halven dans

.
Het is gepasseerd en ik heb het een nachtje laten bezinken. Boombalfestival 2008 – voor alle duidelijkheid.

Het bezinksel:

• veel beelden – zowel op digitaal als in mijn hoofd
• veel bedenkingen – wat had je gedacht?
• veel gevoelens – waarop ik nog niet meteen de hand kan leggen

herinneringen quoi ... - er waren héél veel Fransen en ik heb een prachtige Parisienne – une sirène noire - leren kennen, die mij al gemaild heeft - in 't Engels godzijdank ;-)
Dat meisken is al tien jaar samen met een fijn mansmens en ze zien er heel content uit van elkaar! So, don't get any strange ideas here!! 't Gaat mij zuiver om 't genieten van haar verschijning – waarover later meer.

Enfin ... back to basics.
Naar zo'n festival ga ik om te dansen, mensjes te kijken, doorleefde live muziek te luisteren en zo mijn mentaal rugzakje te vullen met heel veel intense indrukken en belevingen.

Alle andere mensen die daar waren, waren ofwel man, ofwel vrouw. - De kindertjes even buiten beschouwing gelaten. En draai het of keer het gelijk hoe dat je wilt, dat zorgt ervoor dat er bepaalde elementen uit de dagelijkse omgang ook bij het dansen terug te vinden zijn.
Hoe veel samen schrapen van lef het mij ook kostte, ik heb het gepresteerd om niet afwachtend te zijn en ben dus zelf uitdrukkelijk naar anderen toe gestapt om hen ten dans te vragen. Eender welke grote toot ik hier vaak opzet, in 't echt ben ik op mijn ongemak als het gaat om vreemden aanspreken. En als 't gaat om iemand die ik dan ook nog om één of andere reden aantrekkelijk vind, verander ik terstond in a nervous wreck. Als ik daarmee dans, is het alsof de adrenaline voelbaar voor de ander door mijn aderen stroomt. Er is namelijk een trilling voelbaar die wel eens de vraag of ik 'niet op mijn gemak ben' uitlokt. Vooral bij trage, nogal intieme dansen is dat duidelijk. Leutig ze! Overtuig iemand er maar een keer van dat alles ok is, terwijl je trilt als een espenblad. Enkel heel bewuste spierontspanning kan mij daar dan vanaf helpen. I kid you not!! Toegegeven, in gesprekken kalmeer ik relatief snel en vindt mijn verdoken uitbundigheid rap de weg terug om met bakken naar buiten te gutsen. En als ik iemand 'niet écht bijzonder' vind, dan start het gutsen nog sneller. Ik lach meteen weer met 't minste, alles is boei-eund, anderen hun lijf wordt – door mij ja – fysiek betrokken in de conversatie-ie-ie ... Wat er dan voor zorgt dat mensen vaak of op zoek gaan naar een schuilplaats of spontaan denken dat 't dik in de giga sjakoch is, terwijl er bij mij niet eens sprake is van een klein party handtasje. E heeft het me nog 't beste duidelijk gemaakt: doseren is gewoon mijn sterkste kant niet.
Nu ... hoe ging dat ten dans vragen bij mij concreet in zijn werk? Lees en leer meteen ook hoe je het beter niet aanpakt, gezien een nummer doorgaans slechts enkele luttele minuten duurt.

• de muzikant zegt wat volgt
• ik weet met de naam van een dans meer dan de helft van de keren niet of ik hem ken of niet
• het nummer start
• ten laatste nadat de eerste koppels nét gestart zijn, weet ik of ik mee kan
• terwijl overal kandidaat dansers van beide geslachten door elkaar wemelen, blijf ik afwachtend staan
• na het gewemel speur ik naar bereidwillige overblijvers
• als ik die vind, wacht ik tot ze mijn kant uitkijken om oogcontact te maken
• als ze dat na pakweg een minuut niet deden, stap ik zelf op één van hen af

Na deze opsomming is't dus ALTIJD 'halven dans' – gelijk ze bij ons zeggen.
De overblijvers zijn dikwijls niet de meest ervaren dansers, waardoor er nog wat seconden verloren gaan aan sukkelen eer dat 't goed in gang is – m.a.w. nog 'een derde dans' over. En dat is allemaal in geval er én overblijvers zijn én ik er bij gebrek aan gevraagd worden toch zelf toe kom om op iemand af te stappen! Dan is 't niet moeilijk om te concluderen, dat ik veel tijd verlies. En toch heb ik er tot deze ochtend over gedaan, om tot 't besef te komen dat mijn techniek niet helemaal dat is.

