Zeven uur deze morgen. We zijn net wakker. E kijkt uit het raam.
E:”Kijk lieveke, daar!!” wijst naar een bijzonder duidelijk zichtbaar lichtpuntje aan de hemel.
Ik:”Oh!” Ik kijk een keer goed, probeer helder – ja, hoe toepasselijk? – na te denken met mijn slaapkop ”Dat is de Morgenster, Venus!!”
E:”Ge zult hem moeten verzetten.” de telescoop bedoelt hij, want hij weet natuurlijk wat ik op zo'n moment wil doen.
Ik, in lichte spreidstand, links en rechts kijkend met mijn armen in een hoek van vijfenveertig graden van mijn lijf – denk aan Wiske:”Ik wil eerst een foto maken!”
Ik wéét dat die niet écht lang te zien is en ik wist niét hoe lang ze nog te zien was, dus is dit het resultaat.
Uit de losse pols, zonder zelfs de tijd te pakken om de camera op statief te zetten. Ah ja ... pakt da 'k geen tijd meer zou gehad hebben, om ze nadien nog door de telescoop te bekijken.
De kijker verzet, raam open en in peignoir in de frisse ochtendlucht staan zoeken. En gevondeu-eun!!! Begonnen met een kleine vergroting, nadien een sterkere lens, ... Ge weet wel hé? Of misschien niet, maar 'k betwijfel dat men dat hele proces wilt lezen. Tussendoor, als het me na veel ongeduldig gepruts was gelukt om mooi scherp te stellen, wilde ik wel een keer proberen om een foto te maken, zoals ik met mijn zakmicroscoopje deed. Weg van de kijker, toestel nemen, terugkomen en met uwe lompe voet een tikje tegen 't statief geven. Dat moet je vooral doen!!!! Allez vooruit. 'k Kon opnieuw beginnen.
En toch was 't plezant. Dat zo met mijn eigen ogen zien, hoe dat planeetje voor de helft door de zon wordt belicht. Dat was niet niks!
Ik:"Merci hé lieveke. Ik had 't zelf niet eens gezien."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten