'k Heb niet meegedaan met het onophoudelijke geweeklaag over verlies aan koopkracht en in de plaats daarvan mijn gewoonten wat aangepast. 'k Heb me nooit geënerveerd in het politieke gestuntel van de laatste tijd.
Ik vernam een paar weken terug via 't nieuws op tv, dat er steeds meer mensen zijn die hun medicijnen niet meer kunnen betalen. Het aantal daklozen zou ook fors toenemen.
En altijd heb ik bij dat soort moeilijkheden dezelfde reactie: de indruk dat het beslissingsrecht zich te ver boven mij bevindt. De invloed komt uit een wereld die de mijne niet is.
Ja, toch wel. 't Is wel mijn wereld, maar het is er een afgesloten deel van.
Altijd bij iets wat heel veel mensen aanbelangt, heb ik de neiging om er vanuit te gaan dat er macht uitgeoefend wordt vanuit hoeken die voor ons – gewone niet-machtigen – volkomen donker blijven. We weten dat die hoeken er zijn, maar hebben geen idee of er iets in staat of niet, laat staan wat. En ik vind dat normaal. Want dan komt mijn overtuiging weer bovendrijven, dat de mens niets doet als hij zich niet mentaal en/of materieel kan verrijken. Wie kan – door geboorte onder een financieel goed gesternte of door bedrevenheid – zal doorgaans macht nastreven, en willen houden eens hij van de voordelen heeft geproefd. Macht schuilt in weten wat niet iedereen weet. En zo geraken zij met de sterkste invloed in die hoeken die voor ons donker blijven.
Ja hoor, ik met mijn nieuwsgierige aard zou wel graag weten wie waar zijn neus insteekt en wie waar wat in de pap te brokkelen heeft.
En neen, ik wil mijn politieke verantwoordelijkheid niet ontlopen. Ik vind nog altijd dat we onze kiesplicht het beste als de vrucht van een lange strijd zien en dus maar beter bewust gebruik maken van onze stem.
Alleen kan ik me ermee verzoenen, dat de invloed van de man in de straat altijd beperkt zal blijven. De publieke opninie is goed als barometer voor wat de massa bezighoudt. Maar de mening van Jan Met de Pet en mij mag niet dé voornaamste leidraad zijn, bij de beleidsvorming. Wij – Jan en ik - hebben geen overzicht, kennen enkel ons segment. Keuzes moeten gemaakt worden door iemand die het belang van de grootste gemene deler kan, wil en durft verdedigen.
OF we zo iemand hebben hier bij ons, dat durf ik te betwijfelen. Ook niet simpel om die grootste gemene deler te vinden in ons land. Daarover ga 'k niet uitwijden. 'k Heb er namelijk geen - naar mijn zin - voldoende genuanceerde mening over.
Misschien laat ik me doorgaans ook niet snel opjutten door de actualiteiten, omdat ik er allemaal nog redelijk gerust in ben. Er zijn wat moeilijkheden, ok. Als ik dan de grote wereld in kijk, vind ik dat we hier nog niet te veel redenen hebben om op onze poot te spelen.
Ter verduidelijking heb ik de moeite genomen om een liedjestekst te vertalen.
Toen ik daarstraks het nummer voor 't eerst in jaren nog eens beluisterde, viel het me op hoe toepasselijk vrij veel onderdelen ook hier bij ons geworden zijn. Bij zo'n bedenking is 't zaak om je niet te laten mee trekken in overdreven zelfmedelijden en het gigantische verschil te willen blijven zien.
Als je de vertaling hebt gelezen of Spaans verstaat, zal het je - bij 't beluisteren en bekijken van de clip - net als mij misschien opvallen hoe verschillend wij en zij met onze ontevredenheid omgaan.
El Costo de La Vida - Juan Luis Guerra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten