Mandarijntjes, Clementijntjes, Nic-Nac-jes, pepernoten, speculaas en chocolade mannekes eten. Het is een leuke kant aan de Sint-Maarten- en Sinterklaasperiode. Maakt niet uit hoe oud je bent.
Als kind werd ik overladen met speelgoed. Vooral een resem poppen met massa's toebehoren. Barbie liet me een wereld maken, waarin ik hele dagen lang kon verdwijnen.
De dingen die 'k zelf telkens opnieuw vroeg, kreeg ik niet. Meestal, omdat ze niet 'voor een meisje' waren. Eén daarvan was een gereedschapskistje. Elk jaar opnieuw als we rond deze tijd naar de grote GB en de Brico* gingen, was ik weer aan 't hopen dat een van die twee mannen dat zou willen brengen. Eens ik wist dat ze niet echt bestonden, werd hopen bedelen.
“Toe.”
“Zijde doar weer me ounen oalem-koeffer?”
Ik keek de inhoud van het gereedschapskistje begerig aan en ging dan smekend verder:
“Toe-oe, toe, toe-oe, toe!”
“Wa goade gij doarmee doen?”
“Van allus ...” antwoordde ik voorzichtig, vertwijfeld – en ik was kwaad op mezelf, omdat ik mijn zeker en vast bestaande argumenten niet onder woorden kon brengen – er moesten toch massa's goeie redenen zijn of ik zou dat niet zo ontzettend hard willen?**
“Dat es ni veur e meisken!”
't Ergste vond ik het moment dat er zo'n koffer in onze winkelkar werd gelegd VOOR EEN ANDER KIND uit de familie.
Uiteindelijk is 't toch niet gelukt om mij daarvan weg te houden.
'k Heb mijn grootvader zijn gerief geattaqueerd. De hamers, tournevisen, vijlen, tangen, ... en de els die 'k veel later van hem mocht overnemen, heb ik nog.
Een doe-het-zelf zaak is nu nog altijd als Wonderland waardoor ik uren kan wandelen, om alles te bekijken en me de ene na de andere toepassing voor de geest te halen.
En als ik zelf kastjes en van alles maak, is dat
- om in te halen.
- omdat ik de microbe er, zoals ik al zei, nooit uit gekregen heb.
- omdat ik er goed in ben.
- uit koppigheid, om te laten zien dat 't wel iets voor meisjes is.
Mijn gedacht zo'n vijfentwintig jaar later: laat kinderen spelen met die dingen die op een fijne manier naar buiten brengen, wat er sowieso niet uit te krijgen is! In plaats van hen dan al in een hokje te duwen met uitspraken als “dat is niet voor”.
* Wij reden destijds rond de dertig kilometer enkel, van Dendermonde naar Zwijndrecht, om in een GB te kunnen winkelen!! Er werden koffie en sandwishes meegenomen voor onderweg. Ik spreek van eind de jaren zeventig!!
In de Brico amuseerde ik me kostelijk door in het toonzaal tuinhuis te spelen dat het MIJN huis was. Van mij ALLEEN.
**Wie mij kent, weet dat ik het 'van alles'-argument nog altijd gebruik als ik iets heel graag wil en niet kan uitleggen waarom precies.
Bron afbeelding.
