Men kope eens twee taaie vissen ...

15 september 2007 schreef ik voor 't eerst over mijn goudvissen. 'k Zat er niet naast, want we zijn straks twee jaar verder en ze zwemmen nog altijd rond. Iets té 'rond' naar mijn goesting!
Net als mijn succulentjes hebben ze aangetoond zonder al te veel kunstmatige trucs goed hun plan te trekken en er zelfs nieuwe bevolkingsgroepen ontstaan. Dus wordt 't voor hen ook tijd om hen te 'verplanten'.

Een volledig in tegels gevloerde binnenkoer, daar ga je niet eventjes een vijvertje in graven. Maar ik zou ik niet zijn, moest ik mij daar dan zonder meer bij neerleggen. Dus ...

Men neme vijf richeltjes met wieltjes in van een in onbruik geraakte Ikea opberglade en vijze die op een betonplex plaat.





Men blaze een plonsbadje op en placere dat op de plaat.




Men drapere zwarte plastiek over het zwembadje, foefele de hoeken eronder en spanne twee koordekes rond het bad, om de plastiek vast te houden.




Men bemerke dat er op de hoekskes plaats is voor planten en overwege om de opstaande randen - voor 't zicht - niet rond het bad maar gelijk met de kanten van de plaat te maken, zodat er aarde langs het vijvertje kan, om daarop mos te laten groeien!!

En men bedenke dat er nog veel naar de naburige vijver zal moeten gelopen worden, eer dat vijverke vol genoeg is ...

'k Heb 't gedaan!

Ja! 'k Heb mijn woord gehouden en gelopen!
De fictieve sessie die 'k gisteren had ingevoerd is dus vervangen door een echt toertje!! Jéééé!!!
Een blokje rond - bijna één kilometertje in vijf minuutjes - en niet eens aan één stuk door, maar toch ... 'k Ben blij.
En die douche nadien hé zeg!! Geen enkele douche zo zalig als na 't sporten!! Dat wist ik al en kan zot klinken, maar dat heeft mij toch ook geholpen om effectief in gang te schieten.

Als mijn ademhaling vrij sterk versnelt, schakel ik over op stappen. Blijven lopen tot ik bekaf ben, lijkt me geen goeie methode. Ja, mijn conditie ... er is werk aan ... En onder andere daarom doe 'k het ook hé!
'k Ga dat klein toertje alleszins niet vergroten voor ik dat tenminste in één keer uit kan lopen.

Elspresso haar aanpak sprak mij wel aan. Visuele ankerpunten nemen die 'k dan in de toekomst kan passeren zonder op stappen te moeten overschakelen. Dat op zich gaat mij al duidelijk maken dat 't verbetert.
Zoals Georgina hier aanhaalde, doet een loopmaatje vast ook veel. Nu heb ik geen fysiek aanwezige compagnon, maar wel een vriendin die ook terug wil starten. Zij en ik zijn op nog al punten sterk gebleken in elkaar motiveren, dus hebben we besloten om dat hier ook te doen. Dat is misschien zelfs nog beter, omdat je anders toch je tempo aan elkaar aanpast en dat lijkt me niet ideaal. Plus dat ik niet wil - correctie: nog niet kan! - babbelen tijdens 't lopen.
En moest ik dat toch willen, dan zou 'k nog niet direct weten met wie. Dat moet dan al iemand uit de buurt zijn, want mij eerst een kwartier of twintig minuten moeten verplaatsen, dat gaat mij zeker niet motiveren! Neen, neen ... Zoals 't nu is, lijkt 't mij 't eenvoudigste.

Maar 'k wel een vraag!! Waar stoppen jullie medelopers sleutels, portefeuille en gsm?!
Ik heb dat nu in zo'n buideltasje rond mijn middel gestopt, maar dat ding hangt daar maar te klutsen en die sleutels daarin te rammelen dat 't niet meer schoon is. Moet ik eentje nemen dat strakker aansluit rond mijn middel? Dan moet ik daar maar naar op zoek gaan. Of is er een beter alternatief? Laat 't mij aub weten, want dat is iets wat toch wel fameus op mijn systeem werkt!

zonder Nike+ en zonder Evy

Bij deze ga ik mijzelf iets aandoen.
Gene paniek!! 'k Heb alleen maar besloten om luidop te zeggen, dat ik ga beginnen met 'lopen'. Want als ik dat luidop zeg, dan voel ik mij nadien moreel en zedelijk verplicht om dat ook effectief te doen. Verplichtingen die anderen mij opleggen, daartegen kom ik gemakkelijk in verzet. Dit soort misschien ook. 'k Zal nog zien. Maar enfin, soit ... Ik ga dat dus gewoon doen hé.

Twee jaar geleden was ik al een keer héél, héél even gestart (lees: twee keer met een paar dagen tussen 't blokske rond gelopen) en 'k vond dat eigenlijk wel plezant.
Een paar maanden geleden, vond ik nog eens dat ik moest lopen. Op dat moment voelde ik mij eigenlijk zo slap als een vijg, maar 'k wou er niet aan toegeven en dacht dat 't nadien alleen maar beter zou gaan. Dat bleek een serieuze misrekening te zijn en dat was genoeg om er direct weer mee op te houden.
En toch blijft dat gedacht bij mij zitten, dat mij dat goed zou doen. Beweging is voor mij sowieso een goeie remedie tegen allerlei ambetantigheden.

'k Had bij een aantal bloggers gezien dat er een systeem is dat uw loopsessies registreert, waardoor je vorderingen kunt bijhouden en met anderen kunt vergelijken enzo, enzo. Dat leek mij fantastisch als bijkomende motivatie. Zo loop je wel alleen, zodat je helemaal je eigen tempo kunt aanhouden en altijd zelf het tijdstip kunt kiezen, maar heb je toch anderen die jou mee aanzetten om vol te houden.
Maar 'k ga mij dat toch niet zomaar direct aanschaffen. Want voor 't zelfde geld bijt ik een week op mijn tanden en besef ik dan dat 't eigenlijk toch niks voor mij is en dan ligt Nike+ daar.
Wat ga'k dan doen? 'k Ga 't bijhouden in een excel(l?)eken. Neen, een google doc om precies te zijn . De afstand kan ik op een google map zien en de duur op mijn horloge. Dat moet genoeg zijn!

Klik hier om te zien in hoeverre ik er iets van terecht breng.

'k Heb een vogelke.

Mijn grootvader hield een merel in een kooi. Ik was daar ontzettend kwaad om. 'k Vond 't vergelijkbaar met een mens zijn levenlang opsluiten in een ruimte de grote van een openbaar toilet - 't Mag nog één voor roelstoelgebruikers zijn. - en zijn argument dat 't beestje content was dat hij geen eten moest zoeken, raakte voor mijn part kant noch wal. En waarom? Omdat een merel zo schoon zingt. Dat is waar.

Ik ging regewormen voor hem zoeken, omdat ik wist dat ze dat graag eten, merels. Ja, 't was een mannetje. Gitzwart met een oranje-gele bek. De vrouwkes die zingen niet.




'k Heb een vogelke., originally uploaded by dP spot.

Deze hier komt sinds enkele dagen geregeld op bezoek. Allez ja, op bezoek ... Hij komt in de buurt van de binnenkoer zitten en alsmaar dichter. Vandaag tot op de scheidingsmuur met de buren.
'k Hoor hem telkens voor ik weet waar hij zit. Da's zo herkenbaar! En als ik daarvan kan genieten, zonder hem in een kot te steken, vind ik dat magnifiek schoon.
Dat kan uwen dag zo dat extraatje geven, contentement dat ge nog niet te dood (lees: cynisch, afgestompt, vervreemd) geworden zijt om dat op te merken.
En toch ...
Soms maakt dat allemaal niet veel uit.

dampen om te doempen

'k Gebruik al weken een nieuw Rizla tube filling machien. En al even lang sakker ik mij zot op 't feit dat ze 't design veranderd hebben.
Vroeger waren die dingen hoekig en ze werkten gelijk niks. Dit ziet eruit als de bovenkant van een walvis en bij elke sigaret blijf je vlak voor 't einde steken.




Telkens weer mag je onderbreken om de tabak die al in de huls zit naar de filter te doen zakken, wat nog in 't machien zit losmaken en de huls er voor de tweede keer opsteken, om ze verder te vullen. En uiteindelijk blijf je bijna altijd zitten met een voor iets meer dan de helft gevulde sigaret.

'k Heb mij dus fameus vragen gesteld bij de reden waarom ze dat toestel aangepast hebben. En probeer niet de kleveren uit te hangen door te zeggen dat 't de bedoeling is om minder te roken! Rizla zou zijn eigen ruiten uitslaan.
Truth is: ik weet 't nog altijd niet. Maar 't is in elk geval nog maar een keer gebleken, dat de handleiding lezen een goed gedacht is. Er zit namelijk een spullement bij, dat bij 't vorig model niet meegeleverd werd en ik dus ook niet gebruikte. Dat spullement heet in 't Engels een 'damper', een stamper dus. En met die stamper moet je de tabak in 't gleufje aanstampen en dan gaat 't wel. Stoem hé? Vroeger was dat helemaal niet nodig!!

Tegenpolen, (hoezo?) fatale aantrekkingskracht.

Via Mijn naam is Georgina kwam ik bij Van de Pot Gerukt en zo bij Vrouwelijk Web waar ik reageerde op een artikel met de titel "Tegenpolen, de fatale aantrekkingskracht"
Daarin wordt beweerd dat grote verschillen een negatieve invloed hebben op de slaagkans van een langdurige relatie.
Ik heb daar mijn gedacht over.

