grootbrengen én vormen

.
'Grootbrengen en vormen', zegt de Van Dale bij 'opvoeden'. Ik zette een accent op de 'en', omdat ik de indruk heb dat 't laatste stuk nog al eens verwaarloosd wordt.
Enkele jaren terug, woonde ik een lezing bij, georganiseerd door een boekhandel die voornamelijk kinderboeken verkoopt. Het onderwerp:'Hoe praat ik met mijn kind'. Gericht op ouders die daarmee moeilijkheden ondervonden en diegene die dezelfde moeilijkheden wilden voorkomen. Dertig, veertig man en daarvan hoop en al vier of vijf ouders. De rest waren mensen die beroepsmatig met kinderen in contact komen. 'k Moet toegeven dat ik mij daar toch écht niet goed uit verstond.


De post 'Kinderen bang maken op (in) het web.' die Eve net schreef, is een excellent argument om mijn overtuiging te verdedigen, dat kinderen (meer dan ooit?) nood hebben aan ouders die hen leren nadenken.

Eve schrijft er over de angstaanjagende mails die aanzetten tot het doorsturen naar zoveel mogelijk nieuwe potentiële slachtoffers.
Elke volwassene die erin trapt zou - omwille van de onmiskenbaar verzwakte natuurlijke selectie – misschien wel beter zijn huis niet meer durven uitkomen. Mijn eerste gedacht was 'doodvallen', maar ik zit niet zo extreem in elkaar en waarom doen alsof?
Dat kinderen daar fameus van onder de indruk kunnen geraken, vind ik echter heel normaal. Hun goedgelovigheid hoort nog niet afgezwakt te zijn. 't Zou in feite erger zijn, moest het hen niets meer doen.
Er zijn ouders, die de verzwakte natuurlijke selectie niet hoeven te bedanken voor 't feit dat ze hier rondlopen. In elk geval toch niet omdat hun verstandelijke capaciteiten hen in voorbijgestreefde omstandigheden niet voor uitschakeling hadden kunnen behoeden. Dat zijn diegene die er mogelijk niet altijd in slagen om een zinnige uitleg te geven aan 't bestaan van allerhande smeerlapperij die een kind leert kennen, maar het in elk geval wél proberen.

'k Ben van mening geweest dat er op elke, ja elke vraag die een kind stelt een gepast en oprecht antwoord kan gegeven worden. Menig ouder die steen en been bij me kloeg – och Here och God, wat een draak van een werkwoordsvorm!! - over waarmee hun kinderen hen confronteerden, kregen van mij lik op stuk, doordat ik de moeite deed die zij niet nodig bleken te vinden. Ik gaf hen graag een antwoord – waarschijnlijk vaak niet in 't minste omdat ik het als een afstraffing van hun laksheid aanvoelde – en kreeg nu en dan eerlijke feedback over welk effect de uitleg had gehad.
Onderhand ben ik ook daar wat minder extreem geworden en wil ik graag aannemen, dat het zweet je als ouder soms kan uitbreken. Maar ik blijf evengoed koppig vasthouden aan mijn principe, dat het nog altijd niet wilt zeggen, dat er een gemakkelijke uitweg mag gekozen worden, door de vraag af te wimpelen of lulkoek te verkopen.

Er zijn zo een aantal van de hier en daar opgevangen 'ik-zal-er-mij-hier-een-keer-gemakklijk-vanaf-maken'-leugens, die me bijbleven:

“volwassenen vrijen (afhankelijk van de leeftijd te vervangen door knuffelen) met elkaar om kinderen te krijgen”

“het 'pilletje' dat mama neemt? dat is een medicijn”

“pesten is iets wat stoute kinderen doen”

“je krijgt dat niet, want wij kunnen dat niet betalen”

en de hoofdprijs gaat naar:

“waarom?”
“dáárom!”

Nog iets zo weerzinwekkend, dat 't eigenlijk hillarisch wordt ...
“Wilt dat zeggen omdat een ander in 't water springt, dat gij dat ook moet doen?!”
en even later
“Kijk een keer naar X. Neem daar een keer een voorbeeld aan!”
Als uw kind volgens u niet 'mee in 't water' moet springen, leg dan uit waarom!! In plaats van u er vanaf te maken met een bullshit-retorische-vraag.
Als je wilt dat jouw kind een voorbeeld neemt aan een ander, help het zich dan een mening over die andere te vormen en creër zo een reden om X als voorbeeld te zien. Wat is een kind met een voorbeeld waarvan het bijgod niet weet wat er nou zo goed aan blijkt te zijn?

Ik weet ook wel dat er niet altijd onmiddellijk tijd genoeg is, om een redelijke verklaring te geven. Maak het kind toch gewoon duidelijk dat je er later op terugkomt. Welk kind kan daar hinder door ondervinden, als de ouders zélf het onderwerp weer ter sprake brengen op het moment dat er wel tijd voor is? Als je het uitstel echter gebruikt als middel om te wachten tot het kind vergeten is wat het ook weer wou weten, ben je het vertrouwen van die bengel niet (meer) waard!!

Franke beweringen allemaal? Kan best. Maar ik spreek uit ondervinding. En dat maakt dat leugenachtige ouders me gemakkelijk kwaad krijgen. Ja, geen deftige uitleg geven is ook liegen!
Buiten de les zedenleer op school en de investering van een verstandige stiefvader moest ik het als kind zelf maar uitzoeken. 't Feit dat ik me nog meer vragen ben gaan stellen en probeer om een gefundeerde mening te vormen, zal misschien voor een stuk te danken zijn aan mijn opstandigheid in combinatie met mijn (betrekkelijk gevoelig?) geweten. En 't valt vast allemaal nog relatief goed mee, wat ik er van gebakken heb. Maar een goede begeleiding over de hele weg, kan er volgens mij toch voor zorgen dat het allemaal een stuk productiever en veiliger kan verlopen.

En ook niet vergeten om uw spruitje(s) gewoonweg graag te zien hé! Met al dat beredeneerde zou een mens uit 't oog verliezen met welke reden we 'al dat beredeneerde' horen te doen. Ik had mijn grootvader die in staat was om onvoorwaardelijk van mij te houden. En dat heeft er zeker mee voor gezorgd dat ik toch redelijk te pruimen ben. ;-)

Coldplay – Fix You

.