Waar gaat het fout? Wel ... Ik denk dat 't zo zit:
Als je wacht om een danspartner te kiezen tot de dans goed en wel gestart is en de dansvloer al voor de helft gevuld, dan loop je op zijn zachtst gezegd een beetje achter. De enige manier om als onbekende, niet uitmuntend goodlooking, mediocre dancer maximaal aan je trekken te komen, is met een pro-actieve aanpak! Veronderstel ik ... want ik heb het wegens de traagheid van mijn begrip niet kunnen uittesten. Ook al gaat het bij het dansen niet (noodzakelijk) om versieren, toch is er vaak een stukje van het brein dat daar sowieso nog wel mee bezig is. Er wordt iemand gekozen die om één of andere reden aanspreekt. Er is de schrik om niet in de smaak te vallen – als danser, als member of the opposite sex, ... - en dat brengt dan toch weer wat lastige stress mee. Toen ik iemand op de man af vroeg of het kiezen van een danspartner voor mannen toch niet een soortement van 'jacht' blijft, vertelde die man dat hij ondanks hij niet op zoek was naar iemand om een relatie of zelfs maar een one night stand mee te hebben, hij toch altijd ergens in het achterhoofd met 'die dingen' bezig blijft. 'k Ben er redelijk zeker van dat hij geen uitzondering is. Of je nu zelf wilt versieren of zelfs met de grootste remedie tegen de liefde op de dansvloer wilt, kan of mag je – denk ik – niet vergeten dat we nu eenmaal geen aseksuele wezens zijn. En daarmee doel ik dan niet op het 'niet bewust hebben van seksuele gevoelens', maar op het feit dat we zelfs onbewust altijd ergens die lading meenemen, omdat we nu eenmaal niet ongeslachtelijk zijn. Het 'aangenaam' over komen op de ander speelt dus altijd mee. Los van hoe goed of slecht je danst, hoe veel of weinig mensen je kent, hoe jong of oud je bent, of je een vaste liefdesrelatie hebt of niet en dus ook of je al of niet bewust op zoek bent naar seks of niet. Want, let's face it, seks is niet meteen 't meest rationele - of liever 'strikt' rationele - waarmee we bezig zijn. De impact van wat zich op onbewust terrein afspeelt, zou 'k daarom niet willen onderschatten.

Pro-actief aanpakken, wat ik dus toch wel een keer zou willen uitproberen, wil voor mij zeggen

• je kijkt naar wie danst
• je kiest – in gedachten – iemand uit
• als de dans gedaan is, stap je naar die persoon toe
• je vertelt dat je hem/haar net zag dansen en het er heel fijn uitzag – een compliment wekt zelden agressie op.
• je vraagt eventueel hoe lang, hoe vaak de persoon in kwestie met dans bezig is
• kan je het gesprek op gang houden tot de volgende dans in kwestie, dan steek je je hand uit, kijkt naar de dansvloer en terug en je bent één van de eersten die vertrokken zijn
• als je het gesprek niet kunt rekken tot de volgende dans (in kwestie), vraag je wél of hij/zij die voor jou wilt reserveren
• eens het eerstvolgende geschikte nummer start, keer je terug naar je afspraak
  

Heeft de danser van jouw keuze een liefdespartner, dan maakt dat doorgaans nog altijd niet uit, want het merendeel van de folkies is op dansgebied helemaal niet bezitterig. Op dansgebied dus hé!! Want voor locaties waar graag (intiem) dansen nagenoeg altijd gelijk staat aan willen neuken, bestaan andere namen.
Een regelrechte weigering kreeg ik nog nooit. Dat is dus sowieso 't probleem niet. 't Gaat gewoon om dat dom tijdverlies en het verplicht zijn om te hopen op 'overblijvers' indien je niet op voorhand een klappeke gaat doen.

Het volgende Boombal waar ik naartoe wil, vindt plaats op dinsdag 23 september. In mijn contact-leg-theorie ben ik redelijk gerust. Dat doseren daarentegen ... dat zal tegen dan nog niet in de giga sjakoch zijn. Als ik 't niet vergeet om ook een keer aan de schrik of de hoge nood van anderen te denken, zal ik misschien een party handtasje trachten te vullen.
Moest het zijn dat er iemand in slaagt mij op mijn gemak te stellen, mij te overtuigen dat het goed is zoals 't is en ik mijn ogen durf sluiten, dan is er van 'zot jolijt' geen sprake meer. Dan gutst het enkel nog gevoel, rechtstreeks mijn mentaal rugzakje met indrukken binnen.

Nu naar Naragonia en klikken op 'Alio'

.