"Spontane partnerkeuze berust op natuurlijke aantrekking. Natuurlijke aantrekking zorgt voor een goede keuze als het aankomt op gezond nageslacht verwekken en in leven houden. Daarbij zijn grote verschillen, zowel genetisch als qua praktische vaardigheden en interesses een voordeel.
De langdurige relatie waarin we 'het heel lang leuk hebben samen' als doel op zich stellen, is relatief nieuw en wordt door ons lichaam nog niet herkent.
Een match waarbij zowel de natuurlijke aantrekking als het delen van allerlei overtuigingen en bezigheden vooropgesteld worden, is daarom per definitie onmogelijk. Enkel door de grote verschillen te waarderen, kunnen we het met elkaar 'uithouden'. Mensen zijn helaas te vaak verliefd op zichzelf."

Leest u ook het artikel zelf, zodat u kunt zien waarop ik precies reageerde?

wormen in uw vel

Toen ik klein was hé, toen dacht ik dat meeëters wormen waren die in uw vel leven en daar een deel van wat jij eet, opeten. 'k Kon geen andere reden bedenken waarom die anders zo genoemd worden.

En nu nóg vraag ik mij af waar die benaming vandaan komt! In mijn Prisma Etymologisch Woordenboek staat 't niet en via google vind ik 't antwoord evenmin.
Is er een etymoloog in de zaal?

tips voor wie wil leren crocheteren ...

met de dvd van de Veritas.

Zij die de dvd gemaakt hebben, zijn verzekers heel ervaren in het haken en zijn blijkbaar hun sukkelperiode ondertussen vergeten. Er worden namelijk een paar bijzonder belangrijke aanwijzingen over 't hoofd gezien.

Maar ik, ik weet dat nog héél goed. Alsof 't gisteren was! Terwijl het toch al van voorbije maandag geleden is dat ik er ooit mee startte.

Vandaar een paar tips.

• Kijk u net als ik onozel naar waar ze die naald precies steken en hoe ze de draad nu eigenlijk omslaan tot dat ge 't met uw ogen dicht voor u ziet. Maar probeer nog niet om het na te doen!

• Kijk – net als ik deed ná lang en veel vloeken en miljaren, omdat mijn luskes te strak, te los, te beweeglijk (lees: wegschuivend en compleet onbruikbaar of zelfs foetsie!!) waren – héél goed naar waar de madame haar vingers zet. Want 't is niet dat ge daar ongestraft uw goesting mee kunt doen!

• Neem de haakpen tussen de duim en wijsvinger van uw rechterhand. - Ja als ge linkshandig zijt, moet ge hier alles omdraaien hé. - Want ja, dat speelt toch wel een rol ja.

• De draad die van de bol komt en ge met wat chance al aan uw haaknaald vast gekregen hebt, die laat ge over de vingers van uw linkerhand lopen en tussen uw ring- en pinkvinger door, zodat ge hem met die twee vingers wat kunt vastpakken. Geloof mij, als beginner komt 't van pas dat ge dat kunt.

• En dan eens ge aan het echte geworstel begint, is 't de bedoeling dat ge met de middelvinger van uw rechterhand de lus op uw haaknaald vasthoudt terwijl ge de naald beweegt om er op spectaculaire manieren draad om te wikkelen. Als de draad errond geslagen is, verzet ge die middelvinger naar dat stuk draad. Soit, altijd uwe middelvinger van uw rechterhand op 't laatste wat ge op die haaknaald gekregen hebt.

• Als ge dan zover geraakt zijt dat ge iets door een lus hoort te halen, dán is 't de bedoeling dat ge met de duim en wijsvinger van uw linkhand de lussen waar ge door moet, vasthoudt en de blokkade met de middelvinger opheft. Als ge die niet vasthoudt, dan hebt ge voor zoals ik, dat ge er halfweg door geraakt en dat is leutig als ge graag opnieuw en opnieuw en opnieuw begint, maar 't is zonder dat ook lekker lastig genoeg in begin.
  Ge moet natuurlijk wel garen nemen dat uit veel verschillende draadjes bestaat hé, zodat ge er zo telkens één of twee van de zevendertighonderd kwijt kunt spelen en “allez, herdoes!” tegen uzelf kunt roepen.
  

• Om iets door iets anders heen te trekken, is 't ook handig om de eerste iets een beetje aan te spannen rond uw haaknaald voor ge het door de tweede en eventueel derde en vierde iets probeert te trekken. Ja, sorry. Er komen inderdaad momenten dat ge een lus door drie andere moet krijgen. Daar komt de draad-tussen-ring-en-pinkvinger-van-de-linkerhand extra van pas.

Volgende tips zijn vooral bedoeld voor mensen die zó veel naar masochisme neigen dat ze heel den hannekesnest na een uur nog niet op de grond gesmeten hebben, om er een danske op te placeren.

• Weet dat ge naar uw haakwerk zult grijpen op elk moment dat ge iets anders waar ge zo lekker door opgekasjt werd even aan de kant laat. Omdat ge in tegenstelling tot bij zoveel andere situaties hier enkel uw eigen lompe poten kunt verketteren en dat doet 't hem toch hé?

• Houdt er rekening mee dat 't een perfecte bezigheid is voor mensen die elke godsgrondigen dag uren en uren tijd over hebben. Ge zult zien, op nen ik en ne gij zijn er drie of meer uren om, kunt ge uzelven voor 't hoofd slaan bij de bedenking dat dit niet in uw schema past en u volkomen terecht afvragen of 't misschien geen tijd wordt om zo'n kap met een tiretteken aan te schaffen.

Allez ... ik ga nog wat aan 't mijn verder doen. 't Bestaat tot nu toe uit een centraal punt met vandaar uit allemaal lange, smalle friengelkes, want de Veritas madame zegt bij elke nieuwe steek “Begin met een ketting van losse.”. En 'k heb nog veel van die strengen vandoen om aan een mutske te geraken dat over mijnen dikken, dikke keikop kan!!!

de wet van de sterkste

Ik houd niet van betuttelen. Mensen je mening verzwijgen, is voor mij een teken dat je hen niet capabel acht om voor zichzelf te oordelen. Praten tegen planten lijkt me overbodig, omdat ze al lang welig tierden voor er van ons zelfs nog maar sprake was. Maar 't gaat op plant-vlak eigenlijk nog wel wat verder bij mij ...

Ze moeten tegen één en ander bestand zijn, om bij mij in de smaak te vallen. Lange perioden van droogte doorstaan, verblijven in een krappe pot en wortel schieten in universele potgrond zonder extra mest moeten tot hun vaardigheden behoren om het te halen. En er is een soort die daarin met vlag en wimpel geslaagd is: de vetplant. En hoe?!
Kijk, dit hier is Big Mama ...

Haar heb ik zo'n 14 jaar, van toen ze nog maar een klein, tenger prutske van hooguit 15 cm was. Ondertussen heeft ze straffe ontberingen doorstaan – ja, in de natuur regent het ook niet schoon om de week een precieze hoeveelheid druppels hé zeg! En ze heeft toch maar mooi bijzonder levensvatbare scheuten voortgebracht. Want zo'n scheut, die moet ook niet te veel op extra inspanningen van mijn kant rekenen. Een blad dat afvalt - of een stuk tak – stop ik in een potje met alweer universele potgrond en that's it. En toch groeien die. En hoe?!
Kijk, dit hier is 't oudste kind van Big Mama ...

Gekweekt vanuit één mini, mini takje en al een aantal keer verpot, heeft dienen duts nu gemakkelijk twee jaar in een pot gestaan die hem heel weinig diepte en aarde bood. En toch ... Ook voor hem was weken en weken geen water krijgen en dan ineens een super guts goed genoeg om te blijven doorgaan.

Vanaf één blaadje krijg ik met mijn (enigzins gebrek aan) techniek ook flink uit de kluiten gewassen scheuten.

Nu zijn Big Mama en haar oudste kind - dankzij de warmte van de laatste tijd - gaan bloeien. Dat doet een plant toch niet als ze niet kan aarden?!

't Zelfde met een andere soort vetplant. Die groeien ook zo sterk dat ze onderaan hun takken worteltjes krijgen.
Op websites lees je dat zoiets wil zeggen dat die tak zich klaarmaakt om af te vallen en op zichzelf verder te groeien. Wat denkt dees hier dan? Wel, dat in de natuur er ook niemand klaarstaat om die op deze of gene wijze in de grond te steken. Dus leg ik hen bovenop potgrond en laat ze hun plan trekken. Als ze sterk genoeg zijn, vinden ze de weg.
Dit is zo'n nieuwe lichting.

't Zijn allemaal stukken die de voorbije winter afgevallen zijn. 'k Heb hen in een diep bord met keukenrol gelegd, af en toe een héél klein beetje water gegeven. Net als in de vrije natuur op vochtige grond liggen, stimuleert dat de aanmaak van worteltjes. En nu krijgen ze dus kans om zich degelijk vast te zetten.

Vandaag was verpot-dag. Vandaar dat ik erover schrijf. En toen ik zo op de binnenkoer bezig was, viel mijn oog plots op dees kastaars.

Dat zijn piepkleine scheutjes in een potje dat de hele winter buiten op een legplank tegen de muur gestaan heeft. Géén idee hoe ze daar zijn kunnen starten. Ze hebben in elk geval meer dan genoeg vechtlust getoond, om mij enthousiast te maken en een plek te krijgen in ... juist! ... universele potgrond!

Cactussen zijn heel anders! Daarbij mag je er niet op rekenen dat ze wel een stuk van zichzelf zullen laten vallen om kloek en robuust van vorm te blijven. Doordat ik die doorgaans ook gewoon laat begaan, zijn dat dus lange zwiepers geworden.

Wat ervoor gezorgd heeft dat die bovenaan ineens pweut naar beneden gaan groeien zijn, daar heb ik geen gedacht van.

Van die met platte schijven, die krijgen lange smalle tammelet op tammelet. 'k Heb er nu toch maar zelf een paar afgesneden en de kleintjes in een potje gezet. Ja euhm ... een cactus groeit bij mij ook op zichzelf verder als ik dat doe.

Nu kan 't zo lijken dat planten mij nauwelijks interesseren en dat 't wraakroepend is dat die bij mij zo willen groeien, terwijl u zich uit de naad werkt om hen alles te geven wat in de boeken wordt aangeraden en die maar niet willen overleven. Mja ... die onregelmaat en povere condities zorgen er blijkbaar voor dat ze sterker worden.
Een pak jaren geleden, was er een periode waarin ik inderdaad amper naar hen omkeek. En het leek of hen dat goed had gedaan, want ze deden het nadien beter dan voor die verwaarlozing. Achteraf bekeken, leek me dat nog zo gek niet. De natuur is ook niet zo afgemeten bezig en last ook geregeld tijden met straffe omstandigheden in.

In de winter houd ik hen in een ruimte die koud is maar waar het niet vriest. Zo'n plant heeft rust nodig. Ze krijgen dan ook geen water. Hun dikke blaadjes gaan lichtjes rimpelen, maar eens 't beter weer wordt en ze weer nieuwe blaadjes krijgen, dan heb ik dat wel meteen gezien.

Neen, neen, neen ... 't Is niet dat 't mij niet kan schelen. 't Is echt gewoon dat ik ervan overtuigd geraakt ben, dat 't beter is om hen wat moeite te laten doen.

- ... -

Zou dat met mensen ook werken??? Zal ervan afhangen hé. Als er onder mensen ook een genre succulenten bestaat misschien wel ...

voor en na ... de lente

Ze is er! Met meer zonlicht en meer warmte. En gezien ik bezaaid lijk met fotovoltaïsche zonnecelletjes, lijken vervelende klussen mij weer heel wat beter af te gaan! De voorbije maanden kon een flinke boost uit de woorden van iemand om wie ik geef, er nét voor zorgen dat ik die dingen bleef doen die écht wel nodig zijn. Nu geeft hij me de extra energie om met volle goesting te doen wat ik voordien alsmaar voor me uit was blijven schuiven.

Klussen en grondig opruimen ... Dat zijn toch van die dingen waar een mens zich echt een keer aan moet zetten? Dat doe je niet zomaar snel even terwijl je 'ik zal dat hier een keer gaan arrangeren zie!'-attidude eens vijf minuten de kop op komt steken!

Wel ... tijdens de vorige goed-weer-vlaag heb ik de binnenkoer aangepakt: allerhande afval weg gegooid – hier komen zelfs petflessen van de buren aanwaaien!! -, de kerstboom die nog altijd in zijn oorspronkelijke kleine pot stond verplant, slingerspullen afgewassen en opgeborgen, legplanken aan de muur plus de tuinmeubels schoongemaakt en de tegels geschrobd. Daarna buiten gezeten om te eten en dat was plezaaaant!!!

In de huidige goed-weer-vlaag, gisteren om precies te zijn, ben ik er – zéker mee dankzij een flinke boost uit hecht-vriendschappelijke bron – toe gekomen om de kamer tussen mijn stek en onze gemeenschappelijke keuken te bespringen. Weer slingerdingen verzameld en bewust een plek gegeven én er zelfs toe gekomen om prulletjes weg te gooien.
Geen idee of iedereen dat in heeft, maar ik ben dus geneigd om dingen die ergens wel enige nostalgische waarde hebben, maar ik eigenlijk, feitelijk hoogstwaarschijnlijk nooit meer bewust uit een kast zou gaan opdiepen, tóch bij te houden. Toegangstiketten van evenementen, doopprentjes én -suiker, sleuteltjes waarvan ik bijgod niet meer weet op welk slot ze passen – de nostalgische waarde daarvan ontsnapt zelfs míj nu! - enz.
Soit, heel even moeten doorbijten maar er dus in geslaagd om flink wat in de vuilbak te smijten.

Legplanken die ik nog op zolder had staan eindelijk opgehangen, kasten, deco-leukiteiten, voorraaddozen, memoborden, pennenbakjes, ... en de gro-ho-hooote tafel afgewassen. Note to self: een keer uitzoeken hoe ik dat beschadigd tafelblad – verkleuringen, kleine krassen - eventueel zou kunnen herstellen.

's Avonds laat heb ik me dan aan die gro-ho-hooote tafel gezet om een la-ha-haaange mail te schrijven naar de boost-leverancier. Door daar te zitten, kon ik de zege met haar vieren.

En nu deel ik dat dus met jullie. Er zijn vast heel veel mensen die last hebben van winterblues. Moesten die hier lezen en er zelf nog niet uitgeraakt zijn, dan kan de courage maar aanstekelijk werken.

Voor ...



Na ...








Vandaag heb ik muren afgewassen bij mijn oma thuis. Woensdag beginnen bij haar schilderwerken en dat frotten en ladder op ladder af is geen werk meer voor haar.

En morgen? De keuken, planten verpotten, de dikste winterjassen opbergen, ... Zolang goed weer en een boost met elkaar gecombineerd worden, zie 'k het hhhhelemaal zitten.

riiiinnnnnggggg!!!

Lyrics zijn belangrijk.
Ritme ook.


Voor mij hoeft er geen riiiiinnngggg om.
Maar 'k kan goed aannemen dat er ladies en gents zijn die zeggen:"Nu niet komen lastig doen. Gij hebt uw kans gehad!"

En 't ritme? Aaahhh!! Volledig 'Night out'-proof!!

Beyoncé - Single Ladies [Put A Ring On It] - Dave Audé Club Mix

scheef

Blobje zit van in een zeteltje naar mij te kijken. Als ze mijn blik en mijn aandacht vangt, zet ze zich recht. Ze wil me iets tonen.
Ze weet dat ik veel dingen beter begrijp, als ze in een beweging worden weergegeven.
Ze laat haar linker schouder zakken, trekt de andere omhoog, zet de linker voet opzij, strekt het been dat er aan vast zit, ontspant zich enigszins en begint te stappen.
Ze loopt automatisch cirkeltjes, hoe langer hoe sneller, tot ze uiteindelijk haar evenwicht verliest en valt.

We lopen in cirkeltjes inderdaad.
Overal – ook in mijne living waar ik (zogezegd) allleen ben! - kom ik mensen tegen die zo af en toe serieus de indruk hebben dat ze vast zitten.

“In een vaste relatie krijg ik toch maar problemen.”
“'k Zit ik nu weer in die situatie, zie!”
“Maar 'k loop ik elke keer met mijne kop tegen de muur jong!”
“'t Is alsof ik nog altijd tegen hém bezig ben.”
“Maar ik wéét dat niet! Ik weet niet wat ik wil!”
en mijn “Hoe moet ik dat hier nu op de rollen krijgen, allez?!”
Uitspraken van allemaal verschillende mensen, die allemaal op 't zelfde neer komen:”I am stuck here!!!”

En zo vaak weten we wat nodig is om uit die cirkel te geraken, maar toch lukt 't niet.
Soms wou ik dat er voor mensen add-ons bestonden. Effe downloaden wat je tekort hebt en klaar!

Blobje moest enkel haar schouders in evenwicht brengen. Maar dat is moeilijk eens je volop in beweging bent.

tik tik tikketik ... de Tweiclub

tik tik tikketik
tik tik tikketik

Als kind nam ik een paar breinaalden van mijn oma, stak er net als zij ene onder mijn arm en liet er ene hangen.
En dan maar 'tik tik tikketik' doen ...
Elk huis heeft zo zijn geluiden. Dat geluid hoorde bij mijn thuis.

'k Heb mijn oma nooit gevraagd om me te leren breien en zij heeft het nooit voorgesteld. Zo waren wij niet. Daar zou toch maar oeverloos gekakel van gekomen zijn.

Op school kwam het nooit aan bod.
En toen een vriendin met ervaring er dan uiteindelijk werk van maakte, zette ik de steken zo vast op de naalden, dat 't na een priem of vijf meer op power training dan breien ging lijken!!
Sleurend aan elke steek hield ik het al bij al toch zo'n lap van 30 cm. vol. En dan belandde hij - dankzij ontstoken pezen in mijn polsen en er hartsgrondig genoeg van hebben – in een tas. De katten ontdekten mijn te vondeling gelegd handwerk-boorlingske en keurden het goed.
Een jaar later propte ik het gedrocht uit frustratie in de vuilbak.

En toch had ik het nog altijd niet volledig opgegeven. Ik kocht wat wol en een dvd van Veritas om het te leren. 'k Moest dat nu toch wel kunnen zekers, allez?!
De dvd zette ik in een rek bij de boeken die hetzelfde doel gemist hadden, de wol legde ik in een kast ... voor some day. En af en toe fantaseerde ik over hoe het toch wel plezant zou kunnen zijn. Want het heeft iets.
Breien wordt al zo lang gedaan, dat 't net is of het je uit de tegenwoordige tijd kan halen, terug naar waar tijd nog niet zo belangrijk was. Je zit daar maar te zitten, met dat tik tik tikketik ... en dat gaat niet voorui-ui-uit!!!!
Heel erg huiselijk ook, vind ik. Je blijft waar je zit. Tenminste ik toch, omdat ik niet in gedachten helemaal kan afdwalen zonder steken te laten vallen. Helemaal anders dan tegenwoordig al die 'klik en je bent op een andere plek in de wereld'-ervaringen.
Maar het kwam er niet van. De dvd en wol bleven ongebruikt.

Tot ik ze voorbije maandag ben gaan opdiepen! Opzetten, de rechtse en de averechtse, die wilde ik toch al terug onder de knie hebben voor mijn eerste Tweiclub.
Met de combinatie van de pauze en doorspoelknop, bekeek ik herhaaldelijk de in schokjes passerende beelden en het lukte me!! Na relatief weinig gesakker, had ik de steken geleerd. Dankzij mijn onophoudelijk “Losjeus! Niet trekkeun!!” tegen mezelf, kon ik ze zelfs zonder krachtpatserij over de naald bewegen.

'k Had de Tweiclub (op Twitter) een paar weken geleden al opgemerkt, zag toen in mijn verbeelding een flits met een vijfvoud van mijn oma en dacht:”Dat is niets voor mij! Allemaal zo madammen die tik tik tikketik zitten doen.”
En toch ging ik bij Gudrun een keer kijken wat de bedoeling precies was, wie wou meedoen en hoe dat dan wel in elkaar stak die Tweiclub. Want zo ben ik wel: doorgaans nieuwsgieriger naar, dan afkerig van iets wat ik niet ken.
Mja ... dat zag er eigenlijk helemaal geen 'die hard breiend oma-vijfvoud' uit!!
'k Had dat natuurlijk van de eerste keer kunnen checken. Maar mijn afkeer beslist soms nét dat beetje sneller dan mijn nieuwsgierigheid. Dat twitterende en/of bloggende mensen die voorstellen om nu en dan bij iemand thuis af te spreken om te handwerken, niet per se met hun naalden vergroeide exemplaren moeten zijn ... dat is een bedenking die op dat eerste moment, ergens onderweg naar mijn gezond verstand bleef steken.

Gisteren was ik dan bij Gudrun thuis. Samen met greetd, Illona, San, zofie en zomermaantje.
Haken, breien en kruisjessteek werden rap aangevuld met babbels over van alles en nog wat ... Van middeltjes tegen hardnekkige, ongenodigde, kleine springers over naar de betrouwbaarheid van de resultaten die bepaalde wetenschappelijke onderzoeksmethoden opleveren tot bij onze grotendeels gemeenschappelijke hang naar in je eentje grote meubels verhuizen.

Gelijk of 't niets was, leerde Gudrun me op twee manieren vermeerderen en afzetten. Over dat laaste moest ze me wel zeggen wat het was.

Gudrun:“Afzetten? Dat is om te stoppen.”
Ik:”Ah, maar ik ben nog nooit gestopt.”

En ja ... madams onder elkaar zijnde ... niet onbelangrijk ...
Er was gezamelijk gezorgd voor cake, taart, chocolade, koekjes, ... tegen de plotse hongertjes. En Gudrun had allerhande drankjes in huis gehaald, want (ook) van handwerken krijg je dorst! Maar vooral goesting ...

Goesting in meer van dat.

Paus heeft zwarten liever dood dan 'zondig'.

Mijn kijk op religie is genuanceerd. Ik ben ervan overtuigd dat het een goed instrument is om een mensenmassa te leiden. Zoals ik al eerder zei, is er geen enkele menselijke uitvinding zo effectief inzake controle op het naleven van regels dan een goddelijk wezen.
Vanuit dat opzicht, heb ik niets fundamenteel tegen kerkelijke instituten. Ze staan voor de georganiseerde religie die nut kan hebben als aanvulling op het persoonlijk geweten. Maar ...

Als een paus van de katholieke kerk in een continent dat geteisterd wordt door een virus dat voornamelijk via sperma wordt verspreid, gaat vertellen dat het gebruik van een condoom dit niet kan helpen vermijden ... Dan vraag ik mij af in hoeverre ik dát specifiek soort sturen waarmee de katholieke kerk bezig is nog kan verdedigen.
Wat is hun bedoeling?? Waarom verspreiden ze bewust zulk een leugen?? 'Liegen' is toch verboden voor katholieken? Ge gaat mij toch niet vertellen, dat paus Benedictus zélf gelooft wat hij zegt? Dat hij niet inziet dat een virus dat via sperma wordt verspreid, kan worden ingetoomd door dat sperma in een zakje in plaats van in een ander mens achter te laten?

Of is hij een lange termijn strateeg? Is hij een man die op vlak van overleven van de mensheid veel verder kijkt dan wij vermoeden? Wil hij het virus niet intomen in 't gedacht dat het daar enkel sterker door wordt? En is het feit dat daar op middellange termijn zoveel mensen voor moeten opgeofferd worden een prijs die hij betaalbaar vindt? Vanuit de overweging dat het de enige manier is om niet met z'n allen door dit onstuitbaar monster dat HIV heet geveld te worden.
Voor alle duidelijkheid: deze theorie dient als poging om u op een amusante manier te vertellen over hoe absurd ik dit vind!!
Want neen, dit kan niet zijn doel zijn!! Want neen, hij verplicht mensen niet om eerst een HIV-test te ondergaan voor ze met hun kerkelijke wederhelft een poging doen zich voort te planten.
"Of zelfs vóór het huwelijk!!" bedenkt u? Mmm ... misschien is het te verdedigen dat hij dat niet eist. De katholieke kerk stelt dat men enkel seks mag hebben met het doel kinderen te krijgen. Men is volgens hun regels niet verplicht zich voort te planten - lees: seks te hebben in een huwelijk. Dus kan men volgens dat denkpatroon huwen met iemand die sero-positief is, zonder dat er condoomgebruik nodig is om zichzelf te beschermen. Of is de bewering dat seks enkel mag dienen tot voortplanting wél al voorbij gestreefd, volgens paus Benedictus?
Dus neen, zijn doel is niet de mensheid te beschermen tegen HIV!! De kost van de HIV-tests ligt vast niet hoger dan van de verzorging van de AIDS-patiënten. Als ik zo gemakkelijk een effectief gebod kan bedenken, kan de katholieke kerk dat zéker. Effectief is het! En volkomen binnen hun ideologie.
De volwassenen die 'zondig' zijn, kunnen getroffen worden. De kinderen krijgen sowieso de kans om zich de erfzonde te laten vergeven door de doop en hoeven dus - binnen dat kerkelijke denken - niet te worden blootgesteld aan mogelijke besmetting door hun moeder.
Maar neen ... Dat wordt niet geëist door paus Benedictus. Neen ... ik krijg er geen zicht op. Ik kan zelf geen antwoord verzinnen op de vraag waarom hij zulke beweringen doet. Geen andere dan wat ik met de titel zeg.
Zou anders wel goed gezien zijn. De zondaars laten sterven. Diegenen die jou volgen overhouden. Die dringen jouw theorie dan sowieso op aan hun kinderen. En zo krijg je vanzelf grip op een veel groter percentage van de bevolking. Dát is niet het soort gebruik van religie dat ik verdedig.
Evengoed keur ik tirannie niet zomaar af. Want wie ben ik? Ik weet eerlijk gezegd niet of de voordelen daarvan al dan niet groter zijn dan de nadelen. Misschien begrijp ik niet dat 't nodig is om een mensenmassa handelbaar te houden en dat daarvoor zo'n aanpak nodig is.

Mijn persoonlijk wars zijn van elke bewuste beperking van het vrije denken, is geen referentie. Mijn kijk en ervaring is niet waar het om draait. Dat accepteer ik.
'k Had gewoon graag geweten waarom ...



Wie meent dat de paus zijn uitspraak moet herzien, kan eventueel steun bieden aan Avaaz door deze petitie te ondertekenen.
Vanuit zuiver persoonlijke overtuiging: alvast bedankt voor uw steun!

Ene mét of ene zonder hoeken?

'k Heb een keer ergens vernomen, dat wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen ...
- heuhheum ... -
dat vrouwen afhankelijk van 't moment in hun cyclus vallen op gezichten met een zeer mannelijke botstructuur of net tegenovergesteld op zachtere, fijnere, meer vrouwelijke contouren.

Zou er iets van aan zijn?
Your guess is as good as mine!!

Mijn keuze van vandaag!

bron

bron

En nu niet voor de zever ...

"We look into faces
Wait for a sign"

Ik vind dat die jongen heel 'echt' lacht.

bron

voor al wie 't nog niet beu gehoord is: de clip

Onzekerheden als gevolg van beschaving?

Naar aanleiding van het theaterstuk over moeder-dochter relaties waaraan ik werk, sprak het debat in de reacties op deze post van Gin me wel aan.

Indien u geen zin heeft om de hele discussie door te nemen: kort samengevat gaat het om voor en tegens bij de bewering dat een kind het beste af is bij de moeder.

Ik liet er een uitgebreide reactie en bedacht net als Target, dat ze op mijn blog ook niet zou misstaan.

Mijn betoog, zoals ik 't daar achterliet:

Ik kan zowel de mening dat kinderen van nature meer binding hebben met de moeder, dan met de vader verdedigen als de overtuiging dat dit onzin is.

Pro 'kind hoort meer bij moeder':

De periode van beschaving - en wie mij nu en dan leest, kan dit inleidend stukje vast al meezingen! - is in vergelijking met de totale tijd dat de mens hier al rondloopt, ontzettend kort. Ja, we zijn ondertussen geëvolueerd, maar de impact van natuurlijke drang wordt - meen ik - veel te vaak en op allerhande vlakken onderschat. Daarom kunnen we beter de invloed van wat ons instinctief wordt ingegeven niet compleet negeren.
Instinctief wil de mens zich - net als elke diersoort - voortplanten. Let er aub op, dat actief gebruik van ratio door 'de mens' hier volledig aan de kant gelaten wordt, omdat ik spreek over de veel langere periode vóór de beschaving.
De vrouw heeft er instinctief baat bij de man aan haar zijde te houden en ervoor te zorgen dat haar nageslacht het enige is waarover hij zich moet bekommeren. Lees: zij kan beter vermijden dat hij kinderen krijgt bij andere vrouwen, omdat dit ervoor zorgt dat haar kind het zorgpakket niet moet delen met nageslacht dat genetisch niet aan haar gelinkt is.

Zijzelf kan best ontrouw tot bij het moment van zwangerschap om ervoor te zorgen dat binnenin haar de wet van de sterkste ervoor kan zorgen dat zij zo levensvatbaar mogelijke bevruchting krijgt. Tot zover de onzin dat vrouwen van nature trouwer zouden zijn dan mannen. Neen dus. Alleen anders, zoals ik later nog tracht te verklaren.

De man heeft er instinctief voordeel aan, de vrouw te weerhouden van seksueel contact met andere mannen, zodat hij niet zou gaan zorgen voor genetisch materiaal dat aan hem dan weer niet gelinkt is. Vandaar de reden dat zijn 'zorg' toch al start voor de zwangerschap.
Eens het kind er is, zal hij er mee voor zorgen dat dit de best mogelijke kansen krijgt om te overleven, door die bescherming te bieden die de vrouw zelf niet geven kan. Nog altijd allemaal in de tijdsgeest van vóór de beschaving!
Tegelijkertijd moet er wel rekening mee gehouden worden, dat hijzelf meer kans heeft op veel gezond nageslacht als hij meerdere vrouwen bevrucht. Hijzelf wordt namelijk niet on hold gezet voor minstens negen maanden. Als hij kans heeft om een vrouw te bevruchten wiens kind dan zal worden beschermd door een andere man, is dat voor hem goed meegenomen. Is hij in staat om zelf tegelijkertijd voor meerdere vrouwen met kinderen te zorgen, dan zal hij dat ook doen. Ja, dit is een verklaring die polygamie door mannen verdedigt.

In de periode voor het starten van de beschaving, waren de eerste drie levensjaren van een kind de gevaarlijkste. Daarom was het zaak om als moeder de vader de eerste drie jaar in de buurt te houden. Lange termijn relaties waarbij de vader de volledige ontwikkeling van het kind tot volwassene van kortbij volgde, waren niet aan de orde. Rekening houdend met 't feit dat mensen ook absoluut niet de levensverwachting hadden die we nu hebben, zou dat ook nefast geweest zijn voor de voortplantingsmogelijkheden van de man. De tijd dat een moeder die zoogt terug vruchtbaar wordt, duurt voor de man in dat opzicht te lang om trouw te blijven. Beter alvast een nieuwe zwangerschap veroorzaken voor het kind dat er al is, zijn bescherming niet meer echt nodig heeft. De man wisselde dus sneller van partner dan de vrouw. De kinderen voor wie de bescherming van de vader niet meer strikt noodzakelijk was, hadden nog wel de zorg van de moeder nodig. Vandaar de 'sterkere' band met de moeder. Dat alles op puur biologisch vlak en los van elke persoonlijke situatie, omdat het debat volgens mij niet mag gaan over 'altijd' of 'nooit' en beter de grote lijnen voor ogen kan houden, zonder daarom blind te zijn voor 't feit dat diezelfde grote lijnen nergens, met betrekking tot geen enkele theorie volstaan om het volledige kader weer te geven.

Anti 'kind hoort bij de moeder':

Door het feit dat in onze huidige samenleving natuurlijke selectie amper nog aan de orde is, is ook de omkadering van de natuurlijke rol van de seksen ontzettend vervaagd.

De van oorsprong bestaande gevaren gedurende de eerste drie levensjaren van een kind bestaan niet meer en de afhankelijkheid van de man is mee daardoor veranderd. De vader heeft nieuwe verantwoordelijkheden gekregen naarmate de beschaving vorderde. Van kostwinner op lange termijn, terwijl de moeder voor het grote kroost zorgde – Ja, lange termijn relaties drongen zich op als standaard toen de welvaart steeg en daardooor steeds meer kleine kinderen in leven bleven - tot vrijwillige partner in de zorg voor de kinderen, omwille van het feit dat geboortebeperking door de vrouw meer en meer op punt kwam te staan en hij zelfs als kostwinner niet meer noodzakelijk was. De man zijn aandeel in de zorg voor kinderen is daarom in onze maatschappij absoluut niet meer vergelijkbaar met de taken die passen bij zijn 'natuurlijke aanleg'. Omwille van het feit dat de vader andere verantwoordelijkheden gekregen of genomen heeft om de oude te vervangen, is ook het takenpakket van de moeder flink gewijzigd. Dat alles en natuurlijk nog veel meer wat daarin oorsprong vindt of er verband mee houdt, zorgt ervoor dat er in de huidige tijd niet meer mag beweerd worden dat een kind standaard beter af is bij de moeder.
En ook al zei ik eerder, dat wat ons instinctief wordt ingegeven niet mag onderschat worden, toch moet ik erbij vermelden dat specifiek in perioden met stroomversnellingen op vlak van taakverdeling, die instinctieve neigingen vaak in conflict komen met wat de huidige norm voorschrijft. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er heel wat mensen zijn, die zich (onbewust) onzeker voelen over hun verantwoordelijkheden of deze zelfs door het ontbreken van overduidelijke aanwijzingen – zoals die bestonden voor de beschaving – amper of geheel niet zien. En dat zorgt er mee voor dat er in elke situatie een lastig onderzoek moet gevoerd worden naar duidelijkheid over bij wie een kind het beste af is. Want net door het niet meer volstaan van rekening houden met de 'natuurlijke aanleg' en het veel en veel minder bruikbaar geworden zijn daarvan, zijn er op dit terrein geen zekerheden meer.

Gullbringusysla

Reykjanes, originally uploaded by Ulrich Latzenhofer.

Er is iemand die van ginder vanboven in dienen toren mijn blog bezoekt!

Allez ... zo stel ik mij dat dan voor hé, als ik zie dat er meermaals per dag (ingelogd) vanaf 'Reykjavik, Gullbringusysla' naar mijn hersenspinsels gesurfd wordt.

Professor Caped Stick

She acts by forse of nature!

En de jouwe?

Toppie!!

Als kind dacht ik dat eilanden drijvende schijven land waren.

Moesten wij nu eens zulk soort eilanden zijn.
In plaats van die bergen, waarvan alleen 't topje te zien is.

de verhuis der visitekaartjes

We hebben allemaal een systeem nodig om georganiseerd te blijven. Dat is als we toch al zover geraakt zijn, dat we van die zaligheid hebben kunnen proeven om die dingen die we willen doen ook effectief gedaan te krijgen.

Ik houd van de digitale aanpak. ‘t Uitwisselen van gegevens gaat via die weg snel, gemakkelijk en ‘t is goedkoop. Na zoveel jaar computergebruik, vind ik ‘t nog altijd fantastisch dat één klik voor een ‘floep en ‘t is ergens anders heen’ kan zorgen. Het soort van overmeesteren van tijd en afstand, kan mij nog altijd ontzettend opgetogen maken over het bestaan van internet.
Even beheerst uitgelaten dan dat ik lelijk kan doen op de momenten dat één of andere server niet werkt. Oehh!! Dan kan je mijn humeur maar beter niet trachten te verbeteren. Ik HEB het er niet mee en ik wil dat venijnig doen over een panne mij gepermitteerd wordt.

Ook al ben ik zelf dus verkocht en verknocht aan applicaties op computer, toch kan ik goed aannemen dat anderen zweren bij papier en een favoriete schrijfstok. Het is ten slotte enkel de manier van werken die telt en niet het medium dat je ervoor gebruikt. Ik wil ook niet altijd en overal een laptop meezeulen, maar wél een notitieboek! ‘k Doe veel met allerlei elektronische aardigheden, omdat ik die gewoonweg ‘graag’ gebruik en dat is vast niet in het minste, omdat ik na jaren aan een klavier sneller kan tikken dan met de hand kan schrijven.
Maar het ronduit schitterend samengevatte systeem dat David Allen onder de noemer ‘Getting Things Done’ weergeeft, kan even goed worden toegepast met een notitieboek, een agenda en een klassiek klassement.

Eén van mijn vriendinnen stampt gewapend met pen en papier, een gsm en een agenda volledig afgewerkte theaterprojecten uit de grond. - combinatie 'uit de grond stampen' en 'afgewerkt' lijkt niet ideaal ... wel ... ze blijft stampen tot ze helemaal de grond uit zijn! nah!! -
Ze wil best aannemen dat het een pak gemakkelijker zou lopen met behulp van een aantal computerprogramma’s - naast Word, want dat gebruikt ze al! - maar kwam er nooit toe om ze te zoeken, omdat het terrein haar té onbekend is. Ze zegt “Ik zie mijn computer niet graag.” en ik vertel haar dat ‘t zo is, omdat ze niet weet wat hij allemaal voor haar zou willen doen.
Ja, inderdaad. Ik raad haar bepaalde tools aan. Neen, niet om haar net zo digitaal-gericht als mezelf te maken. Enkel zodat ze toch eerst een keer zou kunnen proeven voor ze “Ik lust da nie-ie-ie!” roept.
Ben ik dan geen bijzonder redelijk soort missionaris?!

Die redelijkheid gaat zo ver, dat ik zélfs mijzelf een stap terug laat doen!
Contactgegevens bewaar ik net als zoveel op computer. Dat is ook de plek waar ik ze het vaakst gebruik (e-mail, Voice over IP, internettelefonie). Daarnaast worden de gegevens ook nog bewaard in mijn gsm en - voor het geval er zich een f*cking panne voordoet!! - ook in een ouderwets adresboekje - dat ik dus zelden of nooit gebruik, omdat ik tijdens een panne sowieso niet in de juiste mood ben om contacten op te bellen!! En toch …

Toch gooi ik visitekaartjes nooit weg. Elk visitekaartje dat ik ooit in mijn leven kreeg, bewaarde ik. Ik deed er nooit nog iets mee, maar kon er geen afscheid van nemen. Ze hebben iets, die kaartjes. Ze zeggen iets. Dat kan over de persoon zijn wiens gegevens het draagt of over de organisatie waaraan hij of zij verbonden is.
Er zijn heel onopvallende kaartjes, er zijn pareltjes en ook gedrochten.
Zo is dat toch hé? Als je de contactgegevens van iemand gedicteerd krijgt, dan komt daar zelden interpretatie bij kijken. Maar zo’n kaartje daarentegen … Dat lokt direct een mening uit.
En precies daarom, heb ik besloten dat ik een stap terug zal doen. Ik ga die kaartjes in de toekomst effectief gebruiken. ‘k Ga ze in een bakje met tabblaadjes stoppen en telkens ik iemand wil contacteren, zal ik mijzelf aan die ‘ingesloten boodschap’ herinneren. Dan zal ik die ‘keuze’ van de betrokkene uit het bakje halen en opnieuw interpreteren. Want enkel op die manier kan zo’n signaal helemaal zijn werk doen.
De meeste voelen ook zo fijn hé …

de beperkingen van de totentaal

Ben je blij, boos, triest, verbaasd of wat dan ook waarvan je wéét dat je het bent, dan zet je een daarbij passend gezicht op.
En wat als je ‘t niet weet?
Dan zie je er misschien uit zoals blob eergisteravond.

Zat was onderweg naar iets doen, bezig betrokken te worden bij een activiteit. Een bezigheid waarvan ze onlangs nog had vastgesteld dat ze die niet had en veronderstelde dat het ook in de toekomst niet 't geval zou worden. Gevolg? Deels positieve verwondering en de bijbehorende snoet.
Ze ging er van uit dat wat er sowieso al was ook snel weer zou volgen. En op het moment dat het op de proppen kwam, wist ze met de beste wil niet de vinger te leggen op wat ze daar nou eigenlijk echt van vond of zelfs hoe ze er tegenover zou willen staan.


“Trek zo geen toot!” wordt wel eens gezegd tegen iemand die met mimiek zijn ongenoegen laat blijken. “Ik trek geen toot!” wordt door de trekker dan ook wel eens beweerd.
Een hypocriet persoon, wordt hier bij ons ‘nen totentrekker’ genoemd. Vast omdat hij opzettelijk een expressie kiest die van zijn oprecht gevoel afwijkt.
Maar in hoeverre worden onze gezichtsspieren bewust gestuurd? Komt eerst de emotie en na de bewustwording ervan, in super snel tempo - alsof ‘t vanzelf ging, maar dus wél gestuurd door gedachten - de bijbehorende gelaatsuitdrukking? Of arriveren de beide tegelijkertijd omdat ze alle twee uit dezelfde, verborgen poel komen?
Is dat misschien ook de reden waarom we zo veel ongeloofwaardig acteerwerk zien? Omdat mensen al te vaak emotie willen uitdrukken vanuit redenering? Is daarom de fysieke beleving van een gespeelde emotie, zoveel belangrijker dan de verstandelijke herkenning?
Want hoeveel acteurs zijn er niet, die hun lichaam vergeten? Doordat onze focus op het aangezicht ligt, zijn we al te vaak geneigd de taal van onze houding en bewegingen over het hoofd te zien. Verbale communicatie heeft de aandacht danig verlegd, dat we meer dan de helft van wat we zelf vertellen niet meer verstaan. Terwijl ons lijf uiteindelijk toch zegt wat er gezegd moet worden, als we het met ons gezicht niet zonder woorden weten te brengen.
Zoals bij blob dus ...

witte plamuur en krullekes

dacht daar zo ineens aan ...

bron

bron

En zo zijn er overal overeenkomsten te vinden. Als we zelf maar genoeg moeite willen doen om aan te tonen dat ze er zijn!

Om u maar te zeggen hoe belachelijk 't is om ...
Pfff!! Neen, ik ga niet proberen waar een paar duizend jaar beschaving nog niet eens in geslaagd is.

blob hangt het soms uit

Gisteren bijvoorbeeld.

Bijna de hele dag lang heeft ze zich – 'ze' ja, want ja ... toch wel hoor ... volgens mij is 't een 'ze' - ontzettend onproductief liggen wentelen in boosheid op zichzelf, net omwille van boosheid op zichzelf. Het leek een beetje op zelfmedelijden, maar dan zonder het 'ocharme' gehalte.
Altijd maar “dat steekt mij tegen!”, “waarom reageer ik nu zo?!”, “ik moet hieruit!”, “waarom kan ik hier nou niet gewoon direct uit?!!”, ...




Op zulk moment zou een mens van “sliep, sliep, sliep!” naar haar gaan doen hoor!


Herinnert u zich dat nog mensen? Dat van “sliep, sliep, sliep!”-gedoe als u niet flink geweest was? Erg hé?
Dan was u al triest, voelde u zich al helemaal mislukt om wat u deed of net niet kon doen en kreeg u dát er nog een keer bovenop. Werd u plotsklaps nog eens zo mistroostig als u al was, niet?
“Sliep, sliep, sliep!” was eigenlijk niet meer dan een collectieve pesterij die volkomen aanvaard werd. Ook door volwassenen. Die er niet zelden zelf aan deelnamen!
Dan weten wij wel beter, hé? Wij doen zo tersluiks wel een keer ons beklag tegen elkaar, maar dat is het dan ook. Wij gaan het blob niet nog een keer extra in het gezicht smijten, toch? Want zo'n mentale pandoering, daarvan weten wij dat het geen enkel, maar dan ook geen enkel pedagogisch nut heeft.
Ik heb het alvast niet gedaan. En kijk! Vandaag is ze alweer best handelbaar.

er zijn mooie en er zijn lelijke streepjes

Ja, ik zie graag streepjes.

Horizontale streepjes in felle, warme kleuren voor truien en shirtjes. Ik ben nogal een fijntje qua rug en schouders en daarmee kan ik dan een beetje optisch bedriegen. Maar 't gaat me veel en veel meer om het levendige, speelse, opgewekte dat ze uitstralen. Ik word daar goed gezind beter gehumeurd van.
Allez zeg zelf! Daar kan je nu toch niet somber bij blijven?






In mijn vorig huis had ik zelfs eens tot op een hoogte van zo'n 120 cm behangen met verticale streepjes in zachte, maar evengoed vrolijke kleurtjes. - Wat ik overigens nooit meer zou doen, want dat stak mij héél rap tegen! - Om u maar te zeggen ...


En als je lang genoeg wacht met het defragmenteren van je harde schijf ...
dan krijg je ook streepjes ...
Maar die kleuren zijn veel te hard dus heb ik ze maar weggewerkt.
Zeg zelf! Daar word je nu toch niet vrolijk van hé?






Welke streepjes vindt u mooi?
En welke tooootaaaaaaal niet?

blobje en het carnaval

Dertig jaar geleden was er bij blob op school een groot carnavalsfeest. Vele kinderen waren verkleed in fruit. De mama van blob zelf had voor de gelegenheid speciaal uit Duitsland een lang, wit prinsessenkleed met glinsterkes meegebracht en daarbij een zilverkleurige punthoed met uit de top een stuk gordijn.
Omdat prinsessen mooi zijn, moest blob zich ook schminken. Dus nam het vettige stiftjes en een potje plakkende glinsterkes mee. De andere kindjes wilden ook blinken. Maar het was maar een klein potteken. Dus wou blob niet delen.
Eén van de kindjes, dat op een homofiel leek, wou tóch per se glinsteren en pikte het potje. Toen blob zijn wangen zag, verweet het hem voor dief en toen hij dat ontkende met het potje in zijn handen, plantte blob twee vingernagels in de rug van zijn hand en trok zijn vlees open. De dief weende en blob ging - met de andere kindjes die mooi blijven zagen waren naar een beetje glitter tot blob toch toegegeven had - naar de turnzaal waar het feest al bezig was.
Oma nam veel foto's van de kindjes met een kartonnen annanas of peer rond hun hoofd en ook ééntje van blob met wat klasgenootjes die ook graag op de foto wilden.

Thuis keken oma en onze pit naar 'Op Volle Toeren' op Holland. En als er carnavalliedjes gezongen werden en oma moest naar de keuken, dan stapte ze niet, maar waggelde er naartoe. Als ze dan voorbij de zetel van onze pit passeerde, kon hij iets langer dan anders onder haar rok grabbelen. Want al waggelend ging ze trager vooruit en pas toen ze de zetel zogoed als voorbij was, riep ze elke keer luid en boos:"Ah-ei jongen!!!"

Onze pit en de mama zijn ondertussen al lang dood, zoals u misschien al wist. Alle twee gestorven aan kanker.
Blob rookt veel, zal misschien ook redelijk rap sterven aan kanker en kan dus maar beter niet te veel serieus zijn.
En zo heeft blob er gisteren of eergisteren aan gedacht om misschien nog een keer mee te doen met zo'n echt domme, onnozele carnaval en ging daardoor op zoek naar een paar liedjes van toen op Holland. U zult er zeker enkele van herkennen. 't Zijn allemaal maar korte stukjes hoor. Net genoeg om te weten te komen of u er de seskes van krijgt of goesting om ook mee te doen.

linkje in de adresbalk plakken en u krijgt een blanco pagina mét muziekje
- als ik er zelf een linkje van maak, werkt die niet :-(

www.tullepetaon.net/audio/fragment094.swf
www.tullepetaon.net/audio/fragment043.swf
www.tullepetaon.net/audio/fragment025.swf
www.tullepetaon.net/audio/fragment152.swf
www.tullepetaon.net/audio/fragment153.swf

blobje spreekt van eenzaamheid

"Ik ben eenzaam.
En dat is goed.
Want zo moet ik zijn als je er niet bent."

zou ik willen kunnen zeggen.
Maar ik kan het niet, want het is niet zo.



Of is dát eenzaam zijn?
Graag eenzaam willen zijn omdat iemand er niet is,
maar zo niemand kennen?
Nog niet zo ver zijn, het missen van het missen niet meer te zoeken,
maar niemand te missen hebben?



Het wil alleszins zeggen dat hét niet verdwijnt als je er bent.

just hangin' in there

Er zijn dagen dat ik opsta, doorgezakt op een stoel ga hangen, "ei-ei-ei-ei!!", "pffffff!", "jakkeu-eu-eu", ... om beurt door mijn hoofd gaan en het lijkt of ik die dag niets anders zal kunnen bereiken dan teleurstelling. Extra kromme rug, opgetrokken schouders, kin naar beneden, armen die daar maar wat hangen te hangen, handen in de schoot en een blik die er vast zo uitgedroogd uitziet als die van een beest in een zoo. Als ik dan niet rap iets vind om mij daaruit te trekken, is die dag gegarandeerd naar de zak!!
Maar als ik er wel in slaag om mijzelf bij mijne collé te pakken en - al was het op automatische piloot - aan iets te laten beginnen, dan is dat eigenlijk heel rap over.

Merci hé mannen!!

We zullen 't moeten doen met wat ze ons tot nu toe gegeven hebben.
Mijn favoriete band stopt er eind dit jaar mee.
En ja ... ik word daar zo'n beetje sentimenteel van ...

Pas op! Voor mij is 't alleszins zo dat zij sowieso meer gemaakt hebben dat ik prachtig vind, dan eender welke andere band ik ken. Maar zo goed weten dat er dus geen nieuw materiaal meer zal bij komen. Mja ... toch spijtig.

Hun laatste mega-hit bijvoorbeeld ...
Vanaf de eerste keer dat ik hem hoorde, wist ik dat 't weer zo ene was waar ik helemaal gek op zou worden.
'k Had waarschijnlijk nog niet de helft verstaan van wat hij zong. Maar het klonk zooooo ... 'k Wist nog niet wat precies maar toch drong het al meteen naar binnen.
Nog een aantal keer geluisterd. De klank van de muziek en zijn stem hun werk op zich laten doen en daarna de tekst erbij genomen. En ja ... Typisch Coldplay ... Het klopte weer als een bus, de tekst en muziek vallen weer naadloos samen. En dát vind ik voor een pop-rock-song niét evident. Of zeg maar eerder uitzonderlijk!

Pas toen ik de tekst volledig kende, kon ik woorden vinden voor wat de klank had gedaan.
Onvoorstelbaar heroïsch klinkt het dus ... dat was 't woord voor het ontzettend drijvende dat erin zit. Maar ... met een in en in trieste inslag. De keerzijde, de onvermijdelijke neveneffecten, zoals het onbegrip, de verwijten, de terugval en vooral, wat er met kop en schouders bovenuit steekt, de berusting bij de negatieve indrukken tijdens die terugblik en beschouwing van de nieuwe toestand.
En technisch groots ze zelf zijn als artiesten, muzikanten. De gezamelijke, glorieuze zang die op de achtergrond gehouden wordt, de kerkklok die afstand suggereert. Dat is toch allemaal geen toeval? Dat versterkt de indruk dat 't om iets gaat wat hoe sterk ook, ondertussen al voorbij en, op de herinneringen na, buiten bereik geraakt is.

Mensenlief die mannen zijn écht wel goed in wat ze doen.

coldplay - Viva La Vida

Applausverslaving

'k Heb onlangs een recensie gelezen over David Nolens zijn 'Stilte en melk voor iedereen'.
Pffff!! Als het boek nog maar lijkt op de bespreking, dan is het 'bezemsteel-in-mijn-gat'-gehalte veel te hoog voor een neurootje als ik. Ge moet niet gaan zoeken, waar dat ge uit uzelf al overschot van hebt - bedenk ik nu.
"Ja, maar zo krijg ik daar beter zicht op." argumenteert de navelstaarder in mij.
"Niks van! Uw zicht is al beperkt genoeg!" tegenargumenteert mijn ander stukje (gezond?) verstand.

'k Vond 't woord 'applausverslaving' - werd gebruikt in die recensie - wel mooi. Als je 't opzoekt met Google, krijg je nagenoeg enkel verwijzingen naar dat boek. Vreemd ... Want ik kan me daar wel iets bij voorstellen. En hoe kan ik me nu iets kunnen voorstellen bij een woord dat nog maar net uitgevonden is?
Gelijk dat 'swaffelen' ... Dat was ook iets dat al héél lang bestond, waar iemand dan plots een woord op plakt. Dat woord had evengoed 'swiefelen' kunnen zijn, toch? Op zich zegt 't toch helemaal niets? Toen ik het voor 't eerst las, kon ik me dus niet indenken waarover dat zou kunnen gaan. En dát vind ik logisch met nieuwe woorden.
Ik hou ook niet van dat soort niets zeggende woorden. Maar wel van 'applausverslaving' dus. Dat sprak mij aan.
Want neem nu theater. - Daarin krijg je met applaus te maken. Allez, dat is dikwijls toch goed meegenomen. - Wel, dat is een vieze beeste!! Als ge daarvan gebeten zijt, geraakt ge daar nooit meer helemaal vanaf.

Ik wissel nu ne keer altijd, altijd constant 't gebruik van 'je' en 'ge' hé!! En ja, 'k ga 't laten staan, want 't is zo dat 't mij uitkomt.

Gebeten dus ...
Jjjjá!! 't Is weer zover. 'k Heb 't lang bij kijken gehouden, maar ben nu toch weer aan een stuk begonnen. Toen ik dat woord - applausverlaviiiiing - las, stelde ik me de vraag of dat voor een deel de reden is waarom ik terug theater wil maken, of dat op mij ook van toepassing is.
Ja, 'k heb dat met rare ziekten ook. Ik ontdek symptomen van ... van alles. Breng het ter sprake en ik vind wel iets dat er zou kunnen op wijzen dat ik 't heb. Ze hebben daar een mooie naam voor ... hypochondrie ... en dat doet mij altijd aan een nijlpaard denken - which is the fun part!
The even better part is, dat ik - nu dat ik er bij stilsta - bedenk dat ik dat eigenlijk niet meer zo heb. Ja, ik heb dat gehad. De volledige hutsekluts, met alles erop en eraan. Soit, gehád dus.
Ben nog altijd wel wat het 'ik heb dat ook!!'-type. Zeer emphatisch hé. Zo emphatisch dat ik me in iedereen zijn misérie herken. En egocentrisch dus ook. Want ik trek alles naar mijn persoontje toe. Is dat dan eigenlijk niet vreemd, dat ik toch goed naar anderen kan luisteren? Ik gebruik die herkenning - bij mijn weten - niet zoals ik soms bij anderen hoor:"Och en bij MIJ dan! Ik hé, ik ... " en ze zijn vertrokken. - Toeme! Blijft erbij!! -
'Applausverslaving' ... Ik wil dat niet. Want ik wil niet enkel maar theater maken om het applaus. Dat mensen 't appreciëren is tof. Maar applaus alleen is te gemakkelijk. - Hoor mij!! - Ja, 'k wil gewoon zeggen dat 't feit dat sommige mensen iets goed vinden, niet wil zeggen dat ik 't ook zelf goed vind. 't Moet niet zodanig moeilijk zijn, dat er geen kat nog mee te bereiken valt. Maar op de 'gulle lach' ben ik ook niet uit.
't Is veel meer dan dat. Applaus is de kers op de taart. Maar als die kers er niet is, hoeft de taart niet in de vuilbak. 't Is heel dat werkproces dat er aan vooraf gaat. Dat zoeken, uitproberen, aanpassen, prutsen, vinden, ... Ik denk dat ik een 'maakverslaving' heb. Een 'scheppingsdrang'!! Klinkt schoon hé?

Mja ... den ene maakt kindjes en den anderen iets anders. In hoeverre is dat vanzelfsprekend of sluit het één het ander uit?
Laat dat nu net aan bod komen in 't stuk.

'Vooruit'-gang

Eerlijk gezegd weet ik niet hoe mensen het doen. 't Is waarschijnlijk iets wat je gewend moet zijn.
'k Zit hier in Café Vooruit en kan mij niet indenken dat ik in dit rumoer iets deftig ineen zou kunnen steken.
Ja, ik vermoed dat heel wat mensen hier zijn om werk en ... te combineren.

Ok, ik zit hier ook met een ding op tafel en ik zie bij een ander met een ding op tafel een doos roltabak en filterhulzen in zijn kabas zitten. - Ik schuif mijn sigaretten ook zelf - Maar in die mate 'mee' met den tijd, dat ik me compleet kan afsluiten voor die prikkels die afbreuk doen aan mijn productiviteit ... mmmm ... dat zou serieus wat training vragen.
En toch ... toch heeft 't wel iets plezant, aantrekkelijk, levendig, gezellig, ...

't Is zoveel minder fysiek afgesloten. Contact leggen gaat zoooo gemakkelijk!
De gast aan het tafeltje naast mij, sprak me aan naar aanleiding van een telefoontje dat hij net kreeg van een vriend van hem. We bleven even in gesprek en toen hij wegging zei hij 'bedank' omdat hij heel even 'een babbel' nodig had. 'Zoooo' gemakkelijk dus.

Twee jonge vrouwen vroegen of ze aan 'mijn tafeltje' mochten zitten, omdat er geen enkel ander meer vrij was.
Ik moet hier meer komen. Dat 'niet schuwen' van nabijheid zou me nu en dan wel eens goed doen.

ah maar allez?!!

Ge kunt dat zo hebben hé, dat iets u gelijk een emmertje donsveertjes over de kop valt, uw mond wijd open is door het "aaaaaahaaaaaaa!!!" roepen, er daardoor een stuk of wat naar binnen kruipen en ge u bijkans verslikt.

Wel, dat is mij nu ook net overkomen zie.

friedeum!

