't Is af!

.

Dikken ambras maken als 't niet meer marcheert, dat is gemakkelijk. 't Is te zeggen, dat is misschien gemakkelijk voor andere mensen. E en ik wilden niet kwijt geraken wat ons altijd met elkaar verbonden heeft: wederzijdse acceptatie, zo goed mogelijk opbrengen van begrip, onbeperkt vertrouwen in de goede bedoelingen naar elkaar toe.

Sinds we er destijds voor kozen om met elkaar op te trekken, zijn er - in sommigen hun ogen - voor ons alletwee vast bakken vol mogelijkheden geweest om die fijne houding tegenover elkaar te verliezen.
Elkaar niet de rug toekeren, op het moment dat je samen beslist om elkaar een 'andere' weg te laten gaan, dan diegene die je samen kunt kiezen, kan ook voor heibel zorgen. Maar wij hadden alletwee iets van:”Neen, bij ons niet.”
En ondertussen is al dik en dik en nog dikker gebleken, dat we overschot van gelijk hadden.

Vandaag nog een situatie waaruit ergens toch blijkt, hoe goed we nog altijd met elkaar opschieten.
Haar is – voor wat toch terug groeit – iets waar 't merendeel van ons bijzonder weigerachtig tegenover staat om er eender wie op los te laten. Lang haar, heeft dat vaak nog meer. Zelfs kapot lang haar, laat zich doorgaans niet graag door de eerste de beste knippen.
E besliste dat 't zijne er al te triestig begon uit te zien, om het nog lang te willen houden. “Gewoon alles eraf!” had hij beslist. Want toen hij het laatst door een kapper kort liet knippen, beviel het hem eigenlijk niet. Wegens: poging tot verdoezelen van de wijkende haarlijn - ofte 't steeds groter wordend voorhoofd, zoals hij het zelf noemt. “Het is zo en het is zo. Ge moet dat niet proberen wegsteken, want dat is zielig.” vindt hij zelf. Vandaar zijn initiële keuze om voor milimeterkort te gaan. Omdat hij een tondeuze heeft, hoefde er dan geen kapper aan te pas te komen.
Als 't er toch allemaal af mag, kan je evengoed een tussenoplossing uitproberen, vond ik. E zag dat zitten en sprak – ondanks hij weet dat ik nog nooit ofte nimmer een kapsel geknipt heb - de ongeloof opwekkende woorden:”Dat moogde gij dan doen.” Ikzelf was er gerust in dat ik wist hoe ik het zou krijgen zoals ik wou. 't Deed me een beetje aan meetkunde denken. Ruimtelijk inzicht heb je ook nodig als je patronen maakt om stoffen te knippen. Haar moet ook zoiets zijn, dacht ik. 't Enige wat ik meende nodig te hebben, was tijd om de gevolgen van elke knip zo goed mogelijk op voorhand in te schatten. Dat hij dat zelf ook zag zitten, dát vond ik een pak minder evident.
Het kapsel dat ik er eerst heb uitgehaald, was half-lang achteraan, korter aan de oren, niet allemaal op dezelfde lengte. Hij vond het maar niks en zei:”Waar ben ik aan begonnen?!”
Plan B drong zich op, maar ik had er helemaal geen!! Het moest razendsnel in mijn hoofd ontwikkeld worden. Ik lulde me er doorheen met de uitleg dat ik even moest kijken wat nog mogelijk was. Een minuut of wat later begon ik met gloednieuwe verbeelding verder bij te werken wat nog over was.
'k Wou niet zomaar de tondeuze bovenhalen, omdat 'milimeterkort' geen doel op zich was. Dát was enkel geopperd bij gebrek aan geloof dat er iets anders was dat hem kon aanspreken. Terwijl ik hem liever een kapsel wou geven, waar hij zich in kan herkennen, dat past bij wie hij is. Waarom? Omdat hij dat verdient tiens! Omdat alle leuke, toffe, brave, lieve, verstandige, boeiende, vrije madams die hij opmerkt, wanneer zij hém zien ook door zijn kapsel ietsie pietsie kunnen merken waarvoor hij staat en graag meer zouden teweten komen. Ik gun de man de mogelijkheid om te geven wat hij in zich heeft.
Gezien hier foto's met 't eindresultaat mogen gepubliceerd worden, geloof ik het dat hij écht wel content is met wat ik op zijn hoofd heb achtergelaten.

Coiffeurs spreken van 'bijsnijden'. 'k Heb nooit begrepen waarom.
Maar als ik over ons spreek, kan ik zeggen:"Er is veel af en misschien net daardoor veel bij."

.