnen vinden. Ook al wilde ik de volledige tentoonstellingen nog kunnen bekijken, moest ik de kruipende beestjes telkens even zeer geboeid observeren.

Omdat het gros van de mensen nu eenmaal overal wilt kunnen eten, drinken en volks vertier zoekt, was ook hier een cafetaria ingericht met, geloof het of niet, een heuse tombola!! Kermis, deel 2 dus! Maar op deze foor stond een heel leuke attractie: een excellente stereomicroscoop!! Daarmee kon je naar hele, hele kleine kreeftjes in een potje water kijken. Er stond vermeld dat het levend visvoer is, dat men zelf kan kweken. Dat kon best en dat was zeer nuttig, maar ik wilde kijken, ik wilde het zien! En ooooh ja!!! ... Die stereomicroscoop was enkele minuten de mijne.

Het bezoek aan het Museum voor Dierkunde was ontzettend boeiend en creepy tegelijkertijd.

Ik gluurde in ontzettend veel potten sterk water, want ook dat wou 'k natuurlijk weer liefst allemáál zien. Na een half uur turen, moest ik er voorbij wandelen en mezelf tevreden stellen met een glimp. Het was te veel om alles op te nemen.

Bij de opgezette zoogdieren en vogels of stukken ervan, viel het me vooral op hoe lelijk die waren. Hoe alles behalve levensecht, hoe miserabel zo'n opgevuld vel er uit ziet.

Het klinkt misschien vreemd, maar ik vond de skeletten nog het minst akelig.

Een lichte, maar op de lange duur toch misselijk makende geur van vermoedelijk formol en verstorven huiden dwong me even voor het sluitingsuur al naar buiten te gaan.

't Was tof. Die tentoonstellingen waren een onverwachte meevaller.

En dan besefte ik hoe rap ik de miserie van die beesten in het asiel weer van me had afgeschud.

Waterbiotoopje op terras

‘k Heb twee goudvissen en waterplantjes gekocht. Op mijn terras staat namelijk een zwarte mortelkuip met regenwater. Nu staat er nog niet zo héél veel water in, maar er komt natuurlijk steeds bij. In het midden van de ton staat een terracotta bloempot en daarop een wateropvangschaaltje, dat normaal onder de bloempot wordt gezet. In dat ondiepe schaaltje staan planten die in de vrije natuur bvb. langs de oever van een vijver groeien.

In de ton zelf heb ik gisteren ietsie pietsie, petieterig kleine waterdiertjes uit een vijver gezet. En dan moesten er dus ook nog waterplantjes en visjes komen, zoals oorspronkelijk mijn bedoeling was. ‘k Wou graag stekelbaarsjes kopen, omdat die zo ontzettend klein zijn. Ik houd van kleine dingen en – het idee – van ruimte. Dat gaat goed samen, want kleine dingen hebben door de beperkte omvang van zichzelf, natuurlijk vanzelf al meer ruimte. Toch leek een simpele goudvis me ook wel fijn. Die groeien toch maar net zo hard volgens ze plaats hebben. En ze zijn een stuk gemakkelijker te vinden.
Ja, ‘k weet het. Stekelbaarsjes vind je in elke sloot. Maar ze zijn beschermd en dus mag je ze niet vangen en meenemen. Omdat de stekelbaarsjes die bescherming vast nodig hebben, wil ik die wet graag respecteren – in tegenstelling tot sommige andere wetten, die ik met tegenzin naleef omdat ik het moeilijk heb om in te zien waarom ze er zijn.

Zou het lukken om mijn terrasvijvertje in goed conditie te houden zonder pompen en filters en weet ik wat allemaal? Enkel indien het als natuurlijk waterbiotoopje kan functioneren - dus mét mijn moeite, maar zonder elektrische toestanden - zou ik er voldoening uithalen.

Folkfestival Dranouter vs. Boombalfestival

'k Ben zo'n beetje door wat foto's aan het bladeren geweest. Daarna wil ik over nog meer dingen bloggen.

Folkfestival Dranouter versus Boombalfestival Lovendegem bijvoorbeeld. De bezoekers hebben op alletwee een fantastische mentaliteit en op alletwee heb je alles wat je graag hebben wilt (in mijn geval dan). Toch heeft het kleine Boombalfestival extra voordelen.