Er is mij toen ik de volwassen leeftijd bereikte, niet verteld dat ik niet meer verondersteld werd braaf te zijn. En grotendeels daardoor heb ik mij veel langer schuldig gevoeld dan nodig, over al die dingen die ik veel vroeger ben beginnen doen en willen dan ik van haar mocht.
Ja, ja, ja ... Ik had dat uit mezelf moeten weten. Wel ... Neen, toch niet!
Toen 't niet mocht, was daar geen enkele voor mij aannemelijke reden voor. Edoch, helemaal vanzelf nam ik de vrouw - de schuldgevoelleverancier - haar beweringen aan; ongeveer zoals de natuurfenomenen waarvoor de verklaring mij niet bekend was. En als ik in mijn hoofd had gestoken dat iets slecht was (en ik slecht was), zonder voor mij bevattelijke reden, dan kon ik ook niet op basis van eigen argumenten te weten komen wanneer 't dan wel ok was.
Dus, als je jonge mensen ongegronde angsten, zwartgalligheid en dergelijke bezorgt om hen ergens van te weerhouden, heb dan tenminste de decency om hen - eens ze volgens jou wel oud genoeg zijn - te zeggen dat 't allemaal dikke zever in pakskes was. Bullshit die ervoor moest proberen zorgen dat ze zich minstens toch slecht voelden als ze jouw zin niet deden.


En willen al diegenen die "Ja, ja ... D'r ga' veel spijt in ne zak eerdat 'em vol is." zeggen elke keer een jong mens iets spijtig vindt, met den enen ook dát een keer uitleggen eens hun living doll volgens hen plots wel oud genoeg is om écht aandacht te geven?
Ah neen, mja ... 't Zal dat zijn. Die leeftijd bereikt een mens bij een heel groot deel van de met opvoeding belasten waarschijnlijk nooit. Zelfs niet bij die categorie die dat grootbrengen naar zich toe trekt vanuit de bewering dat zij 't beter kunnen dan de natuurlijke ouder(s).


"Friedeum!" my ass!! Mijn rugzak is voor een groot stuk gevuld met stront. En als ik blijf proberen om daar patekes van te bakken, zal 't niet voor sebiet zijn.




free!, originally uploaded by dP spot.

babyborrel

Erlend ging vannamiddag naar een babyborrel.
Kort voor hij vertrok vroeg hij me waar de kaartjes lagen. Ik verwees hem eerst naar de lade met rouwkaartjes.

Later op de dag nam ik de foto.



neglect, originally uploaded by dP spot.

Broeders van Liefde

'k Heb enkel 'Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen' nog maar gezien. Fan-tas-tisch stuk!!!
'Broeders van Liefde' wou 'k deze keer niet missen. Meteen ticket besteld.

Compagnie Cecilia / Union Suspecte / HETPALEIS – Broeders van Liefde

van de bus naar Pointillisme

Stond ik gisteren op de bus te wachten en geraakte aan de klap met een heer op leeftijd. Hij bleek in Dendermonde te wonen, schildert, plant binnenkort een tentoonstelling in Gent en stelde zichzelf voor als Willy Bosteels. Een markante man en aangenaam in de omgang.

Uit nieuwsgierigheid gaf ik vandaag de naam in op Google. Meneer Bosteels zou van 1933 zijn, tot de Dendermondse School behoren en onder meer "Rood Landschap" en "Woonwagens" (Piron - Baz 1 - pag. 126) geschilderd hebben. Dat allemaal in geval mijn meneer Bosteels dé Willy Bosteels is waarvan sprake op het internet.
Nu wou ik toch wel weten wat de 'Dendermondse School' kenmerkt. Van Dendermonde afkomstig zijnde, weet u ... En die curieuze-neuziteit bracht me tot bij een omschrijving van Impressionisme en zo bij Pointillisme.

Straf! Ja, eigenlijk straf hoe ontzettend weinig ik afweet van stromingen in de kunst. Terwijl ik het net boeiend vind om te weten welke technieken bepaalde stromingen nu precies onderscheiden van andere, weet ik er nagenoeg niets vanaf.
Een vriend van me, vertelde me kort geleden, dat de streepjestekening die ik van Aurélie had gemaakt niet knap te noemen was, maar wel 'iets' had, 'iets' wat zei dat het 'iets' zou kunnen worden. Dat op zich vond ik al heel prettig om te horen, omdat het uiteindelijk toch enkel een schetsje was. Enerzijds was het bezigheidstherapie geweest en anderzijds kon het voor mezelf als geheugensteuntje dienen.
De manier waarop het getekend was, deed hem ergens aan Impressionisme denken, maar wel héél vlak. Ik moest bekennen dat ik geen flauw idee had waarom! Tot nu ik gelezen heb, dat in die stroming kleuren náást elkaar werden aangebracht om ze nadien door de hersenen te laten vermengen tot de kleur die men wou weergeven. En DAT was nu precies wat ik op toen wilde doen!! Niet als op voorhand vastgelegd doel op zich. Neen, gewoonweg omdat ik slechts enkele kleuren bij de hand had en mijn plan moest trekken om tot die kleur te komen die ik hebben wou. Van armoei dus. Zoals ik vroeger al vertelde wou ik rond haar persoon een straling van warm licht proberen weergeven. Maar ik kon de kleuren met die viltstiftjes niet in elkaar laten overlopen of vervagen. Dus zette ik streepjes om het allemaal niet té zwaar en donker te maken en van iets verder bekeken zonder scherpe focus toch die doorloop te krijgen.
Kortom, zonder het te weten, was ik dus eigenlijk met een sterk vereenvoudigde vorm van Pointillisme bezig. Helemaal strikt en juist was het natuurlijk niet, omdat echt Pointillisme enkel primaire kleuren gebruikt, maar de bedoeling was wel gelijkaardig.

Als mijn meneer Bosteels dé meneer Bosteels is, dan zou onderstaande van zijn hand zijn en is hij volgens mij - zoals ik gisteren al vermoedde - een warm mens.
En ondanks ik doorgaans een voorkeur heb voor niet figuratieve en surrealistische kunst - omdat het voor mijn part minder met denken en meer met voelen te maken heeft - wil ik dat soort werken toch wel graag in het echt kunnen zien. Omdat ik de indruk heb, dat ook daar gemikt wordt op zintuiglijke gewaarwording die omgezet wordt naar emotie. En door dat te schrijven, bedenk ik dat dat laatste misschien zelfs voor alle kunstvormen 't geval is. Maar ik herhaal 'misschien', want ik weet er zo weinig vanaf niet waar ...

slaapmutske 1

Wanneer ik te moe ben om nog de moeite te willen doen mijn gedachten neer te schrijven, ben ik doorgaans ook te moe om ze nog te onthouden. Daarom heb ik naast mijn bed een ouderwetse dictafoon - niets fancy, geen modern display en piepkleine toetsen, maar grote op de tast herkenbare knoppen. Want die bedenkingen van vlak voor ik in slaap val, lijken me geregeld belangrijk genoeg om ze niet zomaar te laten wegglippen. Tenminste, voor mezelf toch.
Nu heb ik net even naar de tape geluisterd en heb ondertussen blijkbaar al een flink aantal zaken ingesproken, waarbij ik nog altijd even stil wil blijven staan. Vandaar de '1' in de titel.

Eéntje is:
" ... lijkt zich te verslikken in de romantiek die hij/zij voor zichzelf droomt. Eigenlijk doen we dat allemaal een beetje. We verslikken ons in wat we voor onszelf dromen. Door dromen voor onszelf uit te bouwen, bouwen we er eigenlijk een muur rond."

Ok, misschien doen we dat niet allemaal. Zelfs niet een beetje. Er zijn vast heel wat mensen zonder dromen. Maar ik keek toen naar het deel mét.

Waarom zeg ik dat? Waarom bouwen we volgens mij een muur rond onze dromen als we ze met onze verbeelding verder ontwikkelen? Ik wil helemaal niet beweren dat dagdromen destructief werkt. Door onze betrachtingen vorm te geven in dagdromen bouwen we d'r een dun gipsmuurtje rond. Eéntje dat ervoor zorgt, dat onze verlangens te onderscheiden vallen van die van anderen. We maken onze droom voor onszelf uitgesproken genoeg, om hem te kunnen meedragen als leidraad. Dat lijkt me goed.
Hoe meer of hoe langer we die uitbouw uitsluitend in onze fantasie houden, hoe moeilijker het me echter lijkt om het verlangen ook in realiteit bevredigd te krijgen. Voor een deel al, omdat het een manier wordt om nu al, zonder grote inspanningen van de verwezenlijking te genieten. Wanneer we niet meer willen werken aan die ontwikkeling, maar meteen de vruchten willen plukken, ligt onze focus niet meer op de zoektocht hoe iets in realiteit verwezenlijkt kan worden. We zijn gericht op het plezierige deel. De vele hindernissen en mogelijke tegenslagen, dromen we er daarom niet bij. Ik toch alleszins niet. Onze droom komt hoe langer hoe verder van het verwezenlijkbare te staan, omdat hij niet meer met hetzelfde opzet - de actie - wordt uitgebouwd. Het gipsmuurtje is ondertussen vervangen door een bakstenen muur. De droom geraakt moeilijker bij de realiteit van het dagelijkse leven en die realiteit heeft ook heel wat minder invloed op de richting die we er mee uitgaan.
Door geregeld weg te zakken in die droom en buiten de realiteit met volle teugen te genieten, willen of kunnen we steeds minder - concreet - met het basisidee aanvangen. De wil kan ontbreken, omdat de bevrediging door fantasie nagenoeg hetzelfde aanvoelt dan die uit werkelijke verwezenlijking. De kunde kan ontbreken, omdat hij ondertussen proporties heeft aangenomen, die in ons dagelijks leven helemaal niet meer binnen bereik liggen. De neiging om op gefantaseer terug te vallen wordt steeds groter en de muur rond de basisidee bestaat op de duur uit gewapend beton.

Kortom, die redenering zegt mij dat dromen goed is, maar we het beste niet te lang wachten om er wat mee te doen als dat oorspronkelijk de bedoeling was.