de begeerte van een foorkraam

.
Shitonya gaf op dit stuk van Target o.a. volgende reactie:"liefdeloos is het meestal, want liefde is moeilijk te vinden"

Waarop ik dan weer zei:

"Ik denk - of ik voel het zo aan, geen idee eigenlijk -
Laat ik het houden op 'ik veronderstel' ...

Ik veronderstel dus, dat liefde moeilijk te vinden is, omdat ze vergelijkbaar is met zo'n kermisattractie waarbij je met ballen naar een stapel blikken moet werpen. Als je twijfelachtig werpt, kan je nooit raak gooien. Dus moet je veel kracht zijn doel zien missen, voor je uiteindelijk een keer 'prijs' hebt.

eu!! 't Is voor 't eerst dat ik het zelf zo bekijk en ik schrik er zelf van dat mijn metafoor eigenlijk toch wel ergens op slaat. Misschien moet ik dit gewoon op mijn blog zetten. Of nog beter: het ook voor mezelf onthouden.

ah en nog iets ... Op zo'n attractie staan alle stapels blikken dozen even ver en zijn ze allemaal even moeilijk te raken. 't Heeft dus geen zin om als 't niet direct lukt, snel weer een andere stapel te kiezen."


aanvulling naar aanleiding van de vraag:"En wat als het voor "de geraakte" te hard aankomt?"


De blikken dozen mogen hier in mijn beeldvorming enkel verwijzen naar wat overwonnen moet worden vooraleer er van vrijwillige beleving sprake kan zijn.

Als iemand een stapel omver gooit van een persoon waarmee geen liefde kan ontstaan, kan diegene wiens blikken op de grond liggen hoogstens even in de war zijn. Zelfs als de bal meer dan de blikken heeft geraakt. De boel wordt opgeraapt en het spel begint van voor af aan. De dozen blijven staan, tot er terug iemand voorbij komt die bereid is om te gooien.
Als iemand een stapel omver gooit van een persoon waarmee wel liefde kan ontstaan. Dan kan het eveneens zijn dat de bal tot tegen hem of haar vloog. Toch worden de blikken niet meer opgeraapt. Het spel is gespeeld. Speler en trofee zijn met elkaar opgezet. Soms in de ogen van 'de maatschappij' als een hond met vlooien. Maar dat raakt dan gelukkig niet. Want de maatschappij werpt altijd twijfelachtig.

.