Da-aaag huisje-tuintje-kindje mensen

.
De laatste volledige week op mijn huidige werkplek is net ingegaan.

't Heeft wat geduurd voor ik was gaan wennen aan de collega's en zij aan mij.
Ze zijn in totaal met zes. Vader en dochter als zaakvoerders van twee bedrijven die nauw samenwerken, de zoon als zelfstandig medewerker en drie niet familieleden. Stuk voor stuk mensen die kindjes hebben of er hele dagen over dagdromen. Die een huisje hebben of er een hele dag over dagdromen en tijdens de middagpauze praten over kindjes, huisjes en 'Mijn restaurant'.
Mannen die de sportuitslagen van nagenoeg alle takken vanbuiten kennen. Mannen met een vrouw die hele dagen dagdroomde over een huisje en kindjes en nu het lijf van mijnheer - zonder het te weten? - met een ander deelt. Mannen die over een vrouw met decolleté - voor zover de vrouw rond de halsuitsnijding hebben opgemerkt - speels zeggen:"Zo worden ze niet veel meer gemaakt hé?! ... die kopieermachines" en antwoorden:"Veel te weinig!".
Drie jonge vrouwen waarvan er twee smachten naar het huwelijksaanzoek van hun lief met wie ze net een huisje of appartement hebben gekocht en de derde veel meer tracht naar haar tweede kind als naar een boost voor haar eigen bedrijf.
Nog even voor alle duidelijkheid: dat is niet het genre mensen waar ik in mijn vrije tijd naar op zoek zou gaan. Toch was ik er graag, want er was werk aan de winkel, er waren bomen waaraan voorzichtig geschud en schenen waartegen zachtjes getrapt moest worden.

Beeld je een bedrijf in vol mensen, zaakvoerders incluis, die de telefoon beantwoorden met hun voornaam, punt uit! Mensen, zaakvoerders incluis, die ontvangen e-mails doorspelen door ze af te drukken op papier en ze op je bureau te leggen. Mensen, één van de zaakvoerders incluis, die een vergaderverzoek accepteren en dan in paniek naar je zwaaien als ze je met een klant horen spreken over het tijdstip waarbij ze niet hadden stilgestaan. Mensen die in de planning - met MS-Project jawel! - voor het uitdrogen van beton x-aantal werk- in plaats van kalenderdagen voorzien met de opmerking:"Ach, dat scheelt toch zo veel niet?". Mensen die elke keer maar weer voor het verzenden van een standaard brief naar pakweg zes firma's, evenveel keer hun tekstje copy-pasten en handmatig de gegevens van de ontvanger wijzigen, omdat het aanleggen van een voor samenvoegen geschikt databankje met hoop en al driehondvijftig firma's te veel tijd kost. Mensen met een letterlijk uit haar voegen barstende kast vol documentatie, waarvan het grootste deel bestaat uit folders in overbodig drie-, vier-, vijf- of meervoud, prijslijsten van gemiddeld vijf jaar oud en dito catalogi.
Vier van de zes, zaakvoerders incluis, zijn industrieel ingenieur bouwkunde. De zoon is - nog stukken sterker dan ik - sociaal scharminkel maar ook afgestudeerd specialist in multimedia netwerken. De zesde is mooi, lief, hoger opgeleid, voldoende verstandig voor haar job en het liefje van het sociaal scharminkel. De vader zei voor ik startte:"Er zou eens een frisse wind doorheen moeten waaien." Nooit kunnen inschatten hoeveel stank het zelfingenomen, bekrompen denken van vakidioten teweeg brengt!
Maar met de vader kon ik wel meteen overweg. Vooraan in de vijftig, dertig jaar ervaring in zijn branche, toen de mama na de scheiding het boeltje in 't honderd liet lopen, in zijn eentje drie kinderen opgevoed van tieners tot volwassen leeftijd, minstens twee keer getrouwd geweest en daarnaast nog wel wat mislukte relaties achter de rug, zo'n acht jaar geleden nog eens vader geworden van een zoontje dat hij eveneens op handen draagt, in zijn vrije tijd het liefst van al bezig met de beesten op de boerderij die hij met zijn zus heeft overgenomen van zijn ouders. Daar nog bovenop: joviaal en goed maar niet zot. Hij laat het niet na om uit zijn krammen te schieten als hij dat nodig acht en 'k moet toegeven dat 't zijn doel niet mist. Er is zelfs een moment geweest waarop zijn aanpak van een flater van zijn zoon me zo sterk raakte, dat ik jaloers was omdat hij mijn vader niet was. 'k Heb hem dat niet gezegd. Maar misschien doe 'k dat nog wel in de vorm van een compliment.
Hem zal ik waarschijnlijk missen.

Dus ... Binnenkort weer weg van wat vertrouwd geraakt was. Hop, naar het onbekende! Een verademing als maandaggedachte die me toch wat tegenstaat.

.