Hedonisme

.

De rand van de vierkante fontein voor de bib aan de Zuid is één van die goeie plekjes om even te gaan zitten.
Twee vrouwen in donkerblauwe jeans en zwart bovenstuk genieten misschien - tussen het sms-en als gek door – van de onverwachte zon en ik ben blij met de warmte, het soort licht en Ozark Henry.
Zouden ze met iemand samenwonen? Vast niet. Ze zien er niet opgejaagd genoeg uit. Ze lijken zich niet te moeten haasten. Want zo is dat. Zelfs als je partner het niet vraagt, ben je geneigd om je – zonder reden – te haasten. Tijd die je met jezelf kunt doorbrengen, wil je spenderen met de ander.
Eéntje wordt verrast door de man op wie ze zat te wachten.
Ik houd een jonge man op blote voeten in de gaten. Bij blootvoetslopers stel ik me altijd vragen als “Is dat comfortabel? Is het een statement? Wordt je huid zo dik als een schoenzool?”. – neen, neen ... niet 'je' ... 'je huid' ... kan vervangen worden door 'hij' ... dus is 't wel met -dt.
Een jonge man valt me op, terwijl hij voorbij fietst richting pomp. Hij heeft een kinderstoeltje op de bagagedrager. Zou het voor zijn (eigen) kind zijn? Hij wordt bij 't pompen geholpen door een voorbijganger. Kende hij die gast?
De andere vrouw in donkerblauwe jeans is verdwenen terwijl ik werd afgeleid.
Een jong meisje komt naar me toe:”Hallo! Er is binnenkort een groot feest aan de Vrijdagmarkt.” en geeft me een flyer. Ik bedenk:”Ja, er is binnenkort een hééééél groot feest aan de Vrijdagmarkt: de Gentse Feesten!!” Maar 't is nog voor de start van de GF. Fijn dat ze mij op haar achttien niet overjarig vindt. “Of ze wil zo rap mogelijk van haar flyers af.” bedenk ik. Maar het maakt niet uit. Het heeft geen belang, omdat mijn zotheid niet per se zichtbaar hoeft te zijn.

Het lijkt of ik geregeld opnieuw geboren wordt. Het gebeurt, dat wat ik voel, opmerk, bedenk me zo verwondert dat het lijkt of ik net wakker werd uit een jarenlange slaap. Iemand zei - ondertussen alweer weken geleden - tegen mij, dat we allebei wrakken zijn. Ik antwoordde:”Je bedoelt dat ik niet lijk te willen zien hoe beschadigd ik ben?” Dat vond hij goed verwoord. En echt! Of het nu is omdat ik mezelf verdomd goed kan beliegen of omdat ik te dom ben om het te beseffen of omdat het inderdaad gewoonweg niet zo is, ik kan mezelf niet als een wrak zien. Ik voel me eerder gevormd dan beschadigd. Ja, ik heb mezelf veel te verduren gegeven en anderen hebben me daar op tijd en stond ook nog eens prima bij geholpen. Ik voel wel dat ik veranderd ben, maar ben er niet stuk, kapot, naar de vaantjes door gegaan. En dat er niemand af komt met de woorden:”What doesn't kill you, makes you stronger.” want daar was ik alleen ook wel op kunnen komen.
Zelfs dát hoeft voor mijn part niet. Ik hoef niet sterker te worden. Waarom zou ik? Ik ben gisteren voor 't in slaap vallen tot de bedenking gekomen dat we niet moeten zoeken naar 'de zin van 't leven' want dat het een begrip is dat door de mens is uitgevonden en er dus wel bijzonder veel kans is, dat er geen is. Het 'bestaan' van ons en al de rest kent vast geen 'nut', 'opzet', 'reden', ... Eén mogelijkheid leidt enkel en alleen tot die ene volgende en alles gebeurt omdat het niet anders kan, zonder doel. En bekijk dit nou alsjeblieft niet op vlak van denken of doen en laten van de mens, want dat is véél te ver gezocht. Ik houd 't daarvoor bij 't kleinste waarbij we ons nog iets kunnen indenken. Ik denk aan moleculen van stoffen en zowel fysische als chemische reacties. Bekijk het eventueel als water dat van een berg stroomt. Het heeft niet de 'bedoeling' om naar beneden te stromen. Het moet niet stilstaan bij het 'nut' ervan. Het doet dat gewoon, omdat vanalles ervoor zorgt dat het niet anders kan.
Waarom zou ik dan per se 'sterk' moeten zijn? Ik loop hier rond, omdat een zaadcel bij een eicel geraakte en alle factoren samen ervoor hebben gezorgd dat die eicel bevrucht en een mens geboren moest worden. Als ik dood zal zijn, zal ik dat niet weten en zal ik daar geen last van hebben, want dan zijn de chemische processen die mijn denken, mijn emoties en dus ook mijn angst veroorzaken, gestopt. Wat ik hier in tussentijd doe, dient geen enkel doel, buiten het opzet dat zij, jij en ik er zelf aan geven. Waarom moet ik 'sterk' zijn als er geen 'doel' is dat ik anders 'niet zou kunnen bereiken'?
Leid hier nu niet uit af dat ik alles in handen van 'het lot' wil leggen! Ik ben een voorvechter van 't idee dat niets is voorbestemd en alles altijd alle kanten uit kan ... Correctie!!! Dat alles altijd op voorhand ongekende kanten uitgaat.
“Maar als elke mogelijkheid maar door één enkele mogelijkheid kan gevolgd worden, dan ligt alles toch wél vast?” bedenk ik. Alles beïnvloedt van alles en er zijn zoveel gebeurtenissen met elkaar verbonden, dat wij ons mijn inziens geen beeld van kunnen vormen van het geheel aan factoren. Maar ik blijf wel bij of keer weer terug naar de afwezigheid van een bedoeling. En dat maakt dat ik niet 't idee heb iets te moeten, aan de natuur, aan het leven iets verplicht te zijn. Ik kan zelf het nut kiezen, het doel bepalen en steeds weer bijstellen indien gewenst.

Een wrak? Ja, 't zou best wel eens kunnen dat wie van franjes ontdaan is, er geestelijk niet in ieders' opzicht even fraai uitziet.

Ik wandel weg richting Zuidpark als een leuk jong gastje met wat (last van?) pukkels vanop zijn fiets zijn wachtend vriendinnetje met zichtbaar onderdrukt enthousiasme toelacht. Zij glimlacht breed, trippelt naar hem toe en slaat meteen haar armen om zijn nek. Neen, geen last van dus ... Nergens last van nu. Goed voor hen!

En nog altijd blij met Ozark Henry omdat hij moeiteloos uitgelegd krijgt dat 't niet lelijk is.

Ozark Henry - Give yourself a chance with me