• Je hebt er véééél meer mogelijkheid om te dansen, want er is meer plaats - omdat er (tot nog toe) minder volk is - en de organisatie mikt op danslustige folkies.
  
• Dat er nog niet té ontzettend veel volk is, is sowieso op alle fronten een voordeel.
• De camping (er is er nog maar één) is vlak naast het festivalterrein.
• Het is nog meer folkfestival - gezien ik Tom Barman (Dranouter editie 2004), om er maar één te noemen, niet als een folkzanger bekijk.

Omdat je op het Boombalfestival als je wilt bijna voortdurend aan 't dansen bent, lieten mijn danskameraadje en ik zelfs ons fototoestel thuis! Dus trakteer ik jullie nog op eentje dat ik tijdens het bladeren tegenkwam. Twee steltlopers die zo kundig overkwamen dat het leek of hun kostuum met hun lichaam vergroeid was.

De beide foto's in dit bericht zijn genomen tijdens het Folkfestival Dranouter 2004.

Politie veinst stommiteit?

Is er naast de mogelijkheid dat de flikken écht te dom zijn om te helpen donderen een andere reden waarom de productiviteit bij de politie lager is dan ze zou kunnen zijn? Laat mij ter verduidelijking de werking van een commissariaat in Brussel schetsen.

Bij elk bezoek aan het commissariaat, moet men zich als burger eerst en vooral aanmelden aan de onthaalbalie. De agent start een soortement van dossier op, dat indien nodig onmiddellijk na opmaak wordt bezorgd aan een van de inspecteurs van dienst. Omdat niet iedereen nog bij een inspecteur langs moet, is het beter dat de zaken eerst door de agent aan de onthaalbalie worden gefilterd. Goed gezien, nietwaar?
Zoals het nu gaat, niet echt. De agent(en) aan de balie en de inspecteurs zitten in één lokaal. Als burger kan men beide werkplaatsen meteen zien. Op het moment dat het op korte tijd vrij druk is geworden, kan aan de onthaalbalie een file staan, terwijl een inspecteur nog op een dossier van die agent moet wachten en dus met zijn of haar vingers moet draaien. Als de inspecteurs aan de burgers vragen om rechtstreeks bij hen te komen en zo op eigen houtje de productiviteit willen verhogen, gaan zij hun boekje te buiten. Een dossier moet nu eenmaal, zo schrijft het beleid voor, aan de balie worden opgestart.
De oplossing die wel een keer werd besproken, omdat die in de andere commissariaten werkt: zorg dat de met de vingers draaiende inspecteurs in een ander lokaal zitten, zodat de burgers hen niet kunnen zien. Ja waarom niet? Waarom zouden we een goeie oplossing bedenken, als we onze beleidsmatige onkunde, onze stommiteit ter zake gewoon kunnen verstoppen?
Ja maar als een inspecteur (in eender welk commissariaat) zelf dossiers opstart, dan moet diegene die eerst zijn zaak aan de onthaalbalie voorlegde uiteindelijk langer wachten dan diegene die rechtstreeks door een inspecteur bediend werd. Inderdaad! Dus ... verwijs je aan de balie gewoon elke burger die door een inspecteur moet worden geholpen, onmiddellijk door. Tenzij de inspecteurs bezet zijn. Dan kan de agent aan de balie de opstart van de registratie doen, om tijd te winnen. Hoe simpel kan het zijn? Maar neen! Laat ons omgekeerd werken. Nogmaals, laat ons vooral geen echte oplossing bedenken.

Als ik zulke dingen waarneem, dan vraag ik mij eerlijk gezegd toch wel af, of men bij het verkrijgen van betrekkelijk wat verantwoordelijkheid bij deze overheidsinstantie, er geen ongeschreven regel is die zegt dat men plechtig moet beloven, de moeilijkheden die er zijn nooit of te nimmer structureel te zullen aanpakken. Zou het kunnen dat het onderste gelid nu eenmaal als vergaarbak moet dienen voor het ongenoegen van de burgers? Dat men dat soort ongevaarlijke ontevredenheid bewust in stand houdt, om ervoor te zorgen dat men als burger om te kunnen zagen en klagen – wat we nu eenmaal graag doen – niet op zoek moet gaan naar wat echt een aanklacht waard is? Moet geveinsde stommiteit protest in de hand houden?

Mensen stort u alstublieft een keer op uw klavier en zeg uw gedacht, want ik zou het echt wel willen weten of jullie vinden dat het al te absurd is, om het zo ver te gaan zoeken.

We all stand together

Blijft mooooooi!!!!!!

Als ik dit beluister, zie 'k mezelf walsen over een groot meer met hele hoge bomen errond ...

The Way I Are

Ik roep ‘The Way I Are’ van Timbaland (feat. Keri Hilson, D.O.E. & Sebastian) uit tot hét dans- en/of partynummer van het moment. Waarom?

Ten eerste:

Omdat het veel verschillende, ontzettend drijvende ritmes in zich heeft. Wat je daar allemaal met je benen, bekken, armen, handen, ... op kan doen! Je hoeft niet uit pure verveling te stoppen met dansen én het blijft ook (voor de mensen met een stok in hun rug en/of een stuk in hun kloten) plezant om naar te kijken.

Ten tweede:

Als je in één van de ritmes stapt en bereid bent om nog maar een beetje met uw kont te draaien, dan ben je al aan ’t dansen. Je kan dus zelfs buiten de dansvloer blijven doorgaan!

Ten derde:

De songtekst zit vol met ‘wish it was truly like that’-claims. Hij is zo naïef, over een zogezegd onberekende dame en zogezegd tot zeer uitgebreide verwennerij capabele mannen, waarmee we ons lekker mogen identificeren, dat de super sexyness nog gi-g(h)a wordt versterkt. Even een verklaring van de woorden die voor mij niet meteen 100% duidelijk waren. Dan moet het ook voor jullie (gegarandeerd zonder verder opzoekingswerk) volkomen ontegensprekelijk worden, hoe onrealistisch deze tekst (spijtiggenoeg) is.

to flaunt: pronken, pralen
perks: bijkomende materiële voordelen
thug: meedogenloos doorgaan tot het beoogde doel bereikt is
Red American Express: creditcard waarbij bij elke aankoop 1% van het uitgegeven bedrag wordt geschonken aan Global Fund, een organisatie die vecht tegen AIDS, Tuberculose en Malaria.

Luister en lees. Of nog beter: zing of brabbel mee.

Verse 1 – Timbaland

I ain't got no money
I ain't got no car to take you on a date
I can't even buy you flowers
But together we be the perfect soulmates
Talk to me girl

Bridge - Keri Hilson

(Oh) Baby, it's alright now, you ain't gotta flaunt for me
If we go and touch, you can still touch my love, it's free
We can work without the perks just you and me
Thug it out 'til we get it right

Chorus - Keri Hilson & D.O.E.

Baby if you strip, you can get a tip
'Cause I like you just the way you are
(I'm about to strip and I want it quick
Can you handle me the way I are?)
I don't need the cheese or the car keys
Boy I like you just the way you are
Let me see ya strip, you can get a tip
'Cause I like, I like, I like...

Verse 2 - Timbaland
I ain't got no Visa
I ain't got no Red American Express
We can't go nowhere exotic
It don't matter 'cause I'm the one that loves you best
Talk to me girl

Bridge

Chorus

Verse 3 - D.O.E.
Baby girl, I don't got a huge ol' house I rent a room in a house
Listen baby girl, I ain't got a motorboat but I can float ya boat
So listen baby girl, once you get a dose of D.O.E. you gon' want some mo'
So listen baby girl, when I make it I want you there, want you there, want you there, yeah

…

Your body ain't Pamela Anderson,
Its a struggle just to get you in the caravan,
But listen baby girl,
Before I let you lose a pound I'll buy a bigger car,
So listen baby girl,
I love you just the way you are, the way you are

Bridge

Chorus (X2)

Tijdverspilling

Met welke onnozelteiten en overbodigheden houdt een mens zich bezig op het internet? Ik hiermee.
'k Had een oude tune in mijn hoofd zitten en kwam er vrij snel op waarvan hij ook weer was. Hij ging van:

Doedoe roedoe roedoe roe toe toe toe toem (X6)

Bou-ou-ou-ieng!!!!!!!!

Allez! Wie herkent dit? Ik had hier miljaar 'erkent' geschreven :-O.
Mja ... Het groen moet vanachter uw oren zijn om het te kunnen kennen en je moet vast zot genoeg zijn om het luidop uit te proberen of je komt er niet op. :-P

Dansen op konijnenpootjes

Laats zag ik in de aanbieding een balletpakje, leggings, schoentjes, tutu en kocht meteen alles voor het bijna vierjarig dochtertje van mijn jeugdvriendin. Is er iets dat meer meisjesachtig, romantisch, gracieus en/of dromerig is als klassiek ballet?

"Tiny gaat op ballet" en ik wilde direct zoals de madame op de eerste pagina zijn! Ik kon minutenlang naar haar kijken en deed verder alle poses uit het boek zo goed mogelijk na.

't Nichtje van mijn stiefvader was een sjieke, mooie, Franstalige modepop van dertien, veertien, die ik amper verstond en zij deed aan ballet. Haar moeder nam ons mee naar een winkeltje in Brussel, waar ik mijn allereerste dansschoentjes kreeg. ‘k Was teleurgesteld, omdat het geen spitzen waren. De schoenen die Valérie op haar kamer liet rondslingeren, zagen er veel echter uit. Die van Tiny hadden gekruiste bandjes (niet altijd, maar het waren wel de mooiste) en die van Valérie lintjes. Aan de mijne moest enkel één elastiekje over de wreef worden vastgestikt. De zachtroze balletmaillots met voet en dikke naad achteraan, waar Valérie was uitgegroeid, kreeg ik mee en versleet ze tot op de draad. De verre van droomschoentjes droeg ik hele dagen lang tot ze van mijn voeten vielen.
Waarom ik niet op balletles mocht, heb ik nooit geweten. Er werd niet op ingegaan en daar bleef het bij. Toen ik op mijn tiende een vriendinnetje kreeg dat wél balletles had gevolgd en bij een dansgroep was, kon mijn bewondering voor het kind niet op.

Later vertelde ik massa’s mensen dat ik jaren ballet had gedaan en zelfs toegelaten was tot de Koninklijke Balletschool Antwerpen, maar er van thuis toch niet naartoe mocht. Dat ze me mijn droom hadden afgepakt. Dat laatste was niet helemaal gelogen.
Waarom ik dat verzinde? Omdat ik ervan overtuigd was dat het zo zou geweest zijn als het gemogen had? Als vervanging voor de realiteit, omdat ik die versie zelf beter kon verdragen? Omdat dit een versie was waar ik toch kans had gehad om te bewijzen dat ik het kon? Om de waarheid wat aan te dikken, omdat enkel het nooit mogen proeven hebben misschien niet erg genoeg zou klinken? Omdat ik de waarheid werkelijk niet geloofwaardig vond!

‘k Heb nog altijd roze balletschoenen, beenwarmers, een balletpakje, zelfs ecru slippers (een beetje) zoals de lerares van Tiny, waarop ik nog altijd beenwarmers draag en van in ’92 of ’93 een – voor mij veel te duur - paar designer ballerina’s van Dries Van Noten, omdat ze op pointes lijken. Nu vind je overal schoenen met afgeplatte neus en ja ik ben daar blij om. Maar toen was dat echt niet normaal.

En ik blijf proberen. Ik geef niet af! In een dans-theaterproduktie wilde ik op pointes lopen, omdat ik het argument dat het bij mijn rol paste niet kon laten passeren. Dat werd mij ten stelligste afgeraden, dus kwam er weer niets of niets of niets van ... Ik had een paar espadrilles met linten om de benen waarmee ik op mijn tenen kon lopen. Die schoenen met daarover een paar kleurig gestreepte kousen. ‘k Leek wel konijnenpootjes te hebben als ik niet op mijn tenen stond! Al een geluk dat ‘t goed uit kwam, omdat het er best gek en grotesk uit mocht zien. Want ik hield – vooral tegen mijzelf - koppig vol dat ik op die toppen moest en wou daar dus persé een mouw aan passen!

Als mijn vriendin haar klein prutske wilt, mag ze naar de balletschool. Neen, ik wil mijn verloren dromen niet zien verwezenlijken door een kind. ’t Is een echt meisje, zegt haar mama. En er is toch niets dat meer meisjesachtig, ...

Dog Carry Bag

Enig idee hoe moeilijk het tegenwoordig is om een hondendraagtas te vinden die NIET enkel HIP of STYLISH wil zijn??

Mijn twee schatten van saucissen hebben pootjes die ze verdomd graag gebruiken. ’t Zou dus erg voor hen zijn, om van in (een kopie van) een of andere designer dog carrier te moeten toekijken. Net als voor al die andere sukkels in zakjes. Die beesten willen graag overal kunnen snuffelen, naast je trippelen als deel van de roedel en daarmee hun tevredenheid tonen over jou als the leader of the pack - als jij dat al bent natuurlijk :-p, want ik zie zelf meer mensen achter hun trip(pen) aanlopen dan ernaast.

Het duur hondje als mode-accessoire dus, vanzelfsprekend mét de sjieke tas om het te showen. ’t Verwondert me dat je bij de aankoop van bvb. een Chihuahua er bij wijze van promotie nog geen tas naar keuze gratis bovenop krijgt. Moest ik niet weten dat een soortement van zielig kijken een handelsmerk is van zoveel honden, dan zou’k de blik van die kleine loedertjes daaraan toeschrijven.
Een tijdje terug liep ik met een vriendin op een braderie, toen zij plots wees naar een jong meisje dat haar witte West Highlind Terrier (Westie – bij ons dankzij de reclame ook bekend als een Cesarke) in een simpel, wit, plastic zakje droeg. Het beestje zat rustig, maar evengoed met een alerte blik rond te kijken. Ergens was ik ervan overtuigd, dat die hond enkel gedragen werd omdat daar effectief een goede reden voor was (lees: omdat hij moe of mank was). Of wou de juffrouw in kwestie met haar goedkoop alternatief een statement maken?

Terug naar mijn zoektocht. Want wat is mijn probleem hier nu eigenlijk? Als ik mijn honden wil laten lopen in plaats van ze te dragen, dan doe ik dat toch gewoon en heb ik toch überhaupt geen tas nodig? Zou 't sowieso niet te melkmeisje-like zijn, om met twee zo'n typische tassen rond te drentelen. Lees nog even door en 't zal blijken waarvoor die verrekt onvindbare nutsvoorziening moet dienen.
We hebben bij ons in de buurt een uitstekende speciaalzaak voor huisdieren. Je vindt er zowel het nuttige als de puur trendy dingen. Deze zomer verkochten ze onder meer hondenbier!!! Om u een gedacht te geven. In hun aanbod zit dan ook al lang een resem leuke, sjieke, dure, flashy, ... draagtassen. Een degelijk, onopvallend, praktisch, prijselijk model is blijkbaar een stuk minder populair. En dan plots, na maanden bot vangen, lijkt er voor de redelijke mens ook nog een oplossing te bestaan. En wat voor één?!
Een lichtgewicht draag-, transporteer-, slaap-, campeerding, dat in een wip open en dicht plooit en in een platte opbergtas (iets groter dan een A3-formaat) kan meegenomen worden. Ideaal voor wat ik voor ogen had. En nu komt de verklaring van mijn anti-designer-dog-carrier-houding. Een busrit van zo’n dertig, veertig minuten is voor mijn witte worstjes lastig als ze geen eigen plekje hebben en dus is zo’n draagtas/hokje ideaal. Mee met de auto? Dan hangen de witte haartjes tot aan het plafond van de wagen, tenzij ze in hun hokje kunnen blijven. Plus, dat ze zijn aangeleerd om een autodeken als hún plek te herkennen, waar het ook wordt gelegd en ik het commando ‘plaats’ dus overal kan blijven gebruiken, omdat het deken mee in de tas kan! Dus, blijven we slapen bij vrienden of familie? Dan is hun hokjesmand groot genoeg (want ze plakken het liefste tegen elkaar om te slapen) en hét stukje thuis dat overal mee kan om hen helemaal op hun gemak te stellen.
En de prijs? 54 euro alstublieft, dank u wel!!!

Dat verdient een fotootje dacht ik zo!!