.
Ook al heb ik dan in vergelijking met de 'goeie' vast noch 't materiaal, noch de kennis om wat heet 'sublieme' foto's te maken, toch doe 'k graag moeite. 'k Wil zeggen, 'k doe niet zo van:"Klets, 't staat erop en zo moet 't maar goed zijn. Als ik herken wat erop staat is 't al lang ok." om 't even bij 't haar te trekken. Foto's dienen voor mij niet (hoofdzakelijk) als opfrisser van mijn geheugen. Ik speel graag met beelden. Omwille van mijn 'beperkingen' gaat 't me niet in de eerste plaats om de techniciteit en wel om het vastleggen van 'een moment' op een manier die mij los van de herinnering kan blijven aanspreken. Maar ik heb een vraagskeu ...
Ik maak graag foto's van mensen: van mensen die ik ken én van mensen die ik niet ken. Nu weet ik, dat je personen wél mag fotograferen, maar dat je de foto's niet zomaar mag publiceren. 'k Weet ook dat iemand niet 'zomaar' kan verbieden om zijn portret te publiceren. Maar 't liefst van al wil ik heel die hutsekluts zo goed mogelijk vermijden.
In 't verleden maakte ik eerst de foto, omdat mensen vaak beter te fotograferen zijn als ze van niets weten. Nadien stapte ik op hen af - als dat kon - en vroeg of hij/zij het ok vond, dat ik een foto had gemaakt. Tot nu toe ging dat altijd goed. We wisselden e-mailadressen uit en ik bezorgde hen de foto. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik me niet altijd lekker voel bij het tijdelijk achterbaks in de gaten houden van mensen. Simpelweg, omdat ik er geen idee van heb hoe (on)gebruikelijk dat eigenlijk is.
Er zijn echter talloze (amateur)fotografen die even veel prachtige opnamen en speciek portretten publiceren van mensen in de straat. Ik stel mij daar vragen bij. Hoe doen jullie dat? Hebben jullie ook een babbel met al die mensen? Doen jullie ook dat voorstel om de opname te bezorgen? Of houden jullie het op:"Geeft 't niet?" En als 't niet mogelijk is, om de persoon erover aan te spreken, omdat die te snel weer weg is?
Ja, 't zijn vijf vraagskes ...
.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik denk dat het belangrijkste is dat je zelf de vrijheid blijft voelen om foto's te maken. Als het jou een vrij gevoel geeft om mensen na het fotgraveren nog aan te spreken dan moet je da doen, als je je daardoor laat beperken (omdat je smige mensen bijv. liever niet spreekt) dan moet je ze niet aanspreken. Ik denk dat je je artistieke vrijheid en de mogelijkheid om die vrijheid tot uiting te laten komen moet laten spreken.
BeantwoordenVerwijderenen ja: die laatste zin is gramaticaal een ramp...:S
Goh, aanvankelijk vroeg ik zelfs helemaal niets. Tot nu toe zijn er ook geen mensen geweest die zich in mijn foto's hebben herkend.
BeantwoordenVerwijderenIn Frankrijk, Arles, heb ik wel eens een dame de toestemming gevraagd om haar te mogen vastleggen. Die zat op een krukje te schilderen. Dat menske was zo verbaasd dat ik haar dat vroeg dat ze helemaal de kluts kwijt leek te zijn.
Ik werk niet digitaal, daardoor publiceer ik ook niet al mijn foto's op het internet. Ik heb dan ook nog nooit voorgesteld om die foto's aan de desbetreffende personen door te mailen, maar dat vind ik op zich wel een leuk idee. Dan kan je via die mail ook nog eens expliciet de toestemming vragen om die foto's te publiceren. En dan heb je nadien ook een 'schriftelijk' bewijs van die toestemming.
http://www.iusmentis.com/auteursrecht/nl/vvv/beperkingen/
BeantwoordenVerwijderenOok al is het schuine streep nl, ik ging er steeds naar uit dat dit voor belgië gelijklopend is. Ik vind dat ieder geportreteerde zeker het recht heeft publicatie van zijn portret te verbieden, en wel op simpel verzoek, zonder dat er enige procedure zou moeten aan vooraf gaan.
Als het stiekem kan doe ik het stiekem, juist om die natuurlijkheid. Zoniet vraag ik het voorafgaandelijk (bv de Waalse mijn-site). Stiekem gebeurd met de lens op max tele zodat ik vanop voldoende afstand kan fotograferen. Meestal stel ik dan eerst scherp op een ander voorwerp op gelijke afstand om in het - nonchalant - passeren van de persoon door de lens, snel af te drukken. Dit staat niet altijd garant voor de beste foto, maar ik vind het zelf veel te hinderlijk gefotografeerd te worden om een ander mogelijk met dit gevoel op te zadelen. Staat de persoon centraal op e foto en lijkt hij me tamelijk goed vrag ik inderdaad ook of persoon er bezwaar tegen maakt of ik de foto hou en of die event een kopietje wil. Zoniet is die zo wie zo voor de prullenmand. Gisteren nog toevallig een 'interessante' foto gemaakt op het St-Pietersplein in Gent van een koppel dat trouwde. Ik was ongeschoren in een schreeuwend wit trainingspak en vroeg achteraf niks, ik zou de ceremonie van het - blijkbaar heel begoede - koppel enkel verstoord hebben. Mocht iemand weten wie dar gisteren rond een uur of één trouwde, je mag het me altijd laten weten.
@target
BeantwoordenVerwijderen"de vrijheid blijft voelen" daar zeg je het. Ik voel die 'vrijheid' niet echt. 't Geeft me altijd een beetje 't gevoel dat ik iets achterbaks aan 't doen ben en daar hou ik niet van.
@kabriolet
Nadien via e-mail nog een keer vragen of 't ok is doe ik niet. 'k Wil waarschijnlijk niet dat ze de kans krijgen om zich te bedenken. ;-) Als mensen mij zeggen dat ze 't ok vinden, dan vind ik dat voldoende.
@botje
Dat scherpstellen op een ander voorwerp en zo in 't passeren de foto maken, dat is zoooo herkenbaar! :-))) Gewoon omdat de mensen niet zouden hebben van:"Eek! Die heeft 't op mij gemund." en dus toch op hun ongemak en dus ook niet meer spontaan zouden overkomen. Maar dat zorgt er inderdaad wel voor dat de scherpte maar al te vaak echt te wensen over laat. - Of heeft dat daarmee niet te maken? - Ik zou graag weten hoe ik wél een goede opname kan maken. Tenzij iedereen van op grote afstand werkt en ik dat mag vergeten met 't toestel dat ik gebruik.
In elk geval merci voor de beschrijving van jouw aanpak. Fijn om mijn 'aanpak' een keer door een ander te horen omschrijven. :-)
stalken tot je ze in de goeie positie voor je lens hebt :p
BeantwoordenVerwijderenop metal en gothicconcerten vraag ik het zonder problemen, of ik richt mijn lens op hen wacht tot ze zien, doe een non-verbaal teken en als ze beginen poseren klik ik, als ze duidleijk niet willen heb ik ze dan toch stiekem of niet :-)
in de normale wereld voel i kme beperkter om mensen te interrupteren...
er zijn geen regels om portretten te trekken...
en er zijn al enkle mensen die zichzelf hebben herkend op fot en da tis heel eluk, en dat vinden zij ook tot nu toe
Soms is het gewoon zo duidelijk dat ik een foto neem van mensen. Ik zit er dan vrijwel met mijn neus op. Als ze op dat ogenblik niet protesteren, dan ga ik er ook vanuit dat ze geen bezwaren hebben. Met een telelens werk ik bij voorkeur niet voor personen.
BeantwoordenVerwijderenBij kinderen zijn er meestal ook volwassenen in de buurt die daarover kunnen beslissen, ook al staan die volwassenen dan niet altijd op de foto, ze hebben het meestal toch wel gezien.
@jeronimo
BeantwoordenVerwijderenEen manier van werken die me totaal onbekend is, omdat ik net liever heb dat mensen NIET poseren. Op 't Boombalfestival heb ik kinderen gefotografeerd die bekertjes aan 't verzamelen waren. Ze merkten dat ik een foto wou nemen en gingen spontaan samen zitten. Eerlijk gezegd, had ik liever gehad dat ze 't niet gemerkt hadden. Vind die foto's nagenoeg altijd leuker. Kan ook aan mij gelegen zijn: misschien moet ik zelf voor een meer spontane houding zorgen door hen af te leiden ofzo ...
't Belangrijkste is dat ik nu ook van jou verneem, dat je het inderdaad niet hoeft te verstoppen. Kortom: geef mensen in elk geval de gelegenheid het op te merken - eventueel na het maken van de foto -, zodat ze kunnen laten merken of ze 't fijn vinden of niet.
@kabriolet
Dat was nou net een van de redenen waarom ik die vragen stelde. Ik ging er vanuit dat al die portretten toch inderdaad niet van op grote afstand worden gemaakt. M.a.w. hoe reageren die mensen als ze zien dat je hen in 't vizier neemt? Valt blijkbaar echt wel mee.
'k Ben in elk geval al content dat ik dat hier gewoon gevraagd heb. Dat zijn van die dingen die 'k niet uit boeken of iets gelijkaardig zou willen halen. Dan is er geen check meer mogelijk, of je 't wel goed verstaan hebt én pik je doorgaans slechts één mening mee.
Dus! Nog eens bedankt aan alleman die 'dingen' liet weten.