't Is de eerste keer sinds ik weet niet meer hoe lang, dat ik echt even rustig naar buiten zit te turen en op de achtergrond weer dat gevoel heb dat ik wat mis. Ik heb mijn grootvader zijn verrekijker nog niet eens bij me staan. Die moet ik hier beslist bij de hand hebben.
En dan ineens doen de daken die ik nu zie, me heel erg denken aan daken van vroeger. Lage daken in antraciet grijze golfplaat waarover ik keek als ik mijn klein appartementje met gemeenschappelijk terras buitenkwam. Ik vond het iets heel zuiders hebben, achteraan zo'n lang, smal terras waarop de deurtjes van vier gelijkaardige appartementen uitkomen. Er was een living met keuken in L-vorm, badkamer met douche en plaats voor een wasmachine, een slaapkamer waarin een tweepersoonsbed paste en nog een smal kamertje waar ik met schappen links een kledingrek had gemaakt en rechts mijn bureau. 'k Had goesting in vanalles en nog wat, een geschift lief, twee kattinnen en heel weinig spullen. Links van me woonde een puriteins aandoende jonge vrouw, rechts kwam er een robuuste, laat-maar-waaien kerel bij en nog later in het vierde appartement een vriend van mijn zot lief.
Toen de twee poezen tegelijkertijd een nest jongen kregen, lag ik voortdurend in de clinch met mijn buurvrouw die 't sowieso al niet voor beesten had. Ze kreeg zowat een paniekaanval telkens er een jonge kat haar stukje van het balkon op waggelde. Ja, waggelde, want je moet daar een keer op letten hoe een kitten loopt. Volwassen zijn katten nog altijd super soepel. Maar als kitten lijkt het of hun ledematen allemaal met elastiekjes aan hun lijf vastzitten, waardoor ze zichzelf na elke stap even moeten stabiliseren.
Eigenlijk heb ik al vaak op leuke plekken gewoond. Daar wil ik het wel vaker over